ดอกว่านแย้มบานทั่วย่านป่า จักจั่นจับคาทั่วคบไม้ หมอกคงพร่างพราวห่มราวไพร กลางมีนาฝนชะใจหนาวไม่พอ เขียวยอดอ่อนผักหวานป่าบ้านเรา ลองเด็ดเข้ายิ่งแตกกิ่งยิ่งผลิช่อ แต่เพื่อนจากเด็ดจริงใจไม่รีรอ น้ำตาคลอเสียดายค่าความอาทร แน่ล่ะคนต้องกล้าและต้องก้าว ไม่มีใครไม่ปวดร้าวกันมาก่อน พบเพื่อรู้ว่าวันหน้าต้องลาจร แม้ใจรอนร้าวลงคงตัดใจ อาจจดจำรอยยิ้มยามเริงร่า อาจรำลึกรอยน้ำตาที่เคยไหล เท่าที่อยู่เท่าที่เห็นมันเป็นไป รู้ว่าต้องทำใจและปล่อยวาง ควรคาดหวังมากมายเท่าใดมิตร ชีวิตคนทั้งชีวิตมีหลายอย่าง ที่แม้เลือกก็อาจได้เพียงสายกลาง บางทีแพ้กลับเป็นทางฉลาดชาญ ยินเธอว่า ลาก่อนชั่วนิรันดร์ ยังนึกหวั่นถึงวันอื่นเธอคืนบ้าน วันพรุ่งนี้อาจไม่ดีกว่าวันวาน แต่มะรืนอาจเกินการจะคาดไป ไปเถิด อย่างนกลัดขอบฟ้า หากหนาวเหน็บเหนื่อยล้ากลับมาได้ อดีตเราถึงร้าวรุมกว่าสุมไฟ รุ่งวันสรรค์สิ่งใหม่ไม่ซ้ำรอย &
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 28 เม.ย. 2547 00:45 น. - ID 52263 
856
16
0
28 เมษายน 2547 00:46 น. - comment id 255779
เขียนในนาม บรรลุพร นามโนรินทร์ ครับ
28 เมษายน 2547 05:06 น. - comment id 255830
ไปแล้วอย่าไปลับ ให้คืนกลับสู่ถิ่นฐาน จากไกลอย่าไปนาน บ้านยังอยู่เปิดประตูคอย
28 เมษายน 2547 05:45 น. - comment id 255831
ครับ ผมบอกเพื่อนที่ไปเช่นที่คุณว่าด้วย
28 เมษายน 2547 07:15 น. - comment id 255848
กลับมาหาหน่อยได้ไหม มาหาใจที่เคยทิ้งขว้าง นับวันยังรอน้องนาง แม้เลือนลางไร้...........
28 เมษายน 2547 07:50 น. - comment id 255854
เธออำลาฟ้าใสแดดไล้ส่อง ห่างบ้านช่องชั่วนิรันดร์กระนั้นหรือ คงแค่คิดผิดไปแม้ใครลือ อย่ายึดถือคอยเธอเจอสักวัน
28 เมษายน 2547 08:04 น. - comment id 255858
กลอนเจ้ากรรม ทำเรา น้ำตาร่วง เจ็บช้ำทรวง แล้วนา พี่พงษ์จ๋า แต่งกลอนเศร้า เหงาลึก ในอุรา มัดหมี่น๊ะ เจ็บจัง นั่งร้องเลย ใครคนหนึ่ง เคยบอก มัทแบบนี้ ผ่านสิบปี ยังจำ ไม่เลือนเอ๋ย จนป่านนี้ เค้าไป ไม่กลับเลย มัดหมี่เลย เป็นโสด จนทุกวัน อ่านแล้วโดนใจจังค่ะ ความหลังน่ะพี่พงษ์ เราต่างมีอดีตใช่ป่าวคะ บางอย่างสมควรจดจำ บางอย่างสมควรลืม แต่สิ่งที่อยากลืมกลับไม่เคยลืมค่ะ
28 เมษายน 2547 10:19 น. - comment id 255881
กลับมาหาหน่อยได้ไหม มาหาใจใครที่เธอทิ้งขว้าง นับวันยังรอครองรักน้องนาง แม้เลือนลางไร้หวังยังคอยนวล แบบบนี้พอได้ไหมครับคุณ)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**((( ขอบคุณมากครับ
28 เมษายน 2547 10:21 น. - comment id 255882
เธออำลาฟ้าใสแดดไล้ส่อง ห่างบ้านช่องชั่วนิรันดร์กระนั้นหรือ คงแค่คิดผิดไปแม้ใครลือ อย่ายึดถือคอยเธอเจอสักวัน ผมชอบมากๆครับ เพราะเหลือเกินคุณนกตะวัน
28 เมษายน 2547 10:22 น. - comment id 255883
คุณมัท เดี๋ยวจะเอากลอนตลกมาให้อ่านหรอก อย่าเศร้าไปเลยน่า
28 เมษายน 2547 11:09 น. - comment id 255905
ก่อนอรุณจะเรืองแสงเปลี่ยนแปลงโลก ก่อนหัวใจจะเศร้าโศกอกหวั่นไหว ขอคืนนี้แนบกอดคุณอุ่นละไม ก่อนคุณจากไปไกลลับตา... ....... สวัสดีขอรับพี่ก่อพงษ์ แวะมาทักทายขอรับ ...อ่านบทกลอนแล้วคิดถึงใครคนหนึ่งเหมือนกันไปแล้วไปลับ หายจ้อย...
28 เมษายน 2547 11:43 น. - comment id 255932
ได้กอดก็ดีหรอก แต่นี่ แค่คิดก็ไม่อาจเอื้อม สวัสดีครับคุณเมจิคเชี่ยน
28 เมษายน 2547 11:45 น. - comment id 255933
อ้าวเฮ้ย ผมหลงกระทู้เสียเอง นึกว่าอยู่ในกระทู้ เธอร่ำไห้ในคืนหนาว ขอโทษ ๆ
28 เมษายน 2547 12:56 น. - comment id 255992
หน้าส่วนตัว
ถึงคุณก่อพงษ์
ใครจะไปใครมาไม่เข้าใจ
ทุกคนเป็นนักเขียนกระนั้นหรือ
อ่านกลอนนี้เพลินดีกว่าวานฤา
เคารพชื่อสามารถกาจวิชา
ตอนนี้ไม่ว่างติดประชุม แอบมาอ่านตอนพักค่ะ
อรุโณทัย อาภาภัส
28 เมษายน 2547 13:00 น. - comment id 255996
เพราะคับ.. ชื่นชมๆๆ..^_^
28 เมษายน 2547 13:00 น. - comment id 255997
ไปเถิดทั้งคู๋ไปสู่ประตูสวรรค์ ... แวะมาเยี่ยมพี่ก่อพงษ์ค่ะ
28 เมษายน 2547 14:43 น. - comment id 256064
คุณอาภาภัส รีบเข้าประชุมนะครับ เย็นๆค่อยแวะก็ได้ คุณรักคุณคับ ขอบคุณมาก และคุณตฤณ ชอบสายัณห์ด้วยหรือครับ
28 เมษายน 2547 16:28 น. - comment id 256180
มาอ่านค่ะธุระยุ่งหน่อย
28 เมษายน 2547 16:49 น. - comment id 256190
ครับผม สวัสดีครับ
29 เมษายน 2547 15:02 น. - comment id 256799
++++++++++++++++++++++++++++++++++ จักคืนหา หากปีกล้า มิกล้าฝืน จักหวนคืน หากปีกซํ้า รอยชํ้าหม่น จักหวนกลับ หากปีกยับ เกินรับทน จักบินวน หากปีกหัก นำรักคืน .... หนึ่ง บินโฉบมาทักทายครับ ^______^ ++++++++++++++++++++++++++++++
2 พฤษภาคม 2547 08:01 น. - comment id 258480
ครับ ยิ่งลมใต้ปีก แรง วิหกยิ่งเหิร แต่ถ้าขยับปีกแรง ในขณะที่ลมรุนแรง วิหกอาจต้องเดิน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
