เลื่อนลอย

เจ้าพานทอง

เขาหาว่าฉันเลื่อนลอย
เพราะปล่อยเวลาเลือนหาย
ไม่ยอมคิดใหม่เอาแต่ดูดาย
ชีวิตหมดความหมายก็ตายพลัน
ถามตัวเองใช่หรือที่เขาว่า
วาจาดูถูกและหยามหยัน
ตอบว่าไม่ใช่ที่ว่ากัน
แค่ฝันเท่าเดิมไม่เพิ่มมา
เขาผลัก เขาไล่ ให้คิดเติม
ฉันก็เพิ่มเสริมความกล้า
แต่กลับต้องฝืนใจทนจนกายล้า
ผิดท่าผิดทางที่อยากเดิน
ก้าวล้มก็ก้มหน้าท้าก้าวใหม่
หากอย่างไรก็ไม่ใช่ ใจขัดเขิน
เหนื่อยจะมุ่งสู่หนทางสูงเกิน
ไม่อยากเดินกลั้นใจ ไม่อยากทน 
ถึงแม้ดี ถ้าก้าวตามคำเขาบอก
แต่คนนอก ถึงบอกไปใครจะสน
เห็นแค่ว่าดี แต่ดีสำหรับตน
ลืมว่าคนอื่นเขาเอาด้วยฤา
กระนั้นก็ขอบคุณในความหวังดี
ฉันคนนี้ยังมีความนับถือ
แต่ขอเถิดขอตามฝันด้วยสองมือ
ถ้าจะผิดก็ผิดที่ดื้อด้วยถือตัว
ขอแค่แรงสนับสนุนตามทางฉัน
ทุกคืนวันหมั่นก้าวไปให้ไกลชั่ว
รอเมื่อไรตะวันฉายไล่มืดมัว
กำชับใจอย่ากลัวถึงตัวตรม
เพราะสุดท้ายฟ้าจะให้ของขวัญ
เป็นรางวัลที่ได้ผ่านความขื่นขม
ผลสัมฤทธิ์พิชิตได้ให้ชื่นชม
สู้ให้สมจินตาตั้งตารอ
เขาหาว่าฉันเลื่อนลอย
เพราะไม่ค่อยเดินหน้าต่อ
ไม่จริงหรอก ฉันไม่ได้คิดท้อ
แค่ไม่ขอทำตามใครใจสั่งเอง