นักสืบ ไร้อันดับ
หยดน้ำตาหยดหนึ่งซึ่งยังไหล
นานเพียงไหนที่เจ็บจนเหน็บหนาว
ในค่ำคืนใต้ราตรีไม่มีดาว
สะท้านราวสะเทือนขวัญหวั่นฤทัย
เคยปลดปล่อยความคิดให้จิตล่อง
เคยเที่ยวท่องด้วยกันวันฟ้าใส
เคยเกาะเกี่ยวเรียวก้อยเคยน้อยใจ
เคยหวั่นไหวดวงใจเพราะใครกัน
เคยเช็ดเหงื่อซึมซับกับพวงแก้ม
เคยแต่งแต้มริมฝีปากหลากสีสัน
เคยเขียนคิ้วแต่งผมนั่งชมจันทร์
เคยตื้นตันวันที่จิตคิดคำนึง
ถึงวันนี้เธอเจ็บและเหน็บหนาว
ฉันปวดร้าวจับจิตเมื่อคิดถึง
อยากเอื้อมมือไปประคองทดลองดึง
แต่ถูกตรึงด้วยกรอบที่ครอบงำ
กรอบที่เธอและฉันช่วยกันสร้าง
กรอบที่ร่างบอกใจไม่ให้ล้ำ
กรอบที่ต่างห่างไกลคล้ายจองจำ
กรอบที่ตำย้ำจิตในนิทร
1730
6
0
หน้าส่วนตัว
