20 มิถุนายน 2548 10:37 น.
vaproud
หากบทกลอนที่คุณกำลังได้อ่านอยู่
เปรียบเสมือนบทเพลงในท่วงทำนองหนึ่ง
โปรดตั้งใจฟังและเพียงจดจำเอาไว้...
หนาวเอยลมหนาวพราวพัด
ในคืนดาวกระจายกระจัดเต็มฟ้า
หนาวเอยหนาวไหมในอุรา
กับช่วงชีวิตที่ผ่านมาแล้วผ่านไป
อีกไม่นานฤดูกาลจะย่ำเปลี่ยน
บนความแปรเปลี่ยนที่เกี่ยวเกาะไว้
ท้อไหมท้อ เหนื่อยไหมเหนื่อย เป็นเช่นไร
แล้วอีกใครเล่า? ตอกย้ำจะซ้ำเติม
แม้ไม่เหลือเพียงใครให้มองหา
เช่นเดียวดายกลางธาราที่ฮึกเหิม
อาจจ่อมจมในตรมลึกแบบเดิม เดิม
ความเข้าใจจะเต็มเติมที่พร่องหาย
สิ่งใดคอยรอ มีให้เธอตรงนี้
ปลดวางเรื่องร้ายที่รู้สึกแหนงหน่าย
พักเถิด พอแล้ว ต่อสิ่งรอบกาย
เธอไม่ได้แพ้พ่าย...(แต่ยิ่งใหญ่สำหรับหัวใจฉัน)
12 มิถุนายน 2548 09:14 น.
vaproud
ใต้อ้อมแขนอุ่นอุ่นของฟ้ากว้าง
เธอเดินทางอยู่หนใด ณ ตอนนี้
มองปฎิทินเหงาเหงาเศร้าทุกที
ขีดผ่านวันเดือนปีเพื่อล่วงไป
เช้าเช้าตะวันเดินเล่นริมหน้าต่าง
ฟ้ายังกางแขนกว้างกว่าไหนไหน
หมู่เมฆน้อยบางบางนั้นลอยไกล
เรารู้สึกถึงกันไหม ลองหลับตา
หยิบบทเพลงเพลงที่เคยเปิดให้ฟัง
แล้วร้องตามเสียงดังดังให้ถึงฟ้า
อ่านบทกวีซ้ำซ้ำบางเวลา
ในบางหน้าที่เคยฝากให้กัน
ยังจดจำจำเรื่องราวสิ่งดีดี
ในทุกทุกวินาทีที่ร่วมฝัน
เก็บเธอไว้ในส่วนลึกความผูกพัน
ให้ภาพความทรงจำนั้นพร่างพราว
อยู่ไหน? เธอจากไปอยู่แห่งไหน
เฝ้าถามไถ่ในคืนคราวเหน็บหนาว
ห่วงใยยามมองไปไกลถึงดวงดาว
คิดถึงในทุกคราวที่ไม่เจอ
วาพราว
2 มิถุนายน 2548 06:08 น.
vaproud
เมื่อลำแสงทอสายเป็นพรายส่อง
ที่ละอองแดดอ่อนคงอุ่นใกล้
เมื่อหยาดฝนหม่นฟ้าอำลาไกล
หมู่เมฆขาวพราวใสก็เกลื่อนตา
เมื่อสายลมพรมพัดเพียงแผ่วพลิ้ว
เหล่าเกสรว่อนปลิวสู่เวหา
เมื่อใบไม้ปลิดร่วงพสุธา
กาลเวลากัดกร่อนให้จมกลืน
เมื่อขอบฟ้าทาบทาด้วยโค้งรุ้ง
ภายในใจกลับปรุงให้สดชื่น
เมื่อยามเย็นเคลื่อนผ่านมาดึกดื่น
ระยิบดาวหนาวตื่นขึ้นกล่อมฝัน
เมื่อพริ้มตาหลับใหลในมืดมิด
ความครุ่นคิดถึงใครเข้าไหวหวั่น
ก่อนฉากม่านเปิดแสดงแสงตะวัน
เอื้อมกอดลาเสี้ยวจันทร์อย่างเดียวดาย
วาพราว
หน้าส่วนตัว
1410
