7 มิถุนายน 2547 13:02 น.
vaproud
เคลื่อนไหว...ทุกสิ่งดูคล้ายจะเคลื่อนไหว ประตู บานหน้าต่าง โคมไฟหรือแม้แต่ดินสอสีที่สามารถคว้างลอยกลางอากาศได้ภายในหนึ่งวินาที ของทุกสิ่งเป็นไปตามจังหวะการสั่นสะเทือนอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยวพริบตาหนึ่ง ฉันต้องปลุกตัวเองตื่นจากภาพฝัน ก่อนที่บางสิ่งจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ยามสายของเช้านี้ ฟากฝั่งฟ้าตะวันออกถูกเคลือบคลุมไปด้วยเมฆคล้ำหม่นหนา ฉันกวาดสายตาข้ามไปยังฝั่งฟ้าตะวันตก บางสิ่งกำลังเดินทางไปอย่างเงียบเชียบที่สุด โดยไร้ทิศทาง ไร้จุดหมาย แล้วความเยียบเย็นจึงแทรกตัวผ่านเข้ามาทักทาย ฉันสัมผัสได้ถึงละอองใสที่ทิ้งตัวอย่างเป็นอิสระลงบนพื้นดิน เวลานี้ภายนอกบานหน้าต่างกลายเป็นเพียงหมอกม่านสีขาวขุ่นไม่ว่าจะมองไปทางไหน นิ่งเงียบฟังเสียงสายฝน กว่าจะรู้ตัว ภาพบางภาพได้เคลื่อนไหวปรากฏในมุมหนึ่งของความทรงจำ...
การเดินทางของคนเราไม่เคยหยุดนิ่ง ตราบเท่าที่ลมหายใจและพลังแห่งความฝันจะเหลืออยู่ เฉกเช่นเดียวกับวันที่ฉันก้าวผ่านออกจากประตูบ้าน โลกใบใหญ่กำลังรอคอยให้เติมแต่งสิ่งสวยงามและเกี่ยวเก็บประสบการณ์อยู่เสมอ ฉันเก็บภาพของเมือง วิถีชีวิตของผู้คน ธรรมชาติ และสิ่งที่พบเจอ ภาพสุดท้ายที่ยังคงตรึงอยู่ในความรู้สึกของฉันก็คือ ภาพของหญิงชราที่พนมมือไหว้ก้มกราบผู้คน ที่สัญจรผ่านไปมาอยู่ริมทางรถไฟ ภายในดวงตาสีโศกคู่นั้น ได้สะท้อนถึงเรื่องราวมากมายของชีวิตที่มีค่ามากกว่า จำนวนเหรียญในขันน้ำใบเก่าๆ ที่ตั้งวางอยู่ตรงหน้า ทำให้นึกย้อนภาพกลับไปตอนที่ได้เดินทางไปหาพี่ทิกิ (Tiki) ที่คอนโด รอยยิ้มและน้ำใจอันงดงามส่งผ่านมาให้ได้สัมผัสทุกครั้งที่เยี่ยมเยือน มิตรภาพระหว่างเราไม่เคยมีคำใดมาขีดขั้นหรือจำกัด พี่ทิกิพาไปบ้านคุณยาย (แม่ของพี่ทิกิ) เราออกเดินทางไปด้วยกันบนสายถนนที่มีความเคลื่อนไหว ไม่คาดคิดมาก่อนว่า การที่ได้เดินทางมาเยี่ยมคุณแม่ของพี่ทิกิในวันนั้นจะเป็นภาพความทรงจำที่หยั่งลึกลงในความรู้สึกของฉันได้
คุณยาย พี่ทิกิ และฉันนั่งร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นกันเองและสีเขียวของใบไม้ บทสนทนาเริ่มต้นคุยกันอย่างสนุกสนาน เรื่องราวเก่าๆ ถูกหยิบยกขึ้นมาเล่าผ่านความทรงจำของคุณยาย ย้อนกลับไปเมื่อครั้งอดีตที่สวยงาม พี่ทิกิให้ฉันอ่านบทโคลงและงานกวีมากมายให้คุณยายได้ฟัง อ่านถูกอ่านผิดบ้างเป็นบางจังหวะ คุณยายจะหัวเราะชอบใจทุกครั้งใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้นกำลังเล่าเรื่องแห่งความสุขใจ
ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ เราเพียงได้แต่เก็บความทรงจำดีๆ เหล่านั้นไว้เพียงภาพๆ หนึ่งในกล่องความทรงจำ แววตาที่พี่ทิกิมองคุณแม่ด้วยความรัก ความเข้าใจ อ้อมกอด คำถามไถ่ ในฐานะคนภายนอกอย่างฉันได้เพียงแต่ยิ้มและเก็บความรู้สึกดีๆ เอาไว้ ตื้นตันที่เป็นส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งในภาพความทรงจำนี้...
ฉันอยากเปลี่ยนดวงตาสีโศกของหญิงชราคนนั้น ภายในจิตใจก่อเกิดคำถามนานาสารพันว่า ลูกหลานของเขาอยู่หนใดหนอ ถึงได้ทิ้งคว้างดวงใจดวงหนึ่งอย่างไม่เห็นคุณค่าไว้ริมทางเช่นนี้ พวกเขาจะรู้บ้างไหมดวงใจกำลังเปื้อนฝุ่น เปียกปอนกับสายฝนเหน็บหนาว และจะรู้ไหมหากว่าดวงใจหวงนี้กำลังจะดับสูญไปสักวัน ในมุมหนึ่งมุมใดของเมือง...
ปู๊น...ปู๊น...เสียงหวูดรถไฟส่งสัญญาณแผดดังมายังโสตประสาท ฉันสะดุ้งตกใจ สายตาเหม่อลอยคืนสภาพปกติเรียกสติกลับคืนอีกครั้ง ภาพสุดท้ายร่วงหายไปในเม็ดฝน แตกกระจายไหลรวมลงสู่ท่อระบายน้ำ แล้วบางสิ่งจึงเริ่มเคลื่อนไหว...ประตู บานหน้าต่าง โคมไฟหรือแม้แต่ดินสอสีที่สามารถคว้างลอยกลางอากาศได้ภายในหนึ่งวินาที
โครม......!!!
........................................................
___________________________
ขอบคุณพี่ทิกิค่ะ
ที่ให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในภาพความทรงจำวันนั้น...
ความรักของพี่ทิกิกับคุณแม่ยิ่งใหญ่มาก
สะท้อนภาพและเป็นแบบอย่างดีๆให้
คิดถึงคุณยายค่ะ...วันนี้เราห่างไกล
แต่ความห่างไกลก่อกั้นก็แค่ระยะทาง
เดี๋ยวนั่งรถไฟหน้าบ้านไปเลย
ปู๊น...ปู๊น
ภาพ : ป๋าแก่ - วาพราว
หน้าส่วนตัว
1270
