เจ้ามีสัญชาตญาณเป็นเบื้องต้น ต้องการอยู่รอด ต้องการสืบเนื่องลมหายใจ ต้องการการดำรงอยู่ แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงช่วงสั้น ๆช่วงหนึ่ง ความรู้สึกเช่นนั้น ฟูมฟักมาตั้งแต่อ่อนเยาว์ เติบโตขึ้นในจิตใจ จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ที่มากจนรู้สึกว่า ถ้าขาด ก็เหมือนชีวิตนั้นพร่อง ด้วยอะไรสักอย่าง แสวงหา โหยหา วันแล้ววันเล่า เพื่อเอามาเติมลงให้เต็ม แก่จิตใจ สิ่งนั้นเรียกว่าความรัก หรืออะไรคล้ายอย่างนั้นใช่ไหม ความจริง เราอยู่รอดได้ เราสืบเนื่องลมหายใจได้ เราดำรงตนอยู่ได้ ยาวหรือสั้นก็ตาม ด้วยตัวของเราเองได้ แม้ต้องพึ่งผู้อื่นอยู่มากก็ตาม การพึ่งตนเองได้มาก การเอื้อผู้อื่นได้มาก อย่างนี้ใช่หรือไม่ ที่ทำให้การเรียกร้อง ไขว่คว้าหาความรัก ทุเลาความรุ่มร้อนอันรุนแรง ให้ผ่อนคลายลงเป็นความสุข สงบเย็น
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 20 พ.ค. 2547 05:51 น. - ID 53830 
570
5
0
20 พฤษภาคม 2547 05:52 น. - comment id 271071
อรุณสวัสดิ์ครับ
20 พฤษภาคม 2547 07:13 น. - comment id 271087
สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่พงษ์ วันนี้มาพร้อมเสียงเต้นของหัวใจ ที่ฟังแล้วอย่างไรก็เข้มแข็ง จะอยู่ที่ไหนหากเราสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ก็ไม่ต้องเร่าร้อนทุรนทุลายในสิ่งที่เรียกหาหรอกนะคะ มัทลงเรื่องปฏิบัติธรรมตอนสุดท้ายแล้วนะคะ
20 พฤษภาคม 2547 07:46 น. - comment id 271096
เมื่อเปลี่ยนพลังอันมหาศาลของพลังรักจักรวาล อันโหมกระหน่ำมาที่ใจและกายคุณ ไปสู่ พลังรักเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ได้....คุณสงบได้
20 พฤษภาคม 2547 07:52 น. - comment id 271100
..อรุณสวัสดิ์..ตอนเช้าคะ.. ..
21 พฤษภาคม 2547 23:45 น. - comment id 272167
กลับมาสวัสดีคุณยามดึกอีกครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
