14 ตุลาคม 2548 16:28 น.
sodasasa
มิตรภาพอันดีที่ก่อเกิด
บ้างบรรเจิดบ้างเคลือบแคลงแฝงสงสัย
บ้างแสดงแจ้งออกด้วยหัวใจ
บ้างเลศนัยแฝงไว้ในตัวตน
ฉันยังคงสับสนบนโลกนี้
ยากเหลือที่จะแบ่งแยกสับสน
ว่าคนนั้น คนนี้ หรือทุกคน
ที่อยู่บนความจริงสิ่งในใจ
หรือฉันนี้หมดไฟไร้คุณค่า
จนเกินกว่าประโยชน์จะโปรดได้
หรือว่าฉันคนนี้งี่เง่าไป
จนทำให้ใครเมินหมางอ้างไม่ดี
หรือฉันยังสับสนคนเหล่านั้น
ว่าเสียงอันเอื้อนเอ่ยเปิดเผยนี้
จะเป็นเพียงลมปากพรากชีวี
สร้างภาพดีให้ฉันหลงงุนงงมา
แต่คิดไปยิ่งสับสนตัวตนฉัน
หรือคืนวันที่มันช่างอ่อนล้า
ได้สร้างภาพเลวร้ายให้เกิดมา
กลบดวงตาให้พล่ามัวกลัวผู้คน
6 ตุลาคม 2548 12:35 น.
sodasasa
เธอคือใคร....ที่อ่อนไหวในม่านหมอก
เธอคือใคร....ที่อยากบอกแต่คำหวาน
เธอคือใคร....น่าหลงใหลในเงาจันทร์
เธอคือใคร....ที่คืนวันฉันหมายปอง
เธอคือใคร....ที่หัวใจฉันวาบหวาม
เธอคือใคร....ให้ความงามไม่หม่นหมอง
เธอคือใคร....ที่ดอกไม้ใคร่จับจอง
เธอคือใคร....ในละอองท้องฟ้าพราว
เธอคือใคร....ใจลุ่มหลงพะวงนัก
เธอคือใคร....ในความรักภักติคืนหนาว
เธอคือใคร....ให้ฟากฟ้ามาเตือนดาว
เธอคือใคร....ในทุกคราวไม่เหงาเลย
เธอคือใคร.....ในแววตาแสนน่ารัก
เธอคือใคร....ใคร่ฟูมฟักไม่ห่างเฉย
เธอคือใคร....ที่หัวใจไร้เปรียบเปรย
เธอคือใคร....ใคร่ชมเชยเปิดเผยใจ
เธอคือใคร....ทุกนาทีเป็นที่รัก
เธอคือใคร....ที่ลิ้นชักใจเปิดได้
เธอคือใคร....นะคนดี...เธอคือใคร
ที่ทำให้ฉันหวั่นไหวในทุกเวลา
เธอคือใคร....ที่หัวใจฉันหลงรัก
เธอคือใคร....ที่ยากนักจะไขว่คว้า
เพราะฉันรู้.....เก็บเธอได้แค่ในดวงตา
เธอนั้นจึงล้ำค่า....เกินกว่านำมาครอบครอง
แหะๆๆๆพอคิดถึงหน้าคนคนหนึ่งแล้ว แหะๆๆๆ ก็เลยเกิดกลอนแบบนี้ขึ้นมา แหะๆๆ
5 ตุลาคม 2548 14:48 น.
sodasasa
เกิดสิ่งใดกับตัวฉันให้หวั่นไหว
กับอุ่นไอ แห่งอกอุ่นให้กรุ่นหวาน
ในสัมผัสรัดกอดพรอดลนลาน
เกินจะขานเอื้อนเอ่ยเปรียบเปรยมา
สัมผัสพราวคราวนี้ที่แสนหวาน
อยู่นานนานในอกไว้ได้ไหมหนา
แสนตื่นเต้นลั่นพรูสู่แววตา
ไหลหลั่งมาเป็นแววน้ำฉ่ำดวงใจ
จำต้องข่มจิตไว้ไม่เริงร่า
เพราะแววตาอีกหลายคู่อาจรู้ได้
ให้สัมผัสแห่งกอดนี้มีแค่กาย
ที่รับได้คือย้ำเตือนว่าเพื่อนกัน
ฉันจึงแสร้างแสดงไปให้กลบเกลื่อน
ว่าเพียงเพื่อนกอดไว้ในเท่านั้น
แกล้งเบือนหน่ายบ่ายหนีไม่มีกัน
แต่ใจนั้นมันเรียกร้องก้องเวลา
กับสัมผัสรัดแน่นในแผ่นเนื้อ
ต้องจางเจือสัมพันธ์อันแน่นหนา
เพื่อน เพื่อน เพื่อน เท่านั้นกลั่นออกมา
ปิดแววตาอันอ่อนไหวไม่แสดง
คงแค่เพียงเก็บนาทีแสนดีนั้น
อุ่นอกอันสวมกอดพลอดแอบแผง
จนหัวใจในเพื่อนเตือนต้นแรง
ให้แสดงแค่อาการไม่หวั่นใด
อยากจะกอดเธอไว้ให้นานกว่านี้
แต่สิ่งที่เพื่อนกันนั้นทำได้
คือสวมกอดพลอดรักภักติด้วยใจ
เพื่อคงไว้สัมพันธ์เพื่อนย้ำเตือนตัวเอง
การ่ำลา หากมีแค่การโบกมือลาก็คงจะดี แต่มันดันมีการกอดขึ้นมานี่ซิคะ แฮ่ แย่จัง
30 กันยายน 2548 12:03 น.
sodasasa
กับเรื่องราวมากมายให้หน่ายเหนื่อย
กับความเฉื่อยของสมองจ้องเข้าหา
กับอาการมึนงงคงตามมา
จึงแทบบ้าระเบิดแตกแหวกกลางงาน
ต้องทำไรสักอย่างให้จางจืด
ให้ความฝืดแห่งสมองลองรสหวาน
แล้วปลดปล่อยความบ้าน่ารำคาญ
จึงลางาน 4 วันละกันดี
ไปพบเพื่อนรื่นเริงบันเทิงสุข
เข้าสู่ยุคเมืองกรุง ณ พรุ่งนี้
ฉันจะทิ้งงานไว้ไม่ใยดี
ฉันจะมีแต่เพื่อนพ้องกู่ก้องกัน
ขอพักร้อนตอนหน้าฝนไม่หม่นมิตร
เพื่อนสนิทหลายหัวตัวขบขัน
มันจะป่วนให้เริงร่าท้าคืนวัน
กับสีสันแห่งบางกอกที่เคยบอกลา
ขอกลับไปใช้ชีวิตไม่คิดมาก
ไม่ยุ่งยากสบายสบายในเมืองฟ้า
จะเต็มที่กับวัน....โอ้ลั้นลา
แล้วกลับมาจมกองงานบานตระไท
ไปพักร้อน 4 วันจ้า พี่ๆน้องๆ ณ Thai poem ที่เคยเข้ามาให้กำลังใจกันบ่อยๆ อย่าเพิ่งลืม sodasasa นะจ๊ะ ไปแค่ 4 วันเอง สัญญาว่าจะคิดถึงทุกคนเลย แล้วจะไม่ลืมเอากลอนมาฝากด้วย ไปเที่ยวละน้า จะเที่ยวเผื่อทุกคนเลยจ้า
ลั้นลา ลั้นลา ลั้นลา ลั้นลา
29 กันยายน 2548 09:20 น.
sodasasa
ณ สายฝนยลยินถิ่นเกล็ดฟ้า
ร้อยเวลาหยาดละไมน่าใฝ่ฝัน
งามเหลือเกินหยาดฟ้ามาหล่นพลัน
งาม ณ วันแห่งหยาดฝนหล่นสู่ใจ
เย็นยะเยือกเปลือกเมฆที่เสกน้ำ
ให้พรมพรำเห็นละอองผ่องเป็นสาย
เอื้อมสัมผัสหยาดฟ้ามาสู่กาย
เพื่อรับไอละอองฟ้าน่าจดจำ
อันหยาดฝนหล่นรินบนถิ่นรัก
ให้รู้จักความขจีที่ล้นหลาม
ดินจะชุ่มพุ่มไม้เขียวเรียวป่างาม
กลีบดอกหวามอรชรอ้อนกิ่งใบ
พบแต่เรื่องงดงามยามฝนหยาด
บึงที่ขาดน้ำแห้งแล้งจางหาย
กลายเป็นบึงน้ำสวยระรวยไพร
กลางดงใจแห่งสายน้ำพร่ำรำพัน
ทุกหยดหยาดอาบรักภักดีโลก
มิสร้างโศกก่อแต่สุขทุกสิ่งสรรค์
โอ้หยาดฟ้าหยาดฝนดลคืนวัน
ให้งามพลันงามพบประสบใจ
ณ สายฝนยลยินถิ่นเกล็ดฟ้า
รอเวลาร่วงหล่นยลเส้นสาย
เพื่อก่อเกิดถิ่นน้ำฟ้าป่าละไม
สร้างชีพใหม่ให้พืชพันธุ์นั้นงดงาม
หน้าส่วนตัว
1065
