อารมณ์ค้างกลางจันทร์เพ็ญ

แก้วประเสริฐ

        อารมณ์ค้างกลางจันทร์เพ็ญ
       สุดตระการผ่านห้วงจากช่วงฟ้า
หมู่ดาราเฉิดฉายแพรวพรายล้ำ
ใสสว่างจันทร์นวลจนชวนจำ
 สะท้อนน้ำงามเด่นเน้นราตรี
     ประกายแก้วแวววับระยับฟ้า
มวลนภาเฉิดฉายประกายสี
งามลึกล้ำเปี่ยมห้วงดุจดวงมณี
เฉิดฉวีมณีรัตน์เพชรเรืองรอง
     นอนมองนภาราตรีสกาวพรั่ง
หัวใจยังสั่นสะท้านหวั่นสนอง
น้ำค้างพร่างพรูดุจพู่ละออง
ฉ่ำสาดต้องแฝงลงตรงเสน่หา
     นึกถึงดวงยอดมณีที่รักเอ๋ย
เราสองเคยพรอดพร่ำร่ำเรียกหา
คำหวานแจ้วแว่วหูตลอดเวลา
คลื่นซัดมาเหินห่างร้างจากจร
     คำออดอ้อนวอนรักสุดจักคิด
เพียงดวงจิตพะวงใฝ่คงหลอน
มีแต่คำหวนกล่าวเฝ้าอาวรณ์
ดูยอกย้อนคงไว้ไม่เปรมปรีดิ์
     สายสวาทขาดกรีดดั่งมีดบาด
เป็นแนวปาดบาดใจจนเหลือที่
แสนเวิ้งว้างมิกระจ่างร้างฤดี
ป่านฉะนี้เสพสุขทุกข์มอบเรา
      ความพิลาปสิ้นรักมาหักอก
ยังวิตกหมกมุ่นเสียโง่เขลา
สิ่งหวานชื่นรื่นรสหมดแม้เงา
ขอนอนเฝ้าเคล้าเจ้าเพียงอารมณ์
     สิ้นสุดแล้วเหลือไว้หัวใจว่าง
แม้นอ้างว้างมีเพื่อนเยือนสุขสม
สร้างกำเนิดเพริศพริ้งสิ่งภิรมย์
ฟ้าดินลมทะเลรักไม่ผลักใจ
     มองทะเลเห่ไว้ค่อยคลายจิต
มิหวนคิดสิ่งนั้นพลันแจ่มใส
เปลื้องลงว่ายเล่นน้ำมุดดำไป
โศกทิ้งไว้ในห้วงช่วงกลับกลาย
     เพียงกังวลตำนานท่านกล่าวไว้
คืบก็ใช่ศอกวานำพาสลาย
มัวเพลิดเพลินเกินสิ้นชีวาวาย
สิ่งทั้งหลายในทะเลจะเห่เบลอ
     เงาสล้างกลางน้ำเห่หวนกลับ
เป็นแวววับดับเก่าที่เฝ้าเพ้อ
ทะเลใจนี้หนอข้าขอละเมอ
อยู่กับเธอตลอดไปมิไกลจร
     รักเอ๋ยรักนี้หรือคือความรัก
ด้วยซื่อนักมักโศกกับสิ่งหลอน
หากเชื่อรักจักถูกหักลิดรอน
อีกม้วยมอนสิ้นขจรร้อนใจกาย.
   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙