18 มกราคม 2548 12:45 น.

ยืนเหยียบอารมณ์

pigstation

การแกว่งไกวของใยแมลงมุมตรงมุมห้องนั้น ทำมุมกับสายตาในมุมทแยงมุม จนอดรำคาญไม่ได้ในสายตาที่มีมุมมองกว้างไกลอย่างนี้ ดูช่างเกะกะรกเรื้อจริง   เลยตรงลุกจากมุมนั้นมายังอีกมุมหนึ่ง
	มองผ่านช่องบานเกร็ดที่แง้มไว้ไม่เต็มองศาการเปิดในมุมกว้างที่สุดภาพที่เห็นต่างจากเดิมที่เคยปรากฎ นับเป็นมุมมองใหม่ที่เห็นภาพทิวทัศน์ข้างหน้าเว้นวรรคเป็นขั้นๆสีขาวขุ่นของกระจกบานเกร็ด เหลือพื้นที่ให้คิดจินตนาการถึงภาพที่ถูกบดบัง   
	เบื่อกาแฟมาก ไม่ใช่เครื่องดื่มประจำชาติสักหน่อย เอะอะขึ้นมาทำตัวเหมือนคนชาติไหนกันหนอที่ต้องมาตั้งกาตั้งน้ำ ชงกาแฟ ลืมน้ำซาวข้าวกันไปแล้วหรือ
	เอามือลงไปคลึงหัวเข่าเพื่อถามหาความสบายดีของอวัยวะชิ้นนี้ที่ได้รับใช้มานานปี โรคข้อเข่าเสื่อมเป็นปัญหาหลักในวัยสูงอายุ แต่เราอายุยังไม่สูงเท่าไร จะสูงก็แต่เพียงจิตใจเท่านั้น  
	รูปร่างของหัวเขาที่ไม่ด้านดำ สีสันใกล้เคียงหัวเข่านางแบบหลายคน หากจะใช้ไปถ่ายแบบเจาะเฉพาะอวัยวะ น่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้น้ำมันทาถูแก้เคล็ดขัดยอกพอได้อยู่
	หลังจากนั้นก็นวยนวดลงไปสวนหย่อม เพื่อทักทายต้นไม้หลายต้นที่ไม่ได้น้อยใจต่อกันว่าทำไมฉันไม่เป็นลิลลี่ ฉันไม่เป็นทิวลิป ก็แค่ดอกไม้โซๆในความรู้สึกก็สวยแจ่มชัดแล้วในบรรยากาศชนบทไทยอย่างนี้
	เราต่างชื่นชมกัน แม้ไม่ใช่ผู้เป็นนักเขียนเจนจัดสันทัดเกือบทุกกรณี ก็ยังพอรู้ตัวเองว่ากลางป่ากลางเขานั้นคงไม่มีโอกาสได้รู้จักถ้อยคำของกวีนำเข้าอย่างคาริล ยิบราล  ที่รู้แต่ว่าไอ้ด่างตกลูก ไอ้สุขตกต้นตาล ซะงั้น 
	จึงมีโอกาสมากกว่ามากแต่ก็ไม่เอาอะไรมาขย่มใครเขา ได้แต่จับเจ่าวันๆวนๆอยู่กับการดายหญ้า  ผสมปุ๋ย แล้วจากนั้นก็เล้าโลมให้ตัวเองสอดใส่ร่างกายลงไปในเปลนำเข้า(เปลญวน)  พร้อมกับกางหนังสือบางเล่มที่เหมาะสมกับอารมณ์ในตอนนั้น ผ่านไปไม่กี่หน้าก็หลับตาพริ้มแล้ว
	นกกระจอกส่งเสียงเหนือหัวอยู่ครึกครื้น ค่อยลืมตามาเดินต่อ  แล้วหยุดยืนเพื่อถามหาตัวเองว่าสิ่งที่เป็นเหตุให้รู้สึกรู้สานั้นมากระทบผัสสะแค่ไหน ว่าแล้วก็ขยี้เท้าเหยียบอารมณ์ให้จมธรณีตรงนั้น
	ว่าแต่ว่าหนังสือชื่อกลองสังกะสีนี้หนักทั้งมือ หนักทั้งสมองเหลือเกิน
	อารมณ์แตกกระจายลงตรงนั้น เมื่อหันกลับไปมอง เหลือแต่เหตุผลที่ติดตัวอยู่  เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านจึงรู้สึกตัวได้ตอนส่องกระจก  เหมือนตัวเองเป็นไม้บรรทัด จึงรู้ว่าลำพังเหตุผลก็ยังไม่เพียงพอ เลยคว้าเอาชุดคุณธรรมมาห่มคลุม  ก่อนออกไปทำความดีเอาหน้าข้างนอกบ้านต่อไป				
17 มกราคม 2548 02:43 น.

ใครจะมารับเรา ?

pigstation

ใครจะมารับเรา..?
 	บางคำพูดไม่จำเป็นต้องสวยหรู หรือประดิษฐ์ประดอยนัก  ให้เป็นคำพูดที่แล่นตรงมาจากใจคนพูด สู่ใจคนฟัง ความหมายจากถ้อยคำธรรมดา จะตราตรึงเราไว้ ดังการตอกตะปูแน่นแล้วหยอดกาวตราช้างซ้ำ
	หมอจะพาทุกคนกลับบ้าน  หากเราไม่ได้เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน  ถ้อยคำนี้อาจเป็นประโยคบอกเล่าที่เรียบเฉย ไม่สะดุดในความรู้สึกนึกคิดของใครต่อใครนัก
	แต่ว่าเป็นความหมายที่หมอคนหนึ่งกล่าวไว้อย่างเคารพต่อความเป็นมนุษย์ที่เป็นมนุษย์แม้จะไร้ซึ่งลมปราณแล้ว - - - นั้นคือการมอบเกียรติแก่กันจนวาระล่วงพ้น
	แล้วใครกันจะพาเราไปหลังจากการลาลับแล้ว ซึ่งโลกใบนี้
	ในโลกหน้านั้น เรายังไม่ชัดเจน แต่ในโลกนี้ หลายสิ่งหลายอย่างกระจ่างชัด ดังการมองผ่านกล้องจุลทรรศน์อีเล็กตรอน  เราจึงไม่น่าจะแน่ใจว่าเราควรจะทำดี หรือ ทำเลว
	
	ข่าวที่ถูกบีบต้อนมาจากจอแบน หรือกรวยลำโพง  ใช่สิ่งสำคัญ ใช่ความจำเป็น  เพียงแต่สามัญสำนึกที่เรามีติดตัวไว้บ้างไหมในยามนี้
	หน้าที่ของหมอคือการพิสูจน์ทราบบุคคล เพื่อว่าการอำลาครั้งสุดท้ายจากหมู่ญาติจะได้ก่อตัวเป็นความทรงจำที่ได้ทำสิ่งที่สวยงามในความเศร้า เพื่อเป็นหลักฐานว่า ในการถือกำเนิดมานั้น แม้เธอจะผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ในวันสุดท้ายก่อนการอำลาชั่วนิรันดร์  เราผู้อยู่ข้างหลังเลือกที่จะจดจำรอยยิ้ม และความดีงามของเธอมากกว่าอะไรทั้งสิ้น ถึงคราบน้ำตาจะทำให้อะไรมันพร่าเลือนลงก็ตามที
	
	ตำรวจ(บางตำรวจ)ครับ    ..เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าใครจะมารับเรา แต่เราควรรู้และเข้าใจว่า  การอำลานั้น แม้จะเศร้า  แต่มันคือความทรงจำร่วม   การที่เราลืมไปว่า ความละเอียดอ่อน ความเปราะบางนั้น ไม่ได้แทรกตัวอยู่ในกรอบเกณฑ์ใดๆ  มันบรรจุอยู่ในความเห็นอกเห็นใจกันมากกว่าใดๆทั้งสิ้น ลืมระเบียบไปบ้างเถิดนะ

	ลำพังความเดือดร้อนจากการสูญเสียทรัพย์สิน ผู้คนที่ยังไม่ได้จากไปไหนก็เจ็บปวดและทุกข์ทนพอแล้ว ทำไมต้องใช้กฏมาเกณฑ์กันตอนนี้ ค่อยปรับหาวิธีการ แนวทางที่ไปได้สวยงามกว่านี้เถิด

	หมอครับ คำพูดประโยคนี้ ไพเราะมาก ไพเราะกว่าออร์เครสตร้าวงไหนๆในรอบปีนี้  ไพเราะกว่านักร้องเดอะ สตาร์  ทั้งสิ้น
	หากวันใดภาระกิจเสร็จสิ้น  ผมอยากเชิญหมอมาร้องคาราโอเกะด้วยกัน - - ( น้ำเสียงหมอคงจะไพเราะจับใจ เพราะมาจากใจที่แสนงาม )

	ใครก็ได้ครับช่วยรีบไปรับคนที่ไม่ได้เห็นใจใครเลยทีครับ จะรับไปขุมไหนก็ยินดีครับ				
17 มกราคม 2548 02:00 น.

การสวนสนามของตัวอักษร

pigstation

เมื่อปลายหนามแหลมขนาดจิ๋วสะกิดที่ผิวหนังเราบริเวณหน้าแข้ง ที่ตรงนั้นเราจึงรู้สึกว่าเจ็บ เราจึงรู้สึกว่ามีผิวหนังของเราที่ห่อหุ้มเราไว้ ใช่แล้วเรามักละเลย หรือมองข้ามสิ่งละอันพันละน้อยไป  ทั้งที่อยู่ด้วยกันมานานเท่าอายุของเราเอง
	เราคงมัวแต่สนใจใบหน้ามากกว่า ผิวหนังตรงหน้าแข้งจึงเป็นส่วนที่พ้นจากความสนใจ จนไปถึงความใส่ใจ
	มิตรภาพก็เช่นกัน บ่อยครั้งที่เราได้รับเมล็ดพันธุ์แสนสวยและบอบบางจากใครอื่นอยู่บ่อยครั้ง  แล้วหลังจากนั้นเราก็หลงลืมจะรดน้ำ พรวนดินให้ต้นมิตรภาพได้แตกกิ่งใบใหญ่โตเป็นไม้มิตรภาพยืนต้น
	เพราะจะมีเรื่องราวมากมายคล้ายวัชพืชเข้ามางอกงามเบียดบังพื้นที่ความทรงจำส่วนหนึ่งของเราตลอดเวลา   .เราจึงจดจำอะไรไม่ไดมาก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่จำเป็น สำคัญ  มีประโยชน์ต่อตัวเรา
	ไม่ใช่ความผิดที่เราจะละเลย  แต่ผิดที่คู่กรณีของเราก็เช่นกัน  เมื่อมีโอกาสได้พบปะ  ทักทายกันแล้ว ความหมายคงไม่ได้หยุดอยู่ที่ข้อมูลชั้นต้นทางกายภาพ  มิฉะนั้นการพบกันอย่างตั้งใจของเราที่แตกต่างจากการที่มีเพื่อนสนิทในวัยเด็กมานัดพบเรา - - - เพียงเพื่อสรุปปิดการขายประกัน หรือ ชักชวนเข้าสู่สมาชิกการขายตรง
	
	จากวันเวลาแสนสวยวันหนึ่งในชีวิต ที่ได้มีโอกาสเปิดเวทีเล็กๆใจกลางกรุงเทพ เขตพระนคร  วันที่เราได้เปิดให้สีมาเต้นระบำกัน (  งานแสดงภาพเขียน การเต้นระบำของสี ที่ร้านหนังสือเดินทาง) 
	เป็นความเคอะเขินเปิ่นทึ่ม ที่ได้ริเชิญ พี่วิรัตน์ นักเขียนตัวจริงมาชมงานขนาดเล็กๆและแสนธรรมดา  แต่ก็ได้รับเกียรติจากพี่อย่างน่าระทึกใจ เมื่อมีนักเขียนตัวจริงอื่นๆ มาสมทบด้วย

	แล้วจากการเต้นระบำของสีครั้งนั้น ค่อยเป็นจิ๊กซออีกตัวหนึ่งที่ค่อยต่อเติมความฝันที่ก่อตัวในใจมาเนิ่นนาน  รู้ว่าการเขียนหนังสือนั้นไม่ง่ายนัก ไม่ง่ายไปกว่าการอ่านหนังสือเป็นไหนๆ
	ทำไมยังจะดุ่มเดินมาทางนี้  .
	ไฉนความมั่นคงทางวิชาชีพที่มีอยู่จึงไม่อาจทัดทานตัวเองได้ 
	ไฉนความเป็นแม่ที่พร่ำหวง เพียรขอร้องอย่างหนักหน่วงไม่อาจเหนี่ยวรั้งไว้ได้

	ขณะนี้ กลายเป็นคนที่เขียนหนังสือคนหนึ่ง ที่กำลังฝึกซ้อมขบวนความคิดที่ยังไม่ค่อยเป็นขบวนนักให้ได้เป็นแถวเป็นแนวกับเขาบ้าง
	ทุกวันหลังจากได้ลาออกจากราชการ  ได้แต่ทำการสวนสนามตัวอักษรบนลานกว้างสนามกระดาษ เผื่อว่าขบวนพาเหรดตัวอักษรที่อุตส่าห์ฝึกฝนจะได้ไปสวนสนามในความประทับใจของคนรักหนังสือ ของคนหลงถ้อยคำ   
	เช่นเดียวกับการที่เรานั้นเคยเป็นหนอนหนังสือ - - - แล้วฝันจะผลิยอดความคิดผ่านตัวอักษรให้หนอนหนังสือได้ลิ้มรสบ้าง
	จึงเป็นหมายเหตุวรรคตอนหนึ่งที่คงจะแรงพอจะสั่นกระเพื่อมผิวหน้าของบ่อน้ำแห่งการลืมเลือนได้กระฉอกไหวว่า ครั้งหนึ่ง. ยังมีความเอ็นดูที่พี่วิรัตน์ได้มอบให้  กำลังจะแปรรูปออกมาเป็นการสวนสนามของตัวอักษร  คล้อยหลังผ่านการเต้นระบำของสีเมื่อหลายปีก่อน				
13 มกราคม 2548 02:47 น.

คับแต่ไม่แคบ

pigstation

แคบแต่ไม่คับ

	ฉันเคยใช้ไม้บรรทัดวัดสิ่งของต่างๆที่อยู่รอบตัว ก็รู้อยู่แก่ใจว่าวัดอย่างไรก็ไม่อาจวัดได้ทั้งหมด วัตถุที่มีความโค้งเป็นสัดส่วนนั้น ไม้บรรทัดแข็งๆจะไปกำหนดได้หรือ ? เช่นเดียวกันกับขนาดของความคิด ความรู้สึก ความหมาย จะใช้อะไรมาเป็นเครื่องมือ  นอกจากวัดด้วยใจ
	ความแคบไม่อาจหมายถึงผนังสองด้านที่ใกล้กันมากเกินการสัญจร  แต่ความแคบนั้นอาจหมายถึงความใกล้ชิดที่เรานั้นต่างพยายามที่จะทำให้มันเข้ามาสู่ภายในของตัวเองที่พร้อมจะให้เป็นไป
	ฉันนั้นเป็นเช่นเดียวกับเธอทั้งหลายที่เห็นว่า การห่างกันนั้นไม่ใช่การรักษามรรยาทจนทำลายให้มิตรภาพอยู่บนบรรทัดฐานแห่งการไม่เพลี่ยงพล้ำต่อการเสียเปรียบได้ดุล
	ความแคบนั้นคือช่องแคบที่บรรจุเอาความพึงพอใจอย่างสุดแสน เท่าๆกับความฝืนทนจนใจเกินกว่าทำได้ในภาวะของการเล็งเห็นแต่เพียงผลประโยชน์
	
	จึงต้องบอกว่า ใครต่อใครในนามของสรรพนาม จงรับทราบว่า แคบแต่ไม่คับคือการมีขี้มูกเกรอะกรังในโพรงจมูกที่ใช้หายใจของเราแต่ละคน  ที่ถึงแม้จะประสบภาวะอิหลักอิเหลื่อทางระบบหายใจ แต่ยังต้องสืดขี้มูกให้ได้หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาายยยยยยยยยยยยยยยจจจจจจจจจจจาาาาาาาาาาายยยยยยยยยยยยยยย
นำก๊าซเข้าไปใช้ในกระบวนการดำรงชีพ
	เพียงลำพังจมูกเล็กเรียวเคี้ยวคดยังทรงคุณค่าปานนี้ แล้วเข้าใจไหมแคบแต่ไม่คับนี้หมายถึงอะไรในนิยามของตัวมันเอง
	เช่นเดียวกันกับประโยคที่ประกอบด้วยตัวอักษร ที่มีขนาดFONTขึ้นอยู่กับการเลือกใช้จะFONT EQUAL CURRY POT (ขนาดตัวอักษรเท่าหม้อแกง) หรือเล็กเท่าขี้ตามด ทว่าความหมายในบรรทัดนั้น ช่างแตกต่างเหลือเกิน สุดแท้แต่เราจะจัดวาง หรือ รื้อสร้าง ประกอบจัด (Reconstruction /Deconstructure)
	คำว่าช้าง เราจะเห็นว่าใหญ่เท่าช้าง  แต่คำว่า สุนัข กินพื้นที่ในการเขียนเท่ากับช้าง เราก็รับรู้แต่ว่าขนาดเท่าสุนัข
	ดังนั้นความแคบอาจจะไม่คับ..หากฉันและเธอลดอัตตาลง  พร้อมกับอัตราทั้งหลายก็ไม่มีค่า				
10 มกราคม 2548 00:01 น.

โลกแทรก

pigstation

บ่ายแก่ชรา ฉันควบรถแมงค์กะไซค์ขับผ่าตรงไปกลางหมู่บ้านที่ห่างจากตัวอำเภอไปแสนไกล
ระยะทางเท่าเดิมแต่การรุกล้ำของความเจริญในนามวัตถุเข้าสู่แนวรั้วบ้านเหล่านั้น
	ใช่จะหวงแหนให้ชาวบ้านได้แต่อยู่กับตะเกียงน้ำมันก๊าด
	เพียงแต่เสาโทรทัศน์ จานดาวเทียม มันคือพาหนะแพร่เชื้อโลกเข้าไปสู่หมู่บ้านเก่าแก่ ด้วยรากเหง้า แลวัฒนธรรม ที่เป็นหนึ่งเดียว
	หากการรู้เท่าทันมีจริงคงไม่กังวลให้หมองใจ
	แต่เด็กที่นี่เริ่มมีทรงผมอาร์มแชร์และรักในการแต่งรถมอเตอร์ไซค์
	แต่เด็กหญิงที่นี่เริ่มทีมลภาวะจากเขตเมืองเข้าปกคลุมแทนน้ำค้างพิสุทธิ์
	ไม่ได้งกความเจริญ แต่ความเจริญทางด้านจิตใจที่นี่มีมากพอ มากเกินจนอ่อนแรงลงจากความเจริญด้านวัตถุท่วมท้น
	ยาบ้ายังเป็นปัญหาหลักตามมา มันเป็นโลกแทรกที่ร้ายแรงแล้ว
	ใครจะช่วยเยียวยา
	พ่อค้า แม่ค้าในตัวตลาด กลัวลูกเตลิด มักส่งลูกไปเรียนที่ตัวจังหวัดใกล้ที่เป็นชุมทาง เพื่อสร้างโอกาสแห่งโอกาส
	แล้วค่าเล่าเรียนนั้นมาจากผลกำไรที่ขายให้ชาวไร่ชาวนา
	การเบียดบังเกิดขึ้นทุกขณะจิต
	ไม่ได้ว่าบิล เกตต์ ผู้ครอบครองผลประโยชน์ผูกขาดจากไมโครซอฟท์
	เพราะเป็นอีกหนทางหนึ่งที่เป็นเปลวไฟต่อเทียนปัญญา ในวันคืนที่อวิชชากำลังมาเยือน

	ไม่ผิดหรอกที่หลังคาบ้านจะเปลี่ยนจากแฝก จากสังกะสี เป็นกระเบื้องลอนคู่
	แต่มันผิดตรงที่เราจะกั้นเอาความเจริญด้านเดียวไว้ได้อย่างไร ทั้งที่จิตใจเราเคยดีงาม อบอุ่น เอื้อเฟื้อ
	ถนนที่ทอดยาว มันนำลูกหลานเราออกมาพบอะไรหรือ ความศิวิไลซ์
	ไม่ใช่ถนนที่ทอดยาวสู่แหล่งการเรียนรู้
	แล้วนำไปประยุกต์ใช้

	หรือว่าฉันก็ไม่ต่างจากผู้หลับไหลไปชั่วขณะ พอลืมตาขึ้นมาก็ตีโพยตีพาย
	ใช่ว่าตามหมู่บ้านมีเสาไฟฟ้าเข้าไปแล้วความสว่างไสวเชิงรูปธรรมจะขจัดโจรโขมยที่หนักข้อขึ้น
	ใช่ว่าการเสียบปลั๊กหม้อหุงข้าวไฟจะทำให้อัตราการตักบาตรต่อหลังคาเรือนเพิ่มมากขึ้น จากความยุ่งยากที่สมัยก่อนต้องลุกออกมาตากน้ำค้างตำข้าว หาฟืน เพื่อหุงข้าวไว้ทำบุญ				
Lovers  0 คน เลิฟpigstation
Lovings  pigstation เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟpigstation
Lovings  pigstation เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟpigstation
Lovings  pigstation เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงpigstation