หน้าส่วนตัว
1. เหนื่อยอ่อน หรือบังอรขวัญอ่อนเอย
เชิญพิงไหล่ไม่คุ้นเคยได้เลยขวัญ
เพื่อนร่วมทางยินดีเมื่อได้เอื้อกัน
เราเดินทางกลางตะวันร่วมสัญจร
2. ต่อเส้นทางบางเส้นชินเป็นช่วง
กับแปลกแยกบางห้วงถึงโหยอ่อน
ยังกัดฟันก้าวไปไกลรังนอน
ยิ่งเย็นย่ำตะวันรอนยิ่งอ่อนใจ
3. อาจแปลกหน้าต่อกันในวันคืน
และอาจต่างจุดยืนในยุคสมัย
นาทีหนึ่งซึ่งแวบฝันต่อวันวัย
ใครบ้างอยากปราชัยไร้ตัวตน
4. ยังง่วงงุนอยู่ไหม ณ ปลายทาง
ถึงที่สุดก็ต้องย่างไปต่างหน
นี่ฟ้ามืดตะวันมิดแล้วหน้ามล
ขอไหล่คืนให้คนจรจรัล ฯ
------------------------------------
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 26 ก.ค. 2548 00:06 น. - ID 78959 
984
4
0
26 กรกฎาคม 2548 00:15 น. - comment id 495630
ปี 2543-44 ผมเดินทางไกลบ่อยมาก ด้วยภาระการงานและอาชีพ ระหว่างเส้นทาง ผมมีหนังสือเรื่องสั้นหรือไม่ก็บทกวีติดย่ามสะพายไปด้วยเสมอ หนึ่งเที่ยวที่เดินทางอ่านหนังสือจบได้อย่างน้อย 1 เล่ม นอกจากเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยนัก ผมจะละสายตาจากหน้ากระดาษมามองทิวทัศน์ข้างทาง แต่ก็บ่อยครั้งครับที่..จะอ่านก็ไม่ได้ จะดูวิวก็ไม่ได้.. เพราะหญิงสาว เพื่อนร่วมทางผู้แปลกหน้าต่อกัน เธอหลับ และอาศัยหัวไหล่ของผมพิงจนสุดทาง ก็ไม่ว่าอะไรครับ ยินดี.. แม้จะไม่เอ่ยคำขอบคุณกันซักคำก็ตาม
26 กรกฎาคม 2548 02:09 น. - comment id 495651
.......... อ้อ วันก่อนรีบไงคะ เลยลืมขอบคุณ วันนี้กลับมาบอกว่าขอบคุณค่ะที่ให้ยืมไหล่คนจรซบ อิอิ.......ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ที่ให้พิงไหล่ไปตลอดทาง อิอิ อีกทีเด้อค่ะเด้อ
26 กรกฎาคม 2548 07:38 น. - comment id 495704
อยากเจอคนจรใจดีอย่างนี้บ้าง ไม่รู้ทางไหนมีช่วยชี้ให้ จะตามเสาะสืบหาเดินทางไกล เพื่อซบไหล่ที่ให้อิงพิงพักที เคยเจอแต่คนใจร้ายรายทางผ่าน เลยลนลานหวาดระแวงแลแหนงหนี ไม่กล้าก้าวร่วมทางมานานแรมปี เลยไม่มีเพื่อนใหม่มิตรชิดเชื้อกัน
26 กรกฎาคม 2548 08:09 น. - comment id 495713
แวะมาอ่านตอนเช้าๆครับท่าน..เคยเหมือนกันนะ..แบบว่าจะปลุกหรือจะบอกก็เกรงใจอะและกลัวเขาอายด้วยใช่มะท่าน...
26 กรกฎาคม 2548 12:55 น. - comment id 495822
ไม่เหมือนลี่เลยค่ะ เวลาลี่เดินทาง แล้วบังเอิญมีบุรุษมานั่งข้างๆ ด้วย จะด้วยหลับจริง หรือ แกล้งหลับ ก็เถอะค่ะ พอเห็นท่าท่านเริ่มเอนมาใกล้ๆ ลี่จะปลุกเลยค่ะ... บางคนครั้งเดียวก็รู้สึกตัว แต่บางคนต้องสะกิดกันหลายรอบ น่ารำคาญ จนต้องขอแลกที่นั่งกับคนอื่นๆ ที่เป็นผู้ชาย แล้วท่านนั้นเลิกง่วงได้อย่างน่าอัศจรรย์ พออ่านกลอนนี้แล้ว...ลี่จะกลายเป็นคนแล้งน้ำใจหรือเปล่าคะนี่................................................................................................ ลี่...ผู้มาเยือน .
26 กรกฎาคม 2548 13:56 น. - comment id 495876
555 แนนหลับทีไร น้ำจิ้มไหลทุกทีเลยอ่ะ ดีนะที่คนนั่งข้างๆเป็นพี่สาว ถ้าไปคนอื่นมีหวังโดนจับโยนลงมาแหงๆ
26 กรกฎาคม 2548 14:46 น. - comment id 495920
เคยอิงไหล่คนนั่งข้าง ๆ แล้วหลับ คนที่นั่งข้าง ๆ ก็หลับ ตื่นเพราะหัวของเขามาโขกหัวของอัลมิตรา ที่กำลังอิงไหล่เขาอยู่ อัลมิตราตื่น แต่เขาหลับต่อ ต่อ ต่อ ต่อ ..
26 กรกฎาคม 2548 16:32 น. - comment id 495976
มัทเดินทางบ่อยมาก ทุกศุกร์ก็ว่าได้ จากขอนแก่นถึงกรุงเทพฯ จากกรุงเทพฯมาขอนแก่น บ่อยเสียจนชิน แต่ไม่คิดจะพักพิงไหล่ใครค่ะ มัทมีหมอนหนุนหัว มีผ้าห่มผืนเล็ก ๆ ที่หุ้มตัวได้ทั้งหมด ห่มไปตลอดเส้นทาง รถที่ใช้บริการทุกครั้งคือนครชัยแอร์ ขึ้นรถปุ๊บ พอรถเริ่มเคลื่อนตัวมัทก็จะหลับ ตื่นอีกทีก็ปลายทาง เป็นทุกครั้งที่เดินทางค่ะ ไม่เคยใช้บริการรถอื่นเลย ปีหนึ่งเมื่อเช็คดูระยะทางสี่หมื่นกว่ากิโลเมตรทุกปีค่ะ เป็นแบบนี้มาตลอด 7 ปีค่ะ คิดถึงพี่พงษ์นะคะ นานๆ มาทันได้อ่านงานพี่ค่ะ
26 กรกฎาคม 2548 19:15 น. - comment id 496003
ถ้าแบกแบบคุณก่อพงษ์ ผมว่าไม่หนักหรอกครับ ยอมหนักไหล่ ไม่ยอมไล่หรอกครับ ไหล่นั้นมีประโยชน์อย่างนี้เอง
26 กรกฎาคม 2548 21:21 น. - comment id 496067
สวัสดีครับคุณป่วนจัง จอมจุ้น ผมได้ยิ้มเพราะคุณล่ะ-ขอบคุณเช่นกันครับ
-----------
ทักทายคุณยังเยาว์ด้วย
มิตรยังพอหาได้มั้งครับ
แต่บางทีเราก็ต่างไม่ไว้ใจตัวเองและไม่ไว้ใจกันที่จะเปิดใจรู้จักกัน
ที่เป็นเช่นนั้น เพราะเราเห็นด้านดำของมนุษย์มากมายจนเราหวาดหวั่นที่จะไว้ใจใครๆ
เป็นอย่างนั้นไหมครับ
---------------
คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้พูดถูกต้องแล้วครับ
ผมก็นึกขำๆขันๆ กับเหตุการณ์แบบนั้น
แต่แปลกที่ผมไม่ยักลืมมัน
---------------
คุณลี่..ชวนมาเยือนครับ
ไม่ใช่แล้งน้ำใจดอกครับ
เราจำเป็นต้องรอบคอบต่างหาก
ผมนึกภาพออกครับที่คุณลี่..ว่ามา
และผมเข้าใจสถานการณ์นั้ครับ
---------------
ฮ่าๆ...คุณน้ำแข็งไส
ได้ยิ้มอีกครับกับคำของคุณ
--------------
คนหลับจริงเป็นคนที่ควรให้อภัยล่ะครับคุณอัลมิตรา
--------------
คุณมัทเดินทางมากเหมือนกันนะครับ
นครชัยแอร์ผมเคยนั่งครับ รู้สึกสบายและรู้สึกปลอดภัยดีอย่างที่คุณว่าด้วยครับ
ผมเพิ่งกลับไปเยือนกรุงเทพฯตอนต้นปี
นครนี้เปลี่ยนไปเยอะแล้วครับ
ผมรู้สึกถึงความเสื่อมโทรมมากกว่าความรุ่งเรืองนะคุณมัท
แต่ที่นั่นก็เป็นแหล่งงานแหล่งใหญ่สำหรับคนที่ต้องการเริ่มต้นสะสมทุนชีวิต
แต่ผมคงไม่ไปใช้ชีวิตที่นั่นอีกแล้วล่ะ
ผมไม่ชอบอากาศเมืองหลวงเอาเลย
คิดถึงคุณมัทเช่นกันครับ
ไม่ได้พูดคุยด้วยนานแล้ว
สบายดีไหมครับ
----------------
และคุณชัยชนะ
บ่า-ไหล่ ของผมเป็นบ่าที่แบกหามหาบคอน
มาตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น
บางทีมันอาจหยาบกระด้างเกินไปสำหรับคนบางคน
แต่อะไรก็ช่างเถอะ ขอให้บ่านั้นมีค่าสำหรับลูก ผมก็พอใจแล้วล่ะ
ขอบคุณทุกท่านนะครับที่มาทักทายให้หายคิดถึง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
