7 พฤศจิกายน 2548 13:50 น.
sodasasa
น้ำใสใส ไหลหล่น บนแก้มสวย
น้ำใสใส ไม่ช่วย ต่อสิ่งไหน
น้ำใสใส ไร้ค่า กว่าสิ่งใด
น้ำใสใส เช็ดไป อย่าไหลเลย
คนชั่วเลว มีปน บนโลกนี้
ความร้ายดี มากมี ไม่เปิดเผย
เพียงแค่เรา ปรับใจ ให้คุ้นเคย
แกล้งละเลย ไม่ใส่ใจ ในเรื่องมัน
น้ำตานั้น วันนี้ ไม่มีค่า
ขอจงอย่า หวั่นไหว ใจแปรผัน
ช่างมันนะ เรื่องร้าย ในคืนวัน
ยิ้มสู้พลัน เชิดไว้ ให้หน้าตรง
อย่าก้มหน้า น้ำตา จะตกพื้น
จงลุกยืน มองไป ในประสงค์
ใจเจ้านั้น อย่าท้อ ทระนง
จงมั่นคง ความคิด พิชิตใจ
ใครจะร้าย จะเลว จงช่างเขา
เพียงใจเรา เท่านั้น อย่าหวั่นไหว
ยิ้มและสู้ โลกสวย ด้วยหัวใจ
สร้างวันใหม่ ไร้น้ำตา ดีกว่าเดิม
2 พฤศจิกายน 2548 12:17 น.
sodasasa
ณ คืนหนาวเคล้าหวานใต้จันทร์เงียบ
สายลมเฉียบพัดไหวให้วาบหวาม
จึงซุกตัว ณ ผ้าอุ่นกรุ่นคืนงาม
หลับตาตามผ้านุ่มและพุ่มไฟ
แต่สายลมอุ่นอุ่นกรุ่นกระทบ
สัมผัสพบสิ่งอุ่นลุ้นเคลื่อนไหว
ให้รู้สึกสิ่งนั้นหวั่นข้างกาย
แล้วโอบไอแขนแกร่งแฝงเข้ามา
ลมหายใจจากเขาอุ่นราวฝัน
สัมผัสอันแนบใกล้ไม่ผวา
เสียงคุ้นๆเอ่ยไอใกล้ดวงตา
กระซิบมา ฝันหวาน นะคนดี
ใจที่หนาวกลับอุ่นละมุนซึ้ง
ด้วยตราตรึงคำกล่าวเคล้าสุขศรี
ฉันจึงหลับกับอกอุ่นรักมี
ณ ราตรีแสนหวานคืนฝันพราว
ขออยู่ในอกอุ่นละมุนรัก
ให้นานนักหลับใหลในกลางหาว
เพราะรู้ดีเพียงฝันกลั่นเรื่องราว
แต่ทุกคราวหลับตายังตราตรึง
โอบกอดอุ่นจริงเพียงแค่เคียงฝัน
กับคืนวันละมุนละไมได้นึกถึง
ลมหายใจไออุ่นกรุ่นตราตรึง
ลืมตาพึง ระลึก นึกฝันไป
1 พฤศจิกายน 2548 10:20 น.
sodasasa
เจ้าอ่อนไหวไหลล่อง ณ ท้องฟ้า
เจ้าเย็นพร่าเยือกยลทิวสนสวย
เจ้าอ่อนหวานม่านลมพรหมระรวย
เจ้าเปี่ยมด้วยเย็นชื่นแห่งคืนวัน
เจ้าสร้างสุขผืนไพรด้วยสายพลิ้ว
เจ้าเลื่อนลิ่วล่องลอยให้คล้อยฝัน
เจ้าโชยหวนนวลนุ่ม ณ คืนจันทร์
เจ้าสร้างสรรค์เสกไพรให้ไหวพราว
เจ้าลู่ไล้เกสรอันอ่อนช้อย
เจ้าแทรกรอยหินผาแห่งหน้าหนาว
เจ้าพัดโบกโลกกว้างสร้างเรื่องราว
เจ้าพลิ้วพราวเคลื่อนใจไว้รวมกัน
เจ้าคือสิ่งเสกสรรสวรรค์สร้าง
เจ้าเลือนรางแหล่งทุกข์พบสุขสันต์
เจ้าเคลื่อนคล้อยรอยร้าวเข้าหากัน
เจ้าเลือนวันแค้นขัดพัดพาไป
เจ้าปัดเป่าคราวร้อนให้ผ่อนผัน
เจ้าพลิ้วพลันเม็ดฝนหล่นเป็นสาย
เจ้าช่วยเมฆใหญ่น้อยเคลื่อนคล้อยไป
เจ้ารวมใจสร้างฝนหล่นสู่ดิน
เจ้าคือสายลมรักภักดีโลก
เจ้าพัดโบกสิ่งงามทุกยามสิ้น
ขอเจ้าอยู่เคลื่อนคล้อยรอยชีวิน
เพื่อสร้างถิ่นโลกทึ่งน่าตรึงตรา
29 ตุลาคม 2548 12:30 น.
sodasasa
กับคำพูดนัยนัยได้แอบเอ่ย
แอบเฉลยใจนี้ที่สะสม
ให้เธอรับรู้ไว้ผ่านสายลม
ว่าชื่นชมเผลอใจไปกับเธอ
เธอรับรู้นิ่งไปในครานั้น
ทำเอาฉันหวั่นไหวจนใจเผลอ
ไม่กล้าพบหลบตาไม่กล้าเจอ
กลัวต้องเก้อเมื่อคราวบอกกล่าวใจ
แต่วันนี้เธอเหมือนเพื่อนคนเดิม
แต่มีเพิ่มคือแววตาอันสดใส
กับรอยยิ้มพริ้มสวยละมุนละไม
ยามเมื่อได้พบกันวันต่อมา
ความหวั่นใจในฉันพลันลดวูบ
เธอเอื้อมลูบผมเบาเบาเคล้าใบหน้า
แล้วเหตุการณ์ใจเตลิดเกิดขึ้นครา
จุมพิตมาตรงหน้าผากกระชากใจ
แล้วทุกอย่างรับรู้สู่ความช้า
เหมือนดั่งว่าสายลมพรมอ่อนไหว
ภาพที่เกิดเมื่อครู่ซับสู่ใจ
จะเก็บไว้ตรึงจิตชั่วนิจนาน
แต่ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเช่นเดิม
เธอเพิ่มเติมคำเพื่อนเยือนผสาน
หรือเธอแกล้งไม่รู้คำวันวาน
เพื่อยืนกรานสัมพันธ์อันดีงาม
ฉันพอใจในเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น
ฉันสดชื่นหมดไปในคำถาม
คงรักษามิตรภาพตราบฟ้าคราม
ให้งดงาม....ย้ำเตือน....เพื่อนตลอดไป
เป็นเรื่องราวที่ต่อจากเมื่อวานค่ะ ใครที่ได้อ่าน "ช่างไม่รู้เลย" ที่โพสไว้เมื่อวาน จะเข้าใจนะคะ ****ดีใจจังเลยค่ะ ที่ทุกอย่างมันออกมาเป็นแบบนี้ ขอให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป*****
28 ตุลาคม 2548 12:33 น.
sodasasa
ในแววตาคู่นั้นหวั่นรับรู้
ไม่อยากดูความเปลี่ยนไปในตาฉัน
เรายังคงเหมือนเพื่อนย้ำเตือนกัน
แต่ตัวฉันหวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ
กลายเป็นฉันอ่อนไหวในเงาว้าง
กลายเป็นทางมืดมิดเมื่อคิดเผลอ
กลายเป็นคนฝันใฝ่ในใจเธอ
กลายเป็นฉันที่เก้อเพราะเผลอใจ
ช่างไม่รู้อะไรในใจเลย
เธอไม่เคยมองมาในตาใส
ว่ามันมีเธออยู่ลึกลงไป
ซ่อนความในบางอย่างอยู่ลางเลือน
ต้องทนเก็บกริยาว่าซาบซึ้ง
ที่ตราตรึงเกินกว่าจะเปรียบเหมือน
สร้างแสแสร้งแกล้งทำเพื่อย้ำเตือน
ความเป็นเพื่อนเท่านั้นกลั่นออกมา
ปล่อยให้เธอไม่รู้อยู่อย่างนั้น
เพื่อรักษาสัมพันธ์อันแน่นหนา
รอวันเธอเข้าใจความในตา
ว่าเกินกว่า เพื่อนสนิท คิดกับเธอ
หน้าส่วนตัว
2176
