10 กุมภาพันธ์ 2547 07:12 น.
sun strom
อนาคต ไม่แน่นอน ท่านสอนไว้
ให้ทำใจ ให้แน่วแน่ พร้อมแก้ไข
หากมีเหตุ เปลี่ยนแปลง ขึ้นเมื่อใด
ถ้าเสียใจ ต้องพร้อมสู้ อยู่ด้วยดี
เข้าทำงาน ในสถาบัน อันสูงส่ง
อย่างทรนง ในเกียรติ และศักดิ์ศรี
แม้เสียใจ ในเหตุการณ์ ช้ำฤดี
จดสุดที่ จะทานทน หม่นหมองใจ
ใจส่วนลึก ยังนึกถึง เหตุการณ์นั้น
ไม่มีวัน จะลืมมัน ไปหนไหน
ยังติดตรา เจ็บแปร๊บ ๆ ขึ้นในใจ
นึกคราใด มันอัดแน่น ให้เจ็บทรวง
คนที่รัก เราไว้ใจ ยังเป็นได้
แล้วทำไม มาเปลี่ยน หรือว่าหวง
เราไม่เคย ทำเรื่องไร ให้เจ็บทรวง
ไม่เคยควง คนอื่น ให้ช้ำใจ
คบกันมา ตั้งหลายปี ทำงี้ได้
แค่ทนไว้ ซักหนึ่งปี จะได้ไหม
รอให้พร้อม แต่งกัน เสียก่อนงัย
จะทำไร เราไม่ขัด น่าเข้าใจ
เป็นผู้หญิง หากพรมจรรย์ นั้นสุญสิ้น
ก็เหมือนดิน ขาดต้นหญ้า มาอาศัย
มันว่างเปล่า ไร้คุณค่า น่าหนีไกล
สุดช้ำใจ เขามองเรา แค่ก้อนดิน
เลยเป็นจุด ให้ชีวิต นั้นผกผัน
ต่างก็หัน หลังให้กัน พลันหมดสิ้น
ชีวิตเรา เคว้งคว้าง มันมืดมิด
โอ้....ชีวิต หมดหาทาง จะก้าวไป
10 กุมภาพันธ์ 2547 06:41 น.
sun strom
ฟ้าสว่าง สดใส ไปทั้งหมด
แต่ก็อด ใจหาย อาลัยเพื่อน
เคยสนุก เล่นหัว ในห้องเรียน
ตอนนี้เพื่อน แยกกันไป ไกลสุดตา
ชีวิตคน ถึงจุดหนึ่ง ของชีวิต
มีอดีต อนาคต ต้องค้นหา
อดีตนั้น เป็นสิ่งที่ ผ่านเรามา
ควรตั้งตา ทำปัจจุบัน ให้มันดี
หันหลังให้ สถาบัน อันสุดรัก
ที่เราจัก ขอบพระคุณ ในสิ่งที่
เราได้รับ ประสบการณ์ อันแสนดี
เพื่อนมากมี ผ่านเข้ามา ชีวิตเรา
มองหาใคร คนหนึ่ง ที่เรารัก
ป่านนี้จัก อยู่หนใด ไม่เห็นหน้า
น้องนั่งคอย ทำไม ไม่เห็นมา
หรือพี่ข้า ติดสิ่งใด ที่สำคัญ
ปะป๋าเดิน ยิ้มสวย เข้ามาหา
จุ๊บที่หน้า ผากให้ อุ่นใจฉัน
ส่งมือให้ บอกเบา ๆ รักลูก...............นั้น
น้ำตาฉัน หลั่งริน ตลอดทาง
ในใจนั้น มันกังขา ทำไมหนอ
คนที่รอ ตลอดวัน ไม่เห็นหาง
รู้หรือเปล่า วันสำคัญ ยังเว้นว่าง
ไม่มีทาง(ถนน) หรืออย่างไร จึงไม่มา
9 กุมภาพันธ์ 2547 18:50 น.
sun strom
หวานอะไร ไหนเท่า เราหวานรัก
ลงรู้จัก รักนั้น หวานจริงหนอ
นั่งเหม่อลอย ส่งใจ ก็เกินพอ
อย่างนี้หนอ ที่เขาเรียก อิ่มจนลืม
เวลาเจอ สุดปลื้ม ลืมความเศร้า
ยามห่างเขา สุดแสน จะคิดถึง
อยู่แห่งไหน ใจเรา เฝ้าคนึง
เป็นเหมือนหนึ่ง ของมีค่า น่าห่วงใย
รักมากไหม หากใครถาม ใคร่เรียนบอก
ห่างแค่ศอก ยังใจหาย อยากร้องไห้
ยามที่ร้าง ห่างไกลกัน ฉันห่วงใย
ตอบให้ได้ ว่ารักเขา หาไหนปาน
ช่วงเวลา ที่รักหวาน ผ่านเร็วนัก
เริ่มต้นรัก ก็ผ่านไป จะจบแล้ว
อีกหนึ่งปี ซินะเรา จะต้องแจว
เรียนจบแล้ว สัญญามั่น แต่งกันเลย
9 กุมภาพันธ์ 2547 11:46 น.
sun strom
เว้นว่างไป หนึ่งปี ไม่พบหน้า
คนที่ข้า รอเขามา ตั้งแต่ต้น
พบหน้ากัน ที่สะพาน ณ ฝั่งธน
ต่างวิ่งรน จับมือกัน .....ฮื้อ...ปล่อยซักที
ไปไหนมา คะ.... เรารออยู่
ทั้งไม่รู้ ว่าจะเจอ เธอวันนี้
สุขสบาย กายและใจ หรือว่ามี
คนอื่นที่ ไม่ใช่เรา เฝ้าเคลียคลอ
ต่างพูดคุย หยอกเย้า เฝ้าเคียงข้าง
สุขใจจัง ไม่เคยคิด จะหน่ายหนอ
นั่งมองตา ทานน้ำส้ม ยิ้มแล้วก็
ต่างหัวร่อ รอเวลา จะเลิกเรียน
15.30 น. เราเกี่ยวก้อย แวะหาป๋า
ที่รอท่า อยู่บางรัก บอกว่าเพื่อน
ที่ห่างกัน มาแสนนาน เขามาเยือน
อย่าแชเชือน พาไปทาน อาหารดี
ป๋าดีใจ ที่ได้เจอ คุณ......
แล้วถามว่า เรียนอะไร ที่ไหนนี่
ห่างกันนาน ไม่ส่งข่าว มาเป็นปี
แวะมานี่ จะอาลัย เจ้ามัทฤา
ปะป๋าก็ แซวทำไม ก็ไม่รู้
ป๋าทราบอยู่ นี่นาว่า มัทชอบเขา
เด๋วก็งอน เสียหรอก มาแซวเรา
เขินไม่เบา หน้าแดง เหมือนแตงโม
จากวันนั้น เขาเทียวมา หาเราได้
แสนปลื้มใจ ใจทั้งดวง ยกให้เขา
ไม่เคยคิด จะมีเหตุ มาเปลี่ยนเรา
ให้เกลียดเขา ไปทั้งชาติ ไม่อยากเจอ
9 กุมภาพันธ์ 2547 08:55 น.
sun strom
อยู่เมืองนนท์ หนึ่งวันครึ่ง คิดถึงนัก
อยากรู้จัก อยากมาหา เฮ้อ...กลุ้มอะ
อย่างนี้เขา เรียกว่ารัก หรือเปล่าหล่ะ
ไม่เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้าน ก็ยังดี
วันเกิดมัท ปะป๋าพาไป ไหว้เจ้าแม่
ที่เที่ยงแท้ ตั้งอยู่คู่ เมืองสมุทร
ขับรถผ่าน ตรงวงเวียน คิดถึงชู้
พี่เคยอยู่ ตอนเด็ก ๆ วิ่งเล่นกัน
หากแต่พอ เติบใหญ่ ไปเมืองฟ้า
ไปพบหน้า สาวตาคม คนในฝัน
พี่เคล้าคลอ พนอเขา ทุกวี่วัน
แต่ตัวฉัน อยู่เดียว เปลี่ยวเอกา
ทำสังฆทาน วัดช่องลม ชมนกด้วย
มันทั้งสวย ทั้งเก่ง น่าอิจฉา
บินโฉมเฉียว เคียงคู่ ตระการตา
แต่ตัวข้า บินเดี่ยว เปลี่ยวหัวใจ
ปะป๋าจ๋า จับมือมัท หน่อยได้ป่าว
มัททั้งหนาว ทั้งสุดเหงา น้ำตาไหล
สุดแสนปลื้ม ยังมีป๋า เคียงข้างกาย
ส่วนพี่ชาย อยู่ไหนหนอ รอทุกวัน
กลับเมืองนนท์ เมื่อตอนสาย บ่ายแก่แก่
เจอคุณแม่ ทักทายแล้ว ขอตัวละกัน
เข้าห้องนอน อันอบอุ่น แล้วนอนฝัน
คิดถึงวัน จันทร์เจ้าขา มานั่งรอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
หน้าส่วนตัว
819
