8 ธันวาคม 2545 21:43 น.

เพื่อนที่(ไม่)ดี

windsaint

แต่ฉันก็ไม่เคยได้รับคำตอบของคำถามนี้

แต่การกระทำของเพื่อน

อาจจะเป็นตัวบ่งบอกว่าฉันทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีเพียงพอหรือไม่

จริงๆแล้วฉันได้แต่โกหกตัวเองว่า ฉันทำทุกอย่างสุดความสามารถแล้ว

แต่แท้ที่จริงแค่เพียงเริ่มต้นฉันก็ทำได้ไม่ดีหรือหลังจากเริ่มต้น ฉันมักจะไม่ประคองไปจนสุดทาง

แต่กลับต้องแตกหักเมื่อถึงกลางทางทุกครั้ง

สิ่งนี้นี่เองที่ทำให้ฉันรู้ว่า

ฉันเองก็ยังเป็นเพื่อนที่ไม่ดีคนหนึ่งของใครหลายคน

1170

love

comment

14 พฤศจิกายน 2545 13:58 น.

บอกรัก...ในใจ

windsaint

15 พ.ค. 44 ในวันนี้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว เป็นวันแรกที่ผมเข้าไปทำงานค่าย เป็นค่ายที่เกี่ยวกับภาษาอังกฤษ งานที่ผมถนัด เป็นค่ายที่จัดขึ้นระหว่างโรงเรียน และงานครั้งนี้ทำให้ผมได้รู้จักกับเธอ ผมไปถึงที่นัดหมายด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กๆ ที่จริงแล้วผมเป็นคนหน้าใหม่ เพราะในหมู่เพื่อนๆนั้นมีผมที่เข้ามาทีหลังสุด แต่เพราะด้วยความที่ผมเป็นคนชอบภาษาและชอบหาประสบการณ์จึงทำให้ผมรับปากเพื่อนผมว่าจะไปช่วยงานค่ายไว้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมที่แล้ว

ในวันนั้นเมื่อผมไปถึง ผมแนะนำตัวกับทุกคนในฐานะสมาชิกใหม่ แต่ทุกคนก็ให้ความเป็นกันเองกับผมอย่างมากรวมทั้งเธอด้วย เธอเข้ามาพูดคุยกับผมอย่างเป็นกันเอง

เราแอนนะยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ เธอทักทายพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ทำให้ผมรู้สึกประทับใจในตัวเธอตั้งแต่แรกเห็น

จากวันนั้นผมกับแอนเราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราได้ทำงานในส่วนเดียวกัน ทำให้เราต้องพูดคุยปรึกษากันมากขึ้น แอนเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่ารัก อัธยาศัยดี ทำให้เวลาผมอยู่ใกล้กับแอน ยิ่งรู้สึกชอบเธอมากยิ่งขึ้น ผมชอบเธอทั้งรอยยิ้ม กิริยา และความร่าเริงของเธอ เป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมยิ่งชอบเธอ

จนกระทั่งก่อนวันเข้าค่ายเพียงไม่ถึงสัปดาห์ ด้วยความแน่ใจในหัวใจของตัวเอง ผมรวบรวมความกล้าอยู่เป็นนานหลายอาทิตย์จึงได้ตัดสินใจพูดความในใจกับเธอ
แอนคือว่าเรามีเรื่องอยากจะบอกแอนน่ะ
มีอะไรก็บอกมาสิจ๊ะ อ้ำๆอึ้งๆ จังเลย
คือ คือว่า
อะไรหรอ อ้ำๆอึ้งๆ แบบนี้ เป็นอะไรไป จะบอกรักเราหรอ
อือใช่ เราชอบแอนน่ะ
แอนอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบผมกลับว่า ขอโทษนะ แต่เราไม่เคยคิดกับเธอเกินเพื่อนเลย เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ เรายังอยากจะมีเพื่อนเยอะๆมากกว่า เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ

ในตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อึ้งกับคำปฏิเสธของแอน ซึ่งมหากผมจะโกรธ ผมคงโกรธเธอไม่ลงแน่ๆ วันนั้นทั้งผมและแอนได้แต่นิ่งเงียบ และไม่พูดคุยกันเหมือนเคย คืนนั้นผมกลับมานั่งคิดทบทวนและคิดได้ว่า ผมกับแอนก็คงเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

แต่ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น แอนพยายามทำตัวห่างเหินกับผม ไม่พูดไม่คุยไม่เล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อน เวลาผมเข้าไปคุยด้วยเธอก็มักจะทำตัวไม่ว่าง หรือ คุยด้วยเพียงไม่กี่คำเท่านั้น และก่อนวันเข้าค่ายเพียงไม่กี่วัน แอนก็เปลี่ยนหน้าที่ของเธอกับเพื่อนของเธอ หลังจากนั้นผมก็แทบไม่ได้คุยกับเธออีกเลย จะคุยกันก็เพียงบางครั้งเท่านั้นผมรู้สึกว่าเธอพยายามหลบหน้าผม แต่ผมก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก

หลังจากกลับมาจากค่ายผมกับแอนก็เหมือนคนเคยรู้จักกันเท่านั้นไม่เพียงไม่สนิทแต่เธอพูดกับผมนับคำได้ เธอยังคงมีเพื่อนในกลุ่มของเธอและเพื่อนของผม ในขณะที่ผมนั้นก็ค่อยๆห่างออกไปจากกลุ่มของค่ายครั้งนี้ ด้วยเพราะผมมีงานของโรงเรียนในส่วนอื่นที่ต้องทำ และผมก็ไม่อยากให้เธอลำบากใจที่จะพยายามไม่พูดกับผม เพื่อนผมคงจะไม่อยากให้รู้ด้วยจึงพยายามไม่บอกอะไรผมอีกเลยนับจากวันนั้น สิ่งที่ผมได้มาก็เพียงแค่ความรู้สึกดีๆเท่านั้น และจากวันนั้นผมกับเธอก็ห่างเหินกันไปเหมือนคนไม่มีเยื่อใยให้กันอีกเลย

หากวันนั้นผมรู้ว่าถ้าผมบอกรักแอนไปแล้ว เธอจะทำเฉยชาเช่นนี้กับผม เธอจะไม่พูดคุยกับผม และผมต้องเสียเพื่อนที่ดีอย่างเธอไปแล้ว วันนั้นผมคงเลือกที่จะเก็บคำพูดนั้นเอาไว้ไม่บอกเธอออกไป แล้วบอกรักเธอในใจเท่านั้นพอ

1481

love

comment

18 ตุลาคม 2545 13:58 น.

ตัวสำรอง

windsaint

เช้าวันธรรมดาๆวันหนึ่ง ผมไปถึงโรงเรียนตั้งแต่ 6โมงครึ่ง ผมชอบไปที่โรงเรียนแต่เช้าเพื่อไปจองที่นั่งศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่เป็นประจำ จนที่ตรงนั้นกลายเป็นที่ประจำของผมและเพื่อนไปแล้ว
ทุกเช้าเราจะมานั่งคุยกันที่นี่ ที่นี่เป็นที่ที่วิวดีที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ เมื่อผมไปถึงที่ประจำของกลุ่มเรา กลับพบสิ่งที่น่าแปลกใจ
นั่นคือเจ้า ตั้ม คนที่มักจะมาสายเสมอ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มาเร็วได้ ผมจึงรีบเข้าไปทักทายตามประสาเพื่อนฝูง

เฮ้ย! มิน่า วันนี้ฟ้าครึ้มๆ ที่แท้แกมาแต่เช้านี่เอง
ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากมานั่งคิดอะไรหน่อย
ข้าว่าแกต้องมี ไม่งั้นแกไม่มานั่งงี้หรอก บอกมาเหอะ เพื่อนกันนี่หว่า
ข้าเลิกกับพลอยแล้วว่ะ เราเข้ากันไม่ได้
เอาน่า ก็คนให้มันเข้ากันซะทีสิวะจะได้เข้าได้ ผมพูดติดตลกเพื่อให้ตั้มมันสบายใจ

พลอยเองเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งของผม เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักและนิสัยดี ที่สำคัญเธอเป็นคนที่ถูกรุมจีบมากจากรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง
แต่พลอยก็ยอมคบกับตั้ม ผมเคยแซวสองคนนี่ว่าเป็นดอกฟ้ากับหมาวัด แต่ตั้มก็มักจะตอกกลับมาว่า หมาวัดตัวนี้ก็โน้มดอกฟ้ามาได้ก็แล้วกัน

วันนั้นผมนั่งปลอบตั้มอยู่เป็นนานจนเข้าเรียน วันนี้พลอยไม่มาโรงเรียน ผมกลัวว่าพลอยจะคิดมาก จึงไปหาพลอยที่บ้าน บ้านของพลอยอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนักเดินไป 15 นาทีก็ถึง เมื่อผมไปถึงพลอยออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ผมจึงต้องปลอบพลอย จนอาการพลอยเริ่มดีขึ้น ผมจึงกลับบ้านไป

เรื่องเป็นแบบนี้อยู่เกือบเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมก็เห็นตั้มกับพลอยเดินคุยมาด้วยกันอีกครั้ง ผมเข้าไปถามจึงได้ความว่า ตั้มไปขอโทษพลอย แล้วปรับความเข้าใจกัน ผมรู้สึกยินดีที่ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง

หลังจากวันที่ทั้งสองคืนดีกัน ไม่เกิน 2 อาทิตย์ ทั้งคู่ก็เลิกกันอีกครั้ง ผมไปหาพลอยที่บ้าน และพลอยก็พูดขึ้นว่า เธอดีกับเราจริงๆ เรามาเป็นแฟนกันเถอะนะ

คำพูดนี้ทำให้ผมงง จริงๆแล้วผมก็แอบชอบพลอยอยู่แต่ไม่เคยพูด แต่ผมก็เกรงใจตั้ม จึงได้แต่ตอบว่า ก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้เธอพอใจ แต่อย่าเพิ่งไปบอกตั้มนะ

จากวันนั้น เราสองคนก็คบกันเป็นแฟนเป็นเรื่องเป็นราวโดยที่ตั้มไม่รู้เรื่องเลย เราสนิทกันมากและดูท่าว่าจะไปได้ดีด้วย แต่แล้ววันหนึ่งพลอยก็มาบอกกับผมว่า เราเลิกกันเถอะ

ทำไมล่ะพลอย ก็เรากำลังจะไปได้ดีไม่ใช่เหรอ ผมถามเธอหลังจากอึ้งไปหลายนาที
อืม ก็ใช่นะ แต่เมื่อวาน ตั้มมาขอโทษเรา แล้วขอคืนดีกับเรา เราขอโทษ แต่คือ เรา
เธอยังรักตั้มอยู่ใช่มั๊ย ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร เราขอไปเอง

จากวันนั้นผมจึงได้รู้ความจริง ว่าที่แท้จริงแล้วผมก็แค่ตัวสำรองเท่านั้น แค่ตัวสำรองที่มีโอกาสได้ลงเป็นตัวจริงไม่กี่ครั้ง แล้วก็ต้องกลับไปเป็นตัวสำรองอีกครั้งเมื่อตัวจริงหายดี

http://www.thaipoem.com/web/poemdata.php?id=24700
บทกลอนจากเรื่องสั้น

1334

love

comment

15 ตุลาคม 2545 19:24 น.