วันที่ฉันฝึกงาน โรง.บาลบ้า

ม้าก้านกล้วย

วันที่ฉัน ฝึกงาน โรง,บาลบ้า
พบแต่คนแปลกหน้า บ้าทั้งนั้น
บ้างก็นั่ง ร้องให้ ได้ทั้งวัน
บ้างก็ฝัน เลื่อนลอย คอยความหวัง
ฉันได้พบ ลุงชรา บ้าเป็นหมอ
เอาแต่ขอ ตรวจคนไข้ ใกล้ม้านั่ง
ดูวิธีตรวจอาการผ่านหูฟัง 
แม้รุงรัง ก็ คลับคลัาย พอใกล้เคียง
สมควรศรัทธาน่าเชื่อถือ
ผายมือเชิญให้นั่งแล้วฟังเสียง
ทั้งปอด ทั้งหัวใจคอยไล่เลียง
แกหวังเพียงตรวจอาการผู้ผ่านมา
ฉันสนใจเลยให้ลุงแกตรวจ
แกขมวด คิ้วย่น แล้วบ่นว่า
สอนอะไรในสำนึกนักศึกษา
ทุกสถา-บันสมัย-ไม่ได้ความ
ความคิดทุกนิสิต ล้วนบิดเบือน
ฉาบเปื้อน อวิชา น่าเหยียดหยาม
เฉยเมย เสวยสุข แล้วลุกลาม
ไถ่ถาม แต่เงินตรา บ้า. . ทุกคน
มีบ้างไหมที่จะละสบาย
พลีกายด้วยสำนึกเพื่อฝึกฝน
เอาวิชามารับรอง แก่ผองชน
เพื่อหลุดพ้น โรคา พยาธิ
เป็นแพทย์เป็นนางฟ้าพยาบาล
ทำงานเพียงเห็นเป็นปิติ
ตั้งใจใฝ่หาสมาธิ
เอาวิ  ชา ช่วย ด้วยการุณ
ข้าก็แค่ คนแก่ แค่คนบ้า
เอือมระอา ความเป็นไปของวัยรุ่น
หวังเรียนรู้วิชา เพื่อหาทุน
ไม่สนบุญ ไม่สนใจ ไม่เมตตา
ฉันอึ้ง ซี้งซับ ด้วยรับทราบ
ก้มกราบ คำคม ของคนบ้า 
ลุงหมอ เหมือนช่วย ด้วยเยียวยา
หยอดตา ย้อมใจ ให้มั่นคง
วันที่ฉันฝึกงาน โรง,บาลบ้า
กลับได้ยา ขนานดี ที่สูงส่ง
เรียนเพื่อบรรลุ วัตถุประสงค์
ต่อไป ฉันคง ไม่หลงตน
ฉันจะใช้ วิชา ด้วยสามารถ
ฉันจะวาด ความหวัง ตั้งแต่ต้น
ฉันจะมุ่ง ช่วยเหลือ เพื่อผองชน 
ฉันจะทน ทุกลำบาก มากกว่านี้ 
(ม้าก้านกล้วย)