เรไร
เป็นฉันเมื่อวันก่อน
จิตรุ่มร้อนนอนผวา
ทุกทีที่หลับตา
หลงไขว่คว้าเพียงแค่เงา
วันนั้นถึงวันนี้
ดวงฤดีมีแต่เหงา
หัวใจไม่ทุเลา
ยังคงเศร้าอยู่เช่นเคย
เงียบงันหวั่นหัวอก
น่าวิตกโอ้อกเอ๋ย
เมื่อใดจะผ่านเลย
แทบคุ้นเคยความระทม
น้ำตายังเปียกชื้น
โศกสะอื้นกลืนขื่นขม
เดียวดายกลางสายลม
ร้าวระบมถมฤหัย
เยื่อใยสายสวาท
ตัดมิขาดหรือไฉน
แล้วจะทำเช่นไร
ตัดเยื่อใยได้สักที
ดับดิ้นสิ้นวิญญาณ
ร่างแหลกรานกลายเป็นผี
คงอย่างนั้นนั่นแหละดี
เป็นวิธีที่ไม่จำ
ไปยังปรโลก
ริ้วรอยโศกยังตามย้ำ
คงตามเกาะดั่งเคราะห์กรรม
ที่ถมทำซ้ำเข้ามา
ชาตินี้คงสิ้นแล้ว
ไร้วี่แววปรารถนา
ภพนี้ต้องขอลา
1554
4
0
หน้าส่วนตัว
