สู้มุ่งมั่นบากบั่นสู่จุดหมาย สุดยอดปลายภูสูงโค้งรุ้งพาด อันตรายสักเพียงไหนมิหวั่นหวาด ให้แคล้วคลาดด้วยพลังความตั้งใจ แต่ละก้าวที่เท้าเดินดั่งเหินเหาะ รอยยิ้มเยาะยั่วเย้าเคล้าฝันใฝ่ ข้าคือผู้พิชิตจากถิ่นไกล หนึ่งสมองสองมือไขว่ให้จดจำ จุดสูงสุดบนนั้นมันต้องถึง เพื่อตราตรึงฝังหทัยใช่เพียงพร่ำ ข้านี้แน่ด้วยหัวใจใช่น้ำคำ เหนื่อยแค่ไหนแม้นกลืนกล้ำทำให้จริง .. ในที่สุดความภูมิใจของการเป็นผู้พิชิตได้หายไปจากความรู้สึก .. เมื่อมองเห็นว่าสองข้างทางเดินนั้น .. มีเรื่องราวมากมายให้ได้เรียนรู้ .. ให้ได้ทำความรู้จัก .. ถึงได้เข้าใจว่า .. แท้จริงแล้วสาระสำคัญของธรรมชาตินั้น .. มิได้อยู่ที่ปลายทาง .. หากแต่อยู่ระหว่างทาง .. ยอดดอยสอดสูงเสียดฟ้า ยอดหญ้ายังสูงเสียดกว่า สอนมนุษย์ให้รู้ดูว่า เหนือฟ้ามีฟ้ากว่ากัน
15 มิถุนายน 2548 00:09 น. - comment id 480015
สูงอะไรใครเล่าเฝ้าแสวง สูงเสียดแทงเมฆามหาศาล ทะลุหล้าท้าทักจักรวาล มิอาจหาญเทียบได้กับ..ใจสูง
15 มิถุนายน 2548 01:28 น. - comment id 480028
ภาคภูมิใจในสิ่งสัมฤทธิ์ผล ที่ดั้นด้นเดินสู่จุดมุ่งหมาย หาใช่ทองเก้วเพชรเกร็จประกาย คือภัยร้ายระหว่างทางดำเนิน อรรถรสของการเดินทาง .. อยู่ที่การต่อสู้ร่วมกันระหว่างเดินทาง .. คม มั่กๆ
15 มิถุนายน 2548 08:13 น. - comment id 480037
งดงามมากครับ...
15 มิถุนายน 2548 11:03 น. - comment id 480108
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือผสุธายังมีหญ้า เหนืออื่นใดจะมีค่า เท่าธรรมาหรือว่าไร บทกลอนเรียงร้อยได้งดงามมากค่ะ....สอนใจได้ดีจังค่ะ....
15 มิถุนายน 2548 20:03 น. - comment id 480356
เคยมีคนบอกว่าความสุขของการเดินทางมักอยู่ที่ระหว่างทาง.. ไม่ใช่จุดหมาย ..ก็น่าจะจริงนะ.. ไม่เจอกันนานเลยนะ หยกสีหม่น
15 มิถุนายน 2548 22:23 น. - comment id 480413
เขาว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว แต่มากกว่านั้น เมื่อถึงจุดหมาย แม้จะต้องปีนป่ายอย่างยากเย็น ความสุข ความภูมิใจ ในฐานะผู้พิชิต คือความปีติล้นพ้นค่ะ :) เป็นกลอนที่ดีทีเดียว
16 มิถุนายน 2548 00:03 น. - comment id 480430
สุดยอดครับ
16 มิถุนายน 2548 09:22 น. - comment id 480503
สูงจัง นั่งจ้องเนิ่นนาน ปล่อยจินตนากาน ผ่านกลาลล่วงไป...ล่วงไป สำรวจตรวจวันตรวจวัย ให้นึกตกใจ ยังไม่ไปไหน...สูงจัง รู้อยู่แต่ก็ยังนั่ง สูงจังสูงจัง เสียงดังๆ...ข้างใน