26 มีนาคม 2553 17:50 น.
rachan
ทุกอย่าง เราเลือกเอง
ทุกอย่าง เราทำเอง
กฏของโลกเป็นเช่นนั้น
26 มีนาคม 2553 11:57 น.
rachan
ยามนั้น ที่ได้รู้
สิ่งที่เราเขียนนี้ มีคนอ่าน
เราก็ได้พบว่า
จริงแล้ว
ในโลกนี้
มีที่ของเรา
ที่สำหรับเรา
ที่ให้เราได้ยืน
มิต้องหนีอีกแล้ว
มิต้องไล่ล่าตามผู้คนทั้งหลายอีกแล้ว
แม้เพียงเพื่อคนอ่านคนเดียว
เราก็จะเดินบนทางนี้ต่อไป
อา
นี่คือสิ่งที่เราตามหาหรือเปล่านะ...?
26 มีนาคม 2553 11:50 น.
rachan
เจ็บ ร่างกายของเราเป็นอะไรกัน..?
นับวันจะยิ่งเปราะบาง ราวกับกิ่งไม้ที่ผุพัง
อา.. ภาชนะของวิญญาณนี้ จะอยู่ไปได้นานสักเท่าใดหนอ..?
เราคงอยู่ได้ถึงแค่อายุสี่สิบละมั้ง
แค่ตอนนั้นเราไม่เป็นภาระให้ใคร และเราไม่ได้แบกชีวิตของใครเอาไว้ ตายตอนนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก
..ชีวิต.. เหมือนจะมีแค่ปัจจุบันเท่านั้น
จะยาวหรือว่าสั้น เราก็รู้สึกว่ามันคือลมหายใจที่สัมผัสได้ในนาทีนี้เท่านั้น
และวินาทีนี้..
แม้จะมีความเศร้าอยู่ในใจบ้าง
แต่เราก็มีความสุขแล้ว
เราไม่เสียใจกับอดีต
และจะไม่กังวลกับอนาคตอีก
แค่วินาทีนี้..
แค่ห้วงเวลานี้..
เรารู้สึกว่าชีวิตของเราสมบูรณ์แล้ว
ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราก็พอใจแล้ว..
เราไม่เสียใจ
ไม่เสียดาย
หากต้องเสียเวลานี้ไป
มันก็จะเป็นความทรงจำอยู่ในใจ
ไม่เสียใจ...
..แม้ว่าจะไม่มีอนาคตทอดอยู่เบื้องหน้า
เพราะเรารู้สึกว่า..
..เราได้ใช้ชีวิตเราคุ้มแล้ว
26 มีนาคม 2553 11:20 น.
rachan
ใจแห่งเราหนอ
ดั่งเปลวเพลิง
ที่ท่วมด้วยความรู้สึก
ใจแห่งเราหนอ
ช่างดุจสายฟ้า
ที่ผ่าเปรี้ยงแล้วสูญสลาย
ใจแห่งเราหนอ
ราวกับสัตว์ป่าดิบเถื่อน
ไม่อาจคุมได้
อา...
15 ธันวาคม 2552 19:47 น.
rachan
เหมือนกับไฟ
ทุกครั้งที่ลุกโพลงขึ้นมา
คล้ายกับถูกไฟเผา
คล้ายกับเรือกลไฟที่เติมเชื้อแล้ว
เวลาเช่นนั้น
ราวกับมีโลกทั้งใบอยู่ในอุ้งมือ
ราวกับทุกสิ่งที่ฝันจะคว้ามาได้ในนาทีนั้น
และไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ยากลำบากเพียงไร ก็จะผ่านไปได้ทั้งนั้น
มันคือไฟ
คือ passion ที่ขับเคลื่อนได้ทุกสิ่ง
ทว่า
อนิจจา..
ไฟนั้นดุจเปลวเทียนในสายลม
ดุจหิ่งห้อยที่เรืองรองอยู่เพียงข้ามคืน
เสี้ยวพริบตาเดียว
ก็จากหายไปในความว่างเปล่า
เหลือเพียงความโศกเศร้า
เสียใจ
ที่มือนี้มิอาจทำเช่นไรได้เลย
มิอาจค้นเจอความเยาว์วัย ไฟอันสร้างสรรค์
อีกไร้แรงจะเดินไป
น่าสมเพช..
น่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน..
ไยจึงไม่ฝ่าฝันไปท่ามกลางขวากหนามเช่นคนอื่น...
หน้าส่วนตัว
817
