22 กันยายน 2548 11:30 น.
sodasasa
ด้วยแววตา อ่อนหวาน ในวันนี้
ยังมีที่ อยากบอกเล่า และกล่าวขาน
ถึงความใน แห่งใจนี้ มีมานาน
เกินเปรียบปาน จะเอื้อนเอ่ย เผยออกไป
ว่าใจนั้น แสนละมุน อุ่นไอรัก
เมื่อพบพักตร์ ดวงจิต พิสมัย
แค่ได้ใกล้ เพียงนิด คิดไปไกล
เปรียบเหมือนได้ ไออุ่น กลิ่นกรุ่นดาว
แสนถวิล ยินสำเนียง เสียงไพเราะ
ช่างเสนาะ ลึกลงไป ให้ใจหนาว
สำเนียงนั้น นุ่มหวาน ปานลมพราว
กี่ครั้งคราว ไม่อยากห่าง ร้างไปเลย
จะเอื้อนเอ่ย สักคำ เพื่อพร่ำบอก
ว่าม่านหมอก แห่งสายตา มาเฉลย
ใจดวงนี้ ยิ่งนานวัน มันเกินเลย
อยากเปิดเผย ความใน สู่ใจเธอ
แต่ด้วยกลัว ความเปลี่ยนแปลง แฝงมาเกิด
จึงยากเปิด ความใน ไม่พลั้งเผลอ
จำต้องข่ม ใจไว้ เมื่อได้เจอ
เนื่องกลัวเธอ จะครุ่นคิด ผิดใจกัน
จำต้องปล่อย ให้ความจริง สิงใจอยู่
ทั้งที่รู้ เรื่องหัวใจ ในตัวฉัน
จำต้องเอ่ย สารภาพ กับดวงจันทร์
ว่ารักนั้น มันมากมาย เมื่อได้พบเธอ
*****งานนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง สารภาพของรัดเกล้า เจ้าค่ะ ******
21 กันยายน 2548 16:26 น.
sodasasa
ด้วยไหวหวั่น กับคืนวัน ที่ผันผ่าน
ด้วยตำนาน แห่งความรัก พักตร์หมองไหม้
ด้วยค่ำคืน อันเงียบเหงา ไร้ผู้ใด
ด้วยหัวใจ อันเงียบงัน แห่งวันเวลา
ด้วยยากยิ่ง จะย้อนวัน ผันไปสู่
ด้วยเพราะรู้ ว่าทำไป คงไร้ค่า
ด้วยรักนั้น คงลาไกล ไปสุดตา
ด้วยเพราะว่า เธอลาจาก พรากฉันไป
จึงเหลือแค่ ร่องลอย แห่งพลอยรัก
ที่ฟูมฟัก ทะนุถนอม ล้อมเอาไว้
เป็นดั่งเครื่อง เตือนจิต สถิตใน
ดวงหทัย แห่งจันทร์เศร้า เคล้าน้ำตา
แต่อย่างไร ก็ตาม รักคำนี้
ก็ยังคง อยู่ที่ มิลืมว่า
เธอกับฉัน เคียงคู่กอด พรอดวาจา
แห่งสัญญา รักคงอยู่ คู่ตราบนาน
แม้ตัวเธอ จะไป ไกลสุดฟ้า
แต่ดวงตา แห่งรัก จักขับขาน
พร้อมให้ฉัน เกิดแรง แห่งวันวาน
ก้าวข้ามผ่าน ตำนานเศร้า เฝ้ารอเธอ
20 กันยายน 2548 10:35 น.
sodasasa
เหมือนหยาดฝน พร่างพรม ชโลมหล้า
เหมือนนภา งามตา ฟ้าสดใส
เหมือนใยแกล้ว เกล็ดสวย ละมุนละไม
เหมืองพงไพร ไหวเอน เช่นลมพราว
เหมือนความงาม แห่งมณี ที่พบพักตร์
เหมือนเพลงรัก อ่อนไหว ในลมหนาว
เหมือนดั่งเธอ สร้างบทซึ้ง ถึงเรื่องราว
เหมือนกลีบขาว แห่งกุหลาบ ซาบซึ้งทรวง
เหมือนไออุ่น จากแสงเช้า นานเนานิจ
เหมือนชีวิต สดใส ในแมนสรวง
เหมือนแสงดาว ทั้งฟ้า กว่าล้านดวง
เหมือนจะร่วง หล่นมาพัก ณ ตักใจ
เหมือนสิ่งใด กันเล่า เฝ้าสรรสร้าง
ให้เกิดดั่ง สิ่งแสนงาม ตามใจได้
หรือเป็นเหมือน ดั่งรัก ประจักใจ
เกิดก่อไว้ กลางดวงจิต คิดทุกเวลา
เหมือนสิ่งใด ใคร่ถาม นำคำตอบ
ให้เกิดมอง แด่ชีวิต สิเน่หา
เมื่อเกิดแล้ว รักชักนำ ความงามมา
ล้อมกายา ล้อมหัวใจ ให้เป็นจริง
แต่รักนี้ มีได้ ให้เพียงฝัน
เพราะตัวฉัน ต้องเผชิญ เกินบางสิ่ง
เนื่องตัวฉัน มีหัวใจ ไม่ไหวติง
จึงเหมือนสิ่ง ยิ่งฝัน พลันลวงตา
รักนี้งด งามนัก มักจริงอยู่
แต่ต้องรู้ รับความจริง สิ่งตรงหน้า
ฉันเป็นแค่ หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเกิดมา
ที่ยากหา หัวใจ ไม่อาจเจอ
บอกตัวเองมาเสมอว่าเราเป็นคนไม่มีหัวใจ แต่เอ้... ช่วงนี้มันแปลกๆ ไม่น่ะ เราเป็นคนไม่มีหัวใจจริงๆนะ ไช่ๆๆเราต้องเป็นคนไม่มีหัวใจ
17 กันยายน 2548 14:01 น.
sodasasa
รักคือสิ่งใด
คือน้ำใส ไหลหลั่ง กลางบึงแห้ง
คือดอกหญ้า ล้ำค่า ราคาแพง
คือกำแพง แห่งฟ้า นภาพราว
รักคือสิ่งใด
คือกิ่งไผ่ ไหวเอน เช่นลมหนาว
คือแสงจ้า งดงาม ท่ามกลางดาว
คือเรื่องราว อันแสนหวาน ในม่านดำ
รักคือสิ่งใด
คือหัวใจ แสนใส ในรอยช้ำ
คือความเงียบ ตราตึง ถึงความงาม
คือความทรงจำ แสนดี ที่หยดน้ำตา
รักคือสิ่งใด
คือแก้วใส พราวสวย ด้วยกอหญ้า
คือความมืดมน ยลแสง อาทิตยา
คือดวงตา ที่ปิดมิด แต่ติดไฟ
รักคือสิ่งใด
คือหัวใจ เปิดรับ จับจิตใส
หรือรักนี้ จะไม่มี เงื่อนไขใด
พร้อมเกิดได้ ในใจนั้น ทุกวันเวลา
รักคือสิ่งใด
ที่หัวใจ ยังสับสน และค้นหา
หรือรักนี้ เป็นแค่ ภาพลวงตา
จินตนา ว่าคือรัก มักกลลวง
งานนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง รัก ของพี่ปุ๊ อัญชลีค่ะ แต่ตอนจบของงานนี้กับเพลงนั้นตรงข้ามกันค่ะ ตอนจบของกลอนบทนี้ มาจากความรู้สึกของผู้แต่งเองค่ะ
14 กันยายน 2548 09:50 น.
sodasasa
กับเรื่องราว ในคืนวัน มันหนักหนา
กี่ครั้งครา ต้องแบกรับ นับหมื่นแสน
ต้องเจ็บปวด สักเท่าใด ในดินแดน
ช่างแร้นแค้น แสนขุ่นเคือง ในเมืองคน
กี่พันครั้ง ที่อ่อนแรง ในแสงมืด
ช่างเย็นชืด หวั่นไหว ใจสับสน
เหนื่อยเหลือเกิน ต้องเดินอยู่ กลางหมู่คน
แสนวกวน หนทางออก บอกไม่มี
มันตรงข้าม กับเมื่อก่อน ตอนมีแม่
กับเพียงแค่ รอยข่วน ไม่ด่วนหนี
รีบเข้ามา เช็ดแผลเล็ก เสกมนต์มี
ให้ลูกนี้ หายเจ็บแสบ แทบโดยไว
จะอ้อนฟ้า อ้อนดาว คราวหนุนตัก
ให้ลูกรัก หายเศร้า คราวหมองไหม้
จะคอยปลอบ ประโลมขวัญ ในทันใด
ให้ยาใจ หายเจ็บ ไม่เก็บจำ
แต่วันนี้ ไม่มีตัก อันรักอุ่น
พร้อมเจือจุน ความเจ็บ ไม่เก็บซ้ำ
แก้มที่เปื้อน น้ำตา มาประจำ
คงต้องพร่ำ เป็นสาย ทำลายเรา
กับเรื่องราว ในคืนวัน มันหนักหนา
รอจนกว่า คืนจันทร์ แห่งวันเศร้า
ส่งแสงนวล ลงมา พาตัวเรา
ไปแนบเนา หนุนตักหลับ ให้แม่ซับน้ำตา
เมื่อคืนบังเอินไปเห็นภาพภาพนึงที่คล้ายกับภาพที่เคยเกิดกับตัวเองเมือง 2 ปีก่อน เลยทำให้คิดถึงหม่ามี้สุดที่รักขึ้นมาค่ะ
หน้าส่วนตัว
910
