10 มกราคม 2548 00:01 น.
pigstation
บ่ายแก่ชรา ฉันควบรถแมงค์กะไซค์ขับผ่าตรงไปกลางหมู่บ้านที่ห่างจากตัวอำเภอไปแสนไกล
ระยะทางเท่าเดิมแต่การรุกล้ำของความเจริญในนามวัตถุเข้าสู่แนวรั้วบ้านเหล่านั้น
ใช่จะหวงแหนให้ชาวบ้านได้แต่อยู่กับตะเกียงน้ำมันก๊าด
เพียงแต่เสาโทรทัศน์ จานดาวเทียม มันคือพาหนะแพร่เชื้อโลกเข้าไปสู่หมู่บ้านเก่าแก่ ด้วยรากเหง้า แลวัฒนธรรม ที่เป็นหนึ่งเดียว
หากการรู้เท่าทันมีจริงคงไม่กังวลให้หมองใจ
แต่เด็กที่นี่เริ่มมีทรงผมอาร์มแชร์และรักในการแต่งรถมอเตอร์ไซค์
แต่เด็กหญิงที่นี่เริ่มทีมลภาวะจากเขตเมืองเข้าปกคลุมแทนน้ำค้างพิสุทธิ์
ไม่ได้งกความเจริญ แต่ความเจริญทางด้านจิตใจที่นี่มีมากพอ มากเกินจนอ่อนแรงลงจากความเจริญด้านวัตถุท่วมท้น
ยาบ้ายังเป็นปัญหาหลักตามมา มันเป็นโลกแทรกที่ร้ายแรงแล้ว
ใครจะช่วยเยียวยา
พ่อค้า แม่ค้าในตัวตลาด กลัวลูกเตลิด มักส่งลูกไปเรียนที่ตัวจังหวัดใกล้ที่เป็นชุมทาง เพื่อสร้างโอกาสแห่งโอกาส
แล้วค่าเล่าเรียนนั้นมาจากผลกำไรที่ขายให้ชาวไร่ชาวนา
การเบียดบังเกิดขึ้นทุกขณะจิต
ไม่ได้ว่าบิล เกตต์ ผู้ครอบครองผลประโยชน์ผูกขาดจากไมโครซอฟท์
เพราะเป็นอีกหนทางหนึ่งที่เป็นเปลวไฟต่อเทียนปัญญา ในวันคืนที่อวิชชากำลังมาเยือน
ไม่ผิดหรอกที่หลังคาบ้านจะเปลี่ยนจากแฝก จากสังกะสี เป็นกระเบื้องลอนคู่
แต่มันผิดตรงที่เราจะกั้นเอาความเจริญด้านเดียวไว้ได้อย่างไร ทั้งที่จิตใจเราเคยดีงาม อบอุ่น เอื้อเฟื้อ
ถนนที่ทอดยาว มันนำลูกหลานเราออกมาพบอะไรหรือ ความศิวิไลซ์
ไม่ใช่ถนนที่ทอดยาวสู่แหล่งการเรียนรู้
แล้วนำไปประยุกต์ใช้
หรือว่าฉันก็ไม่ต่างจากผู้หลับไหลไปชั่วขณะ พอลืมตาขึ้นมาก็ตีโพยตีพาย
ใช่ว่าตามหมู่บ้านมีเสาไฟฟ้าเข้าไปแล้วความสว่างไสวเชิงรูปธรรมจะขจัดโจรโขมยที่หนักข้อขึ้น
ใช่ว่าการเสียบปลั๊กหม้อหุงข้าวไฟจะทำให้อัตราการตักบาตรต่อหลังคาเรือนเพิ่มมากขึ้น จากความยุ่งยากที่สมัยก่อนต้องลุกออกมาตากน้ำค้างตำข้าว หาฟืน เพื่อหุงข้าวไว้ทำบุญ
8 มกราคม 2548 20:08 น.
pigstation
นานพอสมควรแก่เหตุที่ฉันหันหลังให้กับการเขียนงาน ด้วยว่าใคร่อยากวางตัวเองไว้ตรงที่การร่อนเร่ไปชั่วขณะหนึ่งของช่วงชีวิตที่อยู่ริมผาความมั่นคง ที่ซึ่งหมิ่นเหม่ต่อการพลัดตกลงสู่ห้วงเหวความล้มเหลว แต่ฉันก็ไม่หวั่น และวันนี้ ฉันมีบทกวีจากคนรู้จักคนหนึ่ง ชื่อว่า ฮวก จึงเป็นมูลเหตุให้ฉันคว้าบทกวีมาอ่านพร้อมการชงเหล้าดื่มแก้วแรกของวันนี้ ในตอนบ่าย ขณะที่แดดกำลังเอื้อให้พืชพรรณได้สังเคราะห์แสงปรุงอาหาร ส่วนฉันกำลังสังเคราะห์บทกวีของ ฮวก ไปควบคู่กับการ สังเคราะห์อัลกอฮอล์เริ่มต้นพลิกกระดาษและชงเหล้า
เมื่อของเหลวที่ได้รับการผสมกันเข้าเกือบเป็นเนื้อเดียวกัน มวลสารต่างสถานะกันเริ่มรอมชอม และเริ่มรุกรานกันและกัน จนก้าวไปสู่การรุกล้ำที่เริ่มยินยอมพร้อมใจไปด้วยกัน ฉันเปิดเพลงแจ๊สคลอเคล้า ขณะที่มีการเคลื่อนไหวไปมาไม่ขาดสาย
ลำพังตัวคนเดียวยังมีขบวนความคิดลำเลียงโดยสารผ่านไปมานับล้านขบวนวิ่งวนอยู่ภายใต้กระแสสำนึก นี่ฉันยังเร่งเครื่องด้วยการเติมเชื้อเพลงประเภทบรั่นดีลงไป อีกทั้งยังเปิดทางให้ขบวนบทกวีที่ชื่อว่าตัวโน้ตไร้ระบบ บทกวีไร้ระเบียบเปิดสถานีวิ่งเข้าไปสู่ใจกลางความทรงจำทั้งมวล มันจะโกลาหลขนาดไหน
เสียงอึงคนึงมากมายจากเพลง จากยวดยานกลบเสียงภายในที่เคยขับขาน แล้วฉันจะมุ่งหน้าไปทางไหนดี เมื่อย่อหน้านี้จบ - - - ฉันจะไปจิบ
วันนี้ไม่ต่างจากเมื่อวาน บรรดาข่าวสารข้อมูลทั้งหลายวิ่งดาหน้าเข้ามาหาเรา ไม่เว้นแต่ละเว้น ล้วนเป็นเรื่องไกลจากตัวเรา แต่มีผลกระทบต่อเราอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นข่าวของการแอบแต่งงานของคนดังคู่หนึ่ง ซึ่งต่อมาก็ไม่เป็นความจริง แต่บางข่าวมันทำให้เรารู้สึกว่าใครบางคนที่เราเคยกินน้ำร่วมโต๊ะเดียวกัน(ไม่ถึงขั้นร่วมสาบาน) กำลังได้รับรางวัลจากงานเขียนเรื่องสั้น มันสร้างภาวะกระชุ่มกระชวยไปด้วยทั้งที่เขาอยู่ไกลถึงภูเก็จ ด้วยความรู้สึกร่วมกันในความเป็นคนหลงหนังสือ มันเหมือนอยู่ร่วมทีมเดียวกัน เลยให้ครึ้มใจไปด้วย
เลยมากินเหล้าคนเดียว กินกลางแดด พร้อมกางบทกวีของคนหนึ่งที่ดุ่มเดินมาตามทางสายวรรณกรรม วรรณศิลป์ ในขณะที่เราอยู่ในช่วงของการลักปิดลักเปิดทางวรรณกรรมอยู่
ผ่านพ้นไปสองแก้ว ความรู้สึกโคลงเคลงยังไม่ก้าวเข้ามา แต่มีบทหนึ่งที่ชื่อเถ้า เข้ามาเปิดเผยอความรู้สึกของการยอมสูญเสียตัวเองเพื่อก่อตั้งสิ่งใหม่ ไม้ขีดไฟเผาไหม้เพื่อต่อไฟให้เชื้อ--
1 มกราคม 2548 16:24 น.
pigstation
ฉากเปิดตัว
กล้องโคลสอัพไปที่กระดาษ มองจากด้านบนมุมสูงมากเห็นกระดาษเล็กสุดๆ ซึ่งกระดาษวางบนผ้าสีเขียวเวอริเดียนแล้วซูมภาพมาจับนิ่งที่กระดาษแผ่นนั้น คือด้านหลังของโปสการ์ด
(ใช้สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค) ให้โปสการ์ดพลิกมาเป็นภาพธีมหลักของหนัง แล้วพลิกกลับอีกด้านเป็นชื่อเรื่อง-ชื่อนักแสดง-ไตเติ้ลน่ะเข้าใจไหม แล้วพลิกกลับเป็นภาพในเหตุการณ์ของเรื่อง จากนักแสดงนำ-ผู้อำนวยการสร้าง (ประมาณ 3 นาที)
นักแสดงนำชาย-ศร บุคลิก(คนขรึม ทำงานเป็นนักวิจัยเดินทางไปทั่ว เอาใจยาก)
นักแสดงนำหญิง-ปุ๊ม บุคลิก(ขี้อ้อน ลูกสาวคนเดียวชอบท่องเที่ยว ทำงานเป็นไกด์ญี่ปุ่น)
นักแสดงสมทบชาย-หมู บุคลิก(ศิลปินไร้ชื่อ มาดหลุกหลิก แต่จริงใจและกวนตีนมาก)
นักแสดงสมทบหญิง-ป้าจำเนียร บุคลิก(บ่น บ่น แล้วก็บ่น ปากร้ายใจดี)
นักแสดงสมทบชาย-อาประพันธ์ บุคลิก(เป็นไปรษณีย์จอมจุ้นจ้าน)
เปิดเรื่อง
ณ สถานีขนส่งผู้โดยสารสายใต้ ศร หนุ่มวัย27 ปีโดยประมาณกำลังเตรียมตัวเดินทางไปสำรวจข้อมูลที่ภูเก็ต เพื่อนำมาทำงานวิจัยต่อ ท่ามกลางคนพลุกพล่านจอแจก็ไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังท้าวสะเอว ต่อปากต่อคำกับคนต่างชาติอยู่ เลยลองเข้าไปเลียบๆเคียงๆ
ศร-เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรให้ช่วย
หญิงสาว-ดูสิมาถามทางดีๆอยู่ชวนไปอ๊อฟ ไอ้เวร
ศร-อ้าว..เดี๋ยวอย่างนี้ต้องแจ้งตำรวจ หมิ่นประมาทกันชัดๆ
หญิง-ใช่ๆ ดูถูกผู้หญิงนักนะ
ศร-คุณไปแจ้งความก่อน ที่ป้อมข้างหน้า ทางนี้ผมจัดการเอง
หญิง-ค่ะ ขอบคุณค่ะ
แล้วเธอก็วิ่งปร๋อไป ส่วนคนต่างชาติก็ทำหน้าเจื่อนพยามยามจะหนี แต่ด้วยมาดสุภาพบุรุษและแววตา อีกหน่วยก้านสมชายอย่าง ศร มันทำให้ควบคุมสถานการณ์ได้อยู่หมัด
เมื่อเรื่องราวแล้วเสร็จตัดภาพมายัง รถทัวร์ วีไอพี ศรกำลังหลับสนิท ผ่านเส้นทาง ผ่านแสงไปไปตามเส้นทางสายใต้ จนมาแวะที่จุดพักรับประทานอาหาร เขางัวเงียลงไปล้างหน้าล้างตา จนกระทั่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วสายตาก็ไปบวกกับหญิงคนที่ให้ความช่วยเหลือพอดี ทำไมมันบังเอิญปานนี้(ก็บทมันต้องบังเอิญ อย่าคิดมากคุณไม่ใช่นักวิจารณ์หนังที่ดี แต่ไม่เคยลองสร้างหนังที่ดีได้สักเรื่อง สำนึกและพึงสังวรณ์บ้าง เคารพในความคิดทางศิลปะบ้าง อย่าเอาแต่จับผิด หรือติเตียน)
ศรยิ้มๆไปเก้อๆ ตามปรกติ เขามักง่วนก้มหน้าอ่านตำรา อ่านหนังสือเตรียมตัวตลอดเวลาตามบุคลิกคงแก่เรียน มาคราวนี้มันบังเอิญจริงๆ
ทั้งคู่ทักทายพอประมาณ แล้วแยกย้ายขึ้นรถคนละคัน (เอ่อ..ไม่บังเอิญนะเฟ้ย สมจริงไหมล่ะ คิดว่าจะนั่งรถคันเดียวกันล่ะสิ)
(ดนตรีประกอบ เป็นภาพการผ่านเส้นทางสายใต้ในแต่ละจังหวัดผ่านหน้าต่างสะท้อนภาพกลางคืน ความเป็นชนบท ความเป็นบ้านร้านค้าสองแรมทาง.ไปจนถึงสะพานสารสิน แล้ว ศร ก็ลงบริเวณนั้นในขณะฟ้าเริ่มแจ้ง เพื่อรอพบเพื่อนสนิท)
(กล้องโคลสอัพไปที่ฝาขวดเบียร์เกลื่อนห้อง,กางเกงในกองโต,เสื้อผ้า,ข้าวของที่กระจัดกระจายไร้ระเบียบสมกับห้องหนุ่มโสด มีเสียงเพลงมันส์ๆแนวเฮฟวี่ เมทัล น่าจะเป็นเพลงของไออ้อน เม็ดเด้น)
ศร-ไอ้ห่าบ้านรกหยั่งกะรังหนู ไอ้รังแคสังคม
หนุ่มผมยาว-อ้าวแดกฟรี พักฟรียังมาแดกดันอีก เดี๋ย ซ่นตีน ฟักยู (ยื่นนิ้วกลาง)
ศร-กูว่าไปตามจริง แล้วพรุ่งนี้มึงว่างหรือเปล่า ไอ้หมู
หมู-เออ ทุกทีก็เป็นหย่างง้านน เพื่อเพื่อน จะแบกภาระก็ช่างกะแม่ง
ศร-มึงเนี่ยปากจัด
หมู-พอกะมึง ไม่ต้องเลี้ยงหมา
ศร-ใช่เพราะอมลูกอมตราหมาอยู่ทุกวัน ขนาดบ้วนหมาทิ้งทุกวัน แม่งก็ยังปากโคตรหมาอยู่
หมู-พอๆๆๆๆๆไม่ต้องซ้ำเติม ประธานชมรมหมาปากคอก เอาว่ามึงว่าจะเล่าอะไรให้กูฟังน่ะ เล่ามาดิ
ศร-เหล้าที่ไหน มีแต่เบียร์
หมู-ไม่ต้องมุขควายเลย เล่ามา
ศร-กูเจอเรื่องเฮงซวยว่ะ ที่สายใต้ มีไอ้ฝรั่งคนหนึ่งมันมาเหล่สาว แล้วคิดว่าซื้อได้ ไอ้สัตว์ เลยแจ้งความ ปรับไปซะ ทีแรกตำรวจไปเข้าข้างพ่อมัน
หมู-ใครวะ เอาพ่อมาทำงานด้วย
ศร-ก็ไอ้ฝรั่งแหละ ตำรวจทำท่าจะประณีประนอมยอมความกูกดหาไอ้โต้ง เพื่อนที่เป็นทนายค่าตัวแพง เรียบร้อย..ตามเสด็จ เข็ดไป มันคงสำนึกทั้งตำรวจทั้งฝรั่ง
หมู-แล้วมึงไม่คิดหรือว่า น้องคนนั้นเขาทำอย่างว่า
ศร-อ้าววแล้วกัน ออกแต่งตัวดี ดูธรรมดา
หมู-น่านแหละ เทรนด์ใหม่กระหรี่ไทย..
ศร-เอ้า..หมาวิ่งออกจากปากมึงอีกครอกแล้ว ดื่ม
เสียงคุยกันล่องลอยไปตามกระแสเสียงเพลง ตามสายลม ตามเสียงคลื่นไป
หาดแห่งหนึ่งที่เป็นสถานที่ออกส่วนตัว มีนักท่องเที่ยวเดินไปมาไม่กี่คน เพราะที่นี่โคตรแพง แขกจึงมีน้อย แต่จ่ายหนัก มีสปาชั้นยอด ภาพค่อยถ่ายทีละช็อต จากข้างนอกชายฟ้า มาชายทะเล ชายหาด ชายฝั่ง มีตัวประกอบที่ดูดี แต่งองค์ทรงเครื่องแบบน่าน้ำลายไหล เอาไว้ดูดผู้ชม)
ปุ๊ม-(ห่อปากออกเสียงชื่อตัวเอง)ปุ๊มมมมมม
แขกญี่ปุ่นกลุ่มย่อม-ปุ
ปุ๊ม- อะเกน พลีส ปุ๊ม
แขก-ปุ (แล้วก็เฮฮา ปุ๊มส่ายหน้าไม่ไหวแล้ว ไม่มีชาวญี่ปุ่นคนไหนออกเสียงตัวสะกดและวรรณยุกต์ชื่อเธอได้เลย)
แล้วขบวนแขกก็ขึ้นรถไปตระเวณท่องเที่ยวทั่วภูเก็ต กล้องจับภาพอิริยาบถความสดใส น่ารัก พักต์พริ้งของปุ๊มไว้ ต้องสร้างให้คนชื่มชมเธอให้ได้นะ
จากนั้นก็วกกลับมาที่โรงแรม แขกแยกย้ายที่พัก มาที่ห้องน้ำมีตาแก่หน้าตาหัวงูชาวญี่ปุ่นละเมอชื่อ ปุโม๊ะปิ๊จัง ปุโม๊ะปิ๊จัง..จนเมียลุกมาตีหัวล้านดังเปี๊ย(กะฮาครับฉากนี้ กล่าวขวัญแน่)
ฉากสำคัญ(เป็นBRIDGE THEME)
ศรตระเวณเก็บข้อมูลด้านระบบนิเวศแถวป่าชายเลน พบความสูญเสียของระบบนิเวศ ที่กำลังลดระดับฟื้นฟูสภาพตัวเอง วาระแห่งความพินาศของป่าชายเลน แหล่งอนุบาลสัตว์น้ำทั้งปวง กำลังหายนะ กำลังส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
แต่ละแห่ง ทั้งข้อมูลจาก ชาวบ้าน จากหน่วยงาน จากผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยว มันเหมือนบทเพลงคนละทำนอง แล้วจะทำอย่างไรกับคำว่า จิตสำนึกร่วมกัน ในสิ่งแวดล้อมส่วนรวมที่เป็นของทุกคน
ระบบทุนนิยม มันชักใยให้ผู้คนละลืมวิถีชีวิตดั่งเดิม หันมาตักตวงเนื้อแท้ของแม่พระธรณี หันมากอบโกยจากแม่พระธารามหาสมุทร ไม่เกินเลยที่จะกล่าวว่ามนุษย์ไม่ได้เพียงแต่ทำลายทรัพยากรสิ่งแวดล้อม กลับยังทำร้ายเพื่อนมนุษย์และตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เป็นปรากฎการณ์ย้อนศร ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ศรคิดคำนึงอย่างหนักหน่วงหนักหนาในปัญหาหมักหมม ในความโสมมของสังคมบริโภคนิยม
ครั้นจะไปป่าวประกาศก็จะว่าตกยุค ความจริงการจัดการด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมนั้น ในหลายๆประเทศนั้นกำลังทำอยู่อย่างต่อเนื่อง และเอาจริง เอาจังที่สุด ไม่มีใครขายประเทศกินอย่างคนไทยบางชนิดหรอก (เฮ้ย..ไม่ใช่สารคดีเนชั่นแล จีโอกราฟฟิค หรือ ตามล่าหาความจริง คนตามอาจจะตายก็ได้ เพลามือหน่อย เบาลงนิด เดี๋ยวสวยกิ๊ก)
หมู-อ้ะ โปสการ์ด ที่กูวาดเอง มือทำหัวคิดจิตดี เก๋ไหม
ศร-เออ ทำอะไรสร้างสรรเป็นเหมือนกันนะมึง
หมู-ก็แฟนกูชอบ ก็ต้องตามบัญชาแหละ
ศร-มีแฟนเป็นด้วยมึงอ้ะ
หมู-อ้าว..มึงจะให้กูว่าวตลอดศกไงว่ะ คนมันพี้คว่ะ ขอโทษ เพื่อน ไอ้แห้วสนิท
ศร-เออๆ แล้วไป ว่างๆพาแฟนมึงมารู้จักหน่อย กูอยากอุ้มหลาน
หมู-มึงมองข้ามช็อตมากไป กูเพิ่งคบเว้ย ชื่อปุ๊ม
ศร-ปุ้ม..
หมู-ปุ๊มโว้ย
ศร-ปุ๋ม
หมู-ปุ๋ม พ่อมึงเด่ะ ปุ-มอ-อุ๊ม-ปุ๊ม ไม้จัตวา น่ะไม้จัตวา
ศร-ไม้จัตวาแม่มึงน่ะสิ ไม้ตรีต่างหาก ปุ๊ม ใช่ไหม
ทั้งคู่ก็คุยกันในเรื่องสัพเพเหระ ก่อนเสียงโทรศัพท์มือถือของ หมู ดังขึ้น
หมู-คร้าบบๆๆๆคร้าบ
ศร-คุยเรียบร้อยจังวะ
หมูวางสาย แล้วคว้ากุญแจรถ ทะยานกายไป ทิ้งให้ศรงงงวยและงงงัน เลยหยิบแผ่นซีดี เพลงของยูทู มาฟังในผลงานซันเดย์ บลัดดี้ ซันเดย์ก่อนโยกหัวตามอย่างเมามัน สลัดคราบนักวิชาการ
.เพลงต่อมาเรื่อยๆตามสปีดจนมาถึงเพลงเด็ดคือเพลงฮเวย์สตาร์ขณะที่ศรทำท่าลีดกีตาร์อากาศอยู่นั้นก็พลันชะงัก เมื่อมีสายตาสามคู่มองมายังลีลาสะเหร่อแดกของตน พร้อมเสียงหัวคิกคัก ความหน้าแตกไม่เข้าใครออกใคร ศรหน้าแตก รีบยิ้มแก้เก้อ ก่อนแนะนำตัว แล้วพากันไปหาดป่าตอง
ฉากป่าตอง ราตรีกาม ส่งกลิ่นคาวข้ามฟ้าข้ามประเทศ ที่นี่ไม่มีความรักขาย มีแต่ความใคร่วางแบกะดินรอกระดอมาเสียบซื้อ เงินปลิวสะพัดในนามของการท่องเที่ยวแห่งประเทศใคร
เงิน/โรคติดต่อทางเพศ/ยาเสพติด เป็นวงจรส่งเสริม/ยั่วยุให้เกิดคนเสียคนได้เป็นอย่างแรง ทำไมรัฐเห็นแต่รายได้ เห็นแต่ผลกำไรที่จะส่งผลให้ปีศาจชื่อเศรษฐกิจมันสวาปาม ความเจริญทางวัตถุมาจากความมั่งคั่งที่มีรากมาจากราคะ/กิเลส/ตัณหา ส่วนจิตใจนั้นเล่าพลอยหลงเริ่ดเพริศเพลิน วิ่งตามไปตกเหวกันไม่รู้เนื้อรู้ตัว มันคือมดลูกที่ให้กำเนิด อาชญากรรมทั้งปวง ทั้งหลายแหล่
จำนวนอุบัติเหตุ จำนวนศพ จำนวนผู้ป่วยโรคเอดส์ จำนวนคนเครียด จำนวนคนฆ่าตัวตาย ทวีเท่าตามกันแต่ละปีมีแต่จะรุดหน้า ปัญหาถูกกลบเกลื่อนด้วยคำพูดที่ว่าเศรษฐกิจเราฟื้นตัวแล้ว
แต่อย่าคิดมาก เยี่ยวเหลืองมาสนุกกับภาพยนตร์เราต่อดีกว่า ทั้ง 4 คนก็นั่งทานร้านแบบแนวโมเดิร์น(สมเหตุสมผล) โชว์ความอุดมสมบูรณ์ของโภชนาการ-ครัวไทยครัวโลก แต่เรายังมีอัตราเด็กขาดสารอาหารมากเป็นประวัติการณ์ในเขตพื้นที่ที่กำลังพัฒนา สอบถามตัวเลขยืนยันได้ที่สายตรง รมต.สุดารัตน์ เกยุราพันธ์ ขอบคุณที่สนใจปัญหาบ้านเมืองอย่างรอบด้าน ไม่มองแต่ปัญหาการเมืองเป็นหลักใหญ่ ขอบคุณจริงๆ)
แล้วทั้ง 4 คนก็มาเที่ยวกินเหล้าฟังเพลงต่ออย่างสนุกสนานในตัวเมือง
ฉากต่อมา
ศรส่งโปสการ์ดไปยังคนรักที่เมืองไกล ใบแล้วใบเล่า ยังรอคอยคำตอบครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เพราะความหวัง และความเป็นพระเอก ศรยังทำหน้าซึ้งตามโทนหน้าพระเอกหนังเกาหลีได้อย่างเศร้าหวานจับใจแม่ยก
หมู- ยัยแจนนี่ใจแข็งชะมัด เอ็งตื๊อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จนบินไปนอกก็ยังเฝ้าเห่าเครื่องบิน มึงก็ยังตามจองรักจองผลาญอีก ตัดใจเฮอะ
ปุ๊ม-นี่เธอ อย่าไปยุ่งเค้าเลย ดีเสียอีกมั่นคงต่อเธอ แม้เธอไม่สน ไม่แน่สักวัน
ศร-อย่างน้อย เธอก็รู้ว่าผมคิดถึง
ปุ๊ม-เหมือนหนังเกาหลีเห่ยๆหยั่งไงไม่รุ
หมู-เรื่องคลาสสิคคนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต คนวิกลจริตของศรีธัญญาไง
ปุ๊ม-(ตีแขนหมูดังเปี๊ยะ) ชิชะ มาว่าหนังในดวงใจเราได้อย่างไร ต้องโดนอย่างนี้อย่างแรง
ศรยังคงสภาพหน้าเว้าวอนด้วยดวงตาว่างเปล่า พระเอกนี่นา ต้องเก๊กซิม ส่วนหมูก็กระเซ้าเย้าแหย่ป่วนยัยปุ๊มไปเรื่อย ขณะที่ศรใจจดใจจ่อหน้าจอคอมพ์ เพื่อบันทึกและวิเคราะห์ข้อมูล
ฉากต่อๆมา
ขณะที่ศรกำลังเดินอยู่ในตลาดสดกลางเมืองภูเก็ตอยู่นั้น หมูกำลังง่วนอยู่กับแผงขนมหวาน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น
เปรี้ยงงงงงงงงง เสียงปืนดังก้อง สายตาทุกคนจับมามองร่างที่ทรุดฮวบลงของศร ส่วนหมูรีบโผกายมาที่ร่างของเพื่อน..เสียงวี๊ดว๊ายตามมา เสียงแผดคำรามของเครื่องยนตร์ 150 ซีซี ของรถสปอร์ต เคอาร์ คาวาซากิพุ่งทะยานหายไปในพริบตา
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ศรลืมตานับหยดน้ำเกลือ ส่วนหมูเดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่น ส่วนปุ๊มกำลังปอกส้มให้อยู่
ศร-คงเป็นเรื่องนี้แน่
ปุ๊ม-อย่าคิดมาก เราว่านายพักผ่อนดีกว่า
หมู-เอ่อ (ทำเสียงหล่อ) ความจริงแล้วผมร้อยเอกฉัตรชัยปลอมตัวมา ไม่ต้องห่วงผมจะจัดการมันเองกูจะฆ่ามัน(ในมือถือกล้วยหอมทำท่ายิงแบบหนังของจอน วู)
ฉาก CONFLICT
ณ ห้องประชุมของสถาบันทะเลไทย
บรรยากาศไม่ค่อยดีนัก เมื่อผู้อำนวยการสถาบันทำสีหน้าไม่สู้พอใจในผลคืบหน้าของงานวิจัย แถมยังมาเกิดเนื่องอย่างนี้ ดีไม่ดี อธิบดีเอย รัฐมนตรี เอย ส.ส.เอย แห่มาสืบสวนเหตุการณ์ยิงนักวิชาการปิดปากเรื่องแฉข้อมูลลับของสถานประกอบการที่ก่อมลพิษทำลายป่าชายเลน มีหวังต้องกระเด้งจากเก้าอี้ตัวนี้ไปแช่เย็นที่หน่วยกลาง แล้วทีนี้ เมียน้อยทางนี้คงเหงาแย่ ส่วนตัวเองคงไปอยู่กับอีแก่ตามเดิม
แทนที่จะปกป้อง ให้ขวัญและกำลังใจลูกน้อง เสียงตำหนิถึงความไม่รอบคอบในการปฏิบัติงานของศรมันส่งผลเสียต่องานในขั้นต่อไปอย่างมหาศาล ไม่ว่าจะทางผู้ใหญ่จะร้อนใจในข้อพิพาทระหว่างฝ่ายพ่อค้าวานิช แล้วยังจะฝ่ายกรมการปกครองส่วนท้องถิ่นอีก ไม่รวมนายหัวทั้งมวลที่สนับสนุนงบประมาณให้โครงการนี้เดินเครื่องได้ คุณทำอย่างนี้ มันเสียหายอย่างแรง
ศร-( เดินออกจากประตูอย่างเซ็ง ด้วยสีหน้าทะนงอยู่ )
หมู-(ยืนรอแกร่วอยู่ที่จอดรถ) เป็นไง
ศร-ดีใจด้วย กูตกงานแล้ว
หมู-ไปฉลอง
ศร-หมู มึงเห็นเป็นเรื่องสนุกอีกเหรอวะ กูเครียดนะ
หมู-กูหมายถึงไปวัดฉลอง กูจะพามึงไปไหว้พระ รดน้ำมนต์ จุดประทัดล้างซวย
ณ วัดฉลอง ศูนย์รวมความศรัทธาของมหาชน ทั้งแดนดินขวานทอง ทั้งชาวยุโรป มากันไม่ขาดสาย ทั้งสองกราบนมัสการตั้งจิตอธิษฐานขอพรคุ้มภัยเพื่อทำงานช่วยเหลือประเทศชาติในใจเงียบ ๆ
ช่วยให้สงบอกสงบใจลงไปไม่น้อย
หมู-ยัยนั่นน่ารักเป็นบ้า ควงฝรั่งด้วยท่าทางเมียเช่าว่ะ
ศร-เรื่องส่วนตัว
หมู-ดูเด่ะ
ศร- อ้าว..(เป็นผู้หญิงคนนั้นเองที่เคยช่วยเหลือที่สายใต้)
ที่แกลเลอรี่เลียบถนนกะตะ-กะรน ถนนเลาะชายฝั่ง หมู พาศรมาเที่ยวพักผ่อน และเพื่อเก็บตัวด้วยไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย
หมู-เฮ้ย..ไอ้นิรันดร์ นี่เพื่อนเกลอเว้ย
ศร-หวัดดีครับ
นิรันดร์-หวัดดี เชิญๆ
ศร ,หมู เดินดูงานศิลปะในแกลเลอรี่นั้น ขณะที่นิรันดร์ก็ลงมือวาดรูปไป แต่ละภาพ แต่ละความรู้สึกที่จิตรกรนำจิตเบื้องลึกบรรจงวางลงทอสีเทียบฝันนั้น มันกล่อมเกลาให้เกิดภาวะสุนทรีย์ขึ้นมาจะใส่เครื่องหมาย ไปถึงไหนวะ มันช่วยให้งานเขียนมีคุณภาพมากขึ้นไงวะ
ถ้างั้นก็เจอกองทัพ.. หนำใจดูงานมีคุณภาพขึ้นเยอะ
วงเหล้ากลางแสงเทียนวิบวับหนุ่ม 3 หญิง 2 นั่งพูดคุยถึงงานศิลปะ เบาๆ เคล้าสายลมซู่มาจากชายฝั่งลิบๆ ผ่านป่ายาง พระจันทร์ดวงแรมเป็นเสี้ยว เป็นเคียวเกี่ยวทุ่งดวงดาวบนฟ้า ให้รวงแสงประกายงามสู่แดนหล้าโลกงาม (ช่วงนี้กวีมาก โปรดสังเกต กรุณาอย่าอ่านกวีซีไรต์เกินวันละสองเล่ม)
ต่อมา.ที่กรุงเทพ ป้าจำเนียรบ่นว่ามีแต่โปสการ์ดหน้าตาประหลาดส่งมา จะเป็นแค๊ตตาล็อคจากไหนก็ไม่ทราบ มีภาษาต่างประเทศมาด้วยแกยิ่งหัวเสียใหญ่ จนกระทั่งเจอไปรษณีย์ประพันธ์กำลังขับรถหนีหมาอยู่
ป้าจำเนียร-ไป ไป ไอ้หมาเช้งเม้ง (ฝาก๋วยเตี๋ยวปลิวตามแรงเหวี่ยง หมาแตกฮือ ประพันธ์ปลอดภัยแลั้วจากหมา แต่ไม่พ้นพิสัยการทำลายล้างของฝาหม้อก๋วยเตี๋ยว พลั่ก ..กระจาย..จดหมายเหตุรายวัน พัสดุ อีเอ็มเอส.เต็มถนนซอยนั้น ขอบคุณครับป้าแต่อย่าเลย หมากัดดีกว่า อะมั้ง ฉากนี้ฮากระจุย สนั่นโรง)
ป้าจำเนียร-ตายละหวา..ไอ้ศักดิ์ มึงไปขว้างทำไม อันตรายออกอย่างนั้น โถ..คุณไปรษณีย์ มาทางนี้ ป้าทายาหม่องให้
ประพันธ์-เอ..ผมว่าป้าเป็นคนขว้างนา อูยยย (คลำหัวป้อย)
ป้าจำเนียร-ใครว่า เฮ้ยไปช่วยเก็บของเร็ว
หลังจากทายา พักผ่อนแล้ว ไปรษณีย์ประพันธ์ค่อยกระย่องกระแย่งลุกขึ้นหมายปฏิบัติหน้าที่ต่อไปด้วยความรักในจรรยาบรรณแม้จะหัวโน และดวงจู๋
ป้าจำเนียร-เดี๋ยวๆ..ฝาก๋วยเตี๋ยว เอ๊ย (ส่อพิรุธ) เปล่าๆ ช่วยป้าที มีไอ้บัตรๆนี่ส่งมาที่นี่ พอจะส่งชิงโชคได้ไหม
ประพันธ์- อ๋อผมดูให้ อ้าวแล้วกัน ส่งมาที่นี่ตลอดเลย นี่มันซอย 7 สงสัยลุงท้วมตาไม่ดี เห็นเลข 7 เป็นเลข 1 มาส่งที่นี่แทน เยอะเลย สงสารคนส่งแย่ เขียนที่อยู่ถูกต้องทุกอย่าง แต่ลุงท้วมมาส่งผิดบ้าน เอาล่ะ..เดี๋ยวผมจัดการให้..ขอบคุณครับป้า
ป้าจำเนียร-แล้วป้าจะได้ค่าเสียหายไม๊
ประพันธ์-งั้นป้าจ่ายค่าทำขวัญให้ผมก่อนสิครับ
ป้าจำเนียร-เอาไปทีเถ๊อะ สงสารคนเค้าติดต่อกันไม่ได้
และแล้ววงจรของการสื่อสารทางไปรษณียบัตรก็ติดเครื่องครบวงจร เมื่อทางฝ่ายน้องสาวของศรได้รับโปสการ์ดทั้งหมดจากคนรักของศร จึงรีบส่งพัสดุอีเอ็มเอสไปยังภูเก็ตทันที แต่ไม่ลืมเขียนที่อยู่ด้วยปากกาสองหัวตราม้าด้านใหญ่สุด กลัวพลาด(อันนี้พออมยิ้มอารมณ์ดี )
เมื่อ หมู รับกล่องพัสดุ มามอบให้ศรที่แกลเลอรี่ ความรักก็เปิดตัวออกมา แต่ละความหมายที่บรรยายผ่านโปสการ์ดแต่ละใบที่ไม่เคยสนใจคำตอบกลับนั้น มันงดงาม มันเชื่อมั่น มันศรัทธาเสมอว่า ความไว้วางใจคือโครงสร้างทางหัวใจที่แข็งแกร่ง เป็นสายใยความรักคงทนข้ามสะพานกาลเวลา ข้ามโขดหินความห่างไกล ข้ามพ้นทุกอย่าง
ฉากจบ (เสียงเพลงไทยจากค่ายเบเกอรี่ แนวน่ารัก โรแมนติก ในบรรยากาศร้านชื่อโปสการ์ด มีศร,นิรันดร์,หมู,ปุ๊ม และเพื่อนๆ รวมทั้งแขกในร้าน นั่งดื่ม กิน เนื่องในโอกาสเปิดตัวนิทรรศการศิลปะของนิรันดร์ ที่ชื่อเสียงเพรียกทะเล-เสียงพรากปะการัง ท่ามกลางความวุ่นวานผสมความครื้นเครงนั้น ศรแอบมองโปสการ์ดแต่ละแผ่นที่ติดไว้ตรงบอร์ดข้างผนังในร้านนั้น.ทีละใบ ใจประหวัดไปถึง.)
ถ่ายจากด้านหลังมุมมองมายังภายในร้าน มีผู้หญิงเดินมาพร้อมโปสการ์ดหอบหนึ่ง(กล้องจับด้านหลังเห็นแค่ลูกคางก็พออย่าให้เห็นหน้า แค่ปรางแก้มอิ่มพอ )มาตรงหน้า ศร และเพื่อน สายตาทุกคนตะลึงในเมื่อภาพเบื้องหน้า คือ..
คนรักแดนไกลที่กลับมาส่งมอบโปสการ์ดติดหัวใจให้ศร (และก็ยังไม่เห็นหน้าเธออยู่ดีเผื่อภาคสอง ).
จบ
ขึ้นเพลงประกอบภาพยนตร์ (ให้แกรมมี่ทำเหอะ เชื่อมือเค้า น่าจะเป็นวัฒนา วีรวรรธนะ(คนแต่งเพลง เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม ..เห็นครับ มาแต่งเพลงโปสการ์ด : ความรักติดแผ่นข้ามฟ้า ให้ โบว์ สุนิตา ร้อง เพราะคนเขียนบทชอบมาก)
โครงร่างเพลง โปสการ์ด : ความรักติดแผ่นข้ามฟ้า
แผ่นดินคิดถึงท้องฟ้า ส่งสายตาฝากสายลมไป
ก้อนเมฆเสกสายฝน มาบอกบนโลกว่า รักเธอ
แสงแดดทอแสงประกาย เป็นสัญญาสายรุ้ง
จะวันนี้ พรุ่งนี้ มีรัก ให้ แต่เธฮ
เขียนข้อความ ด้วยลายมืองาม
ถามว่า สบายดีไหม อยู่ไกลอย่างนี้
คนดี มีเวลาไหม ส่งโปสการ์ดใบน้อย
ลอยข้ามฟ้า ไปหาเธอ
ใบเดียวใบนี้ แต่มีค่า มีความหมาย
เกินบรรยาย มากมายกว่าคำว่ารัก
ตอบกลับมาบ้าง อย่าห่างหาย
ตีตราประทับหัวใจว่า รักเธอ
คิดถึงเสมอ ยามอ่านเห็นหน้าเธอทุกที
ขอคนดี มีใจส่งไปรษณียบัตร
ข้อความกระทัดรัด แต่คมชัด
วัดใจว่า ห่างแค่ตา แต่ว่าใกล้กลางใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟpigstation
หน้าส่วนตัว
618
