นกตัวเดิม..ฝันเดิมๆ..และขอบฟ้าใหม่

เสี้ยว

เหตุอันใด นกตัวเก่า จึงเหงาหงอย
ดูเศร้าสร้อย ไม่ค่อยคิด พิชิตฝัน
หรือความหวัง เจ้าดับสิ้น กลางฟ้านั่น
หรือใครกัน ทำนกน้อย ให้ถอยแรง
เจ้านกเอ๋ย เคยหันหน้า สู่ฟ้ากว้าง
บนหนทาง กว้างไกล ใจเจ้าแกร่ง
ภาพฝันชัด ให้หยัดยืน แม้ฝืนแรง
เจ้าแจ่มแจ้ง ในใจเจ้า จึงก้าวไป
แต่วันนี้ คิดหุบปีก หลีกจากโลก
เจ้าทุกข์โศก ร้อนเย็น เป็นไฉน
สรรพสิ่ง ล้วนสะท้าน สะท้อนใจ
เมื่อเห็นเจ้า หยุดก้าวไป ไม่เคยมา
หรือเป็นเพราะ หัวใจเจ้า ที่เจ็บช้ำ
จึงเหยียบย่ำ ให้ทรุด หยุดฟันฝ่า
ที่เคยฝัน เคยสู้ อย่างเป็นมา
ก็เพียงว่า ให้ใครเขา มาทำลาย
ณ ขอบฟ้า ฝั่งนั้น เจ้าฝากรัก
ด้วยประจักษ์ ว่าชีวิต มีที่หมาย
ณ ขอบฝัน ตรงนั้น จะพักกาย
ซุกปีกหาย ในอ้อมกอด ของคนนั้น
แต่วันนี้ ที่ยังไป ไม่ถึงฝั่ง
ใครที่หวัง จะฝากรัก ฝากความฝัน
กลับห่างหาย ทิ้งตัวเจ้า กลางฟ้านั่น
วิญญาณนั้น เขาเอาไป ไม่เหลือเลย
เจ้าจึงบิน ต่อไป ไร้จุดหมาย
จนสุดท้าย เจ้าจึงหยุด เสียเฉยๆ
หุบสองปีก ร่วงมา จากฟ้าเลย
ฝันที่เคย ฝันไว้ ปล่อยมลาย
ลุกขึ้นไหม ลุกขึ้นเถิด เจ้านกน้อย
เพียงค่อยๆ กางปีกร่า สู่จุดหมาย
ฟ้าหลังฝน จะงดงาม เมฆคล้ำคลาย
อย่าเสียดาย วันเวลา เขาคร่าไป
เริ่มใหม่เถิด มาเริ่มใหม่ นกช่างฝัน
สองปีกนั้น จะพาเจ้า สู่เช้าใหม่
สิ่งที่ผ่าน ที่พานพบ ให้จบไป
ขอบฟ้าไกล อาจมีใคร อื่นยังคอย