ผู้หญิงช่างฝัน
ผ่านล่วงเลยลับลาอีกคราหนึ่ง
ค่ำคืนซึ่งราตรีเป็นสีเศร้า
เมฆดาวหม่นมืดมัวสลัวเงา
มีจันทร์ร้าวเป็นเพื่อนอยู่คู่น้ำตา
จะอีกกี่รัตติกาลหมุนผ่านครบ
จึงจักจบอารมณ์สิ้นถวิลหา
หยุดความเศร้าอันทดท้อทรมา
หมดน้ำตาหลั่งสะอื้นกับคืนวัน
ไม่มีเหลือแล้วหัวใจข้างในอก
เหมือนนรกเพรียกกู่อยู่ในฝัน
ความขมขื่นฝืนเก็บไว้ทำไมกัน
คงถึงวันต้องปล่อยวางอย่างยืนยาว
ขอพ้นจากห้วงราตรีที่โหดร้าย
ฆ่าตัวตายเงียบเงียบกับความเหงา
ยุติความอ่อนแอทุกเรื่องราว
ให้ใจร้าวหม่นไหม้สลายลง
รอคืนเหงาคล้อยเคลื่อนเยือนอีกครั้ง
เปี่ยมความหวังจบสิ้นแล้วที่ลุ่มหลง
ดับชีวิตเดียวดายให้ปลิดปลง
ทอดกายลงหลับใหลไปชั่วกาล
269
11
0
หน้าส่วนตัว
