แสงจันทร์หม่นร้าว แสงดาวพลอยห่างหาย ส่องแสงริบหรี่พร่าพราย มึนหมองเมามายใต้เงาจันทร์ เลือนพร่าหรือลาห่าง หรือเลือนลางเพราะพิษฝัน เคยอุ้มโอบใต้ดวงตะวัน กลับลาจากพลันลับไกล จันทร์เอยเลือนพร่า หรือเพราะน้ำตาบ่าไหล ยื้อแสงดาวริบหรี่ไว้ เก็บกอดให้แนบใจนิรันดร์ เลือนพร่าราวจะลาลับ ก็ใครเล่าคอยนับความฝัน แว่วเสียงอาวรณ์สะท้อนหวั่น แล้วเพียงเท่านั้นก็อำลา อยู่ก่อน โปรดอยู่ก่อน เพ้อหนักจึงร่ำกลอนกับฟ้า ยินเพียงลมแผ่วกระซิบมา แว่ววอนอ่อนล้าเหมือนขาดใจ ลมเย็นบาดผิวเจ็บ พระจันทร์หนาวเหน็บกว่าคราวไหน ดูเมฆสิ รังแกหรือกระไร ห่มคลุมฟ้าไว้ให้มัวเมา น้ำตาจันทร์หยดใครรู้ แสงดาวหดหู่ในคืนเหงา ความมืดมีมนตร์มอมเมา ความรักจึงหม่นเศร้าเหมือนเงาจันทร์
เสี้ยว 22 มี.ค. 2554 01:52 น. - ID 139682 
2314
1
0
23 มีนาคม 2554 11:22 น. - comment id 1188537
จันทร์เศร้าเลยเหงามตามเลยนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
