15 พฤษภาคม 2545 17:26 น.
Zen
ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นจริง พวกเธอทิ้งใจดวงนี้ได้ลงคอ
ทั้งที่รู้ว่าจากไปก็คงรอ ยังไม่พอหลั่งนำตาก็เพราะเธอ
ผูกพันด้วยสายใยแห่งความเป็นเพื่อน ไม่ลืมเลือนคำที่เรียกว่าเพื่อนเกลอ
ทำอย่างไรหัวใจจะไม่เผลอ ยกรอยยิ้มให้เธอขโมยไป
ทั้งที่เห็นพวกเธอมีความสุข ฉันกลับทุกข์ทรมานนานนักหนา
เมื่อเห็นว่าเธอคงไม่กลับมา พยายามจะคว้าเพื่อนที่ใจ
แต่ทว่าสายตานั้นไม่ใช่ เธอเป็นใครที่มาแยกฉันไกล
ถึงยังไงขอร้องย่าจากไป ขอให้ใครคนนั้นหวนคืนมา
15 พฤษภาคม 2545 17:03 น.
Zen
ก็บอกแล้วว่าเธอไม่ได้โง่ ไม่ใช่โซ่แห่งความไร้ความหมาย
จงจำไว้ว่าเราคือเพื่อนตาย มิตรภาพไม่หายห่างไกลกัน
เธออย่าเศร้าเสียใจกับอดีต เธอหน้าซีดเหมือนโลกไร้ความฝัน
เหมือนไม่รู้ว่าเรายังผูกพัน ถูกขีดกันห่างไกลจากใจเธอ
15 พฤษภาคม 2545 16:49 น.
Zen
เพือนที่ดีฉันคงยังไม่เจอ แต่ว่าเธอคนนี้คงไกล้เคียง
เธอเป็นคนที่ดีไม่ลำเอียง เราจะเคียงคุ่กันฉันมั่นใจ
รู้สึกว่าจะเหลือเธอคนเดียว เธอจะเหลียวกวับมามองฉันบ้างไหม
หรือว่าเธอหวนกลับคืนไป ถิ้งฉันไว้ให้อยู่ตัวคนเดียว
15 พฤษภาคม 2545 16:37 น.
Zen
ในอดีตเธอเป็นเพื่อนที่ดียิ่ง เป็นทุกสิ่งทุกอย่างแห่งความสุข
พอฉันเศ้ราเธอก็มาช่วยแก้ทุกข์ อยู่กับเธอฉันสุขแสนสำราญ
มาบัดนี้รู้สึกว่าเธออยู่ไกล เธอไม่ไช่คนเดิมที่แสนหวาน
ใจคิดว่าเธอจะจากไปตลอดกาล ใจปวดร้าวดั่งจานที่แตกสลาย
ถึงแม้แสงอรุณยังคงส่อง ถึงแม้นกยังร้องก้องหุบเขา
แต่ก็คงไม่มีคำว่า เรา ไม่มีเขาไม่มีใครอยู่ข้างกาย
เหมือนกับฉันจะเป็นได้แค่เงา ใจมันเหงาว้าเหว่ไม่ยอมหาย
ถ้าจะบอกเธอตอนนี้คงไม่สาย อยากให้เธอกลับกลายเป็นคนเดิม
หน้าส่วนตัว
430
