::ฮัก::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

1.   วันนั้น ซึ่งนานมากแล้ว   ทำไมผมจึงไม่กอดคุณ
 
     ผมถามผมเอง
     ผมตอบได้..ว่า    เพราะผมรักคุณ
     ความรักในวันและวัยนั้นของผมมันไม่ใช่การครอบครอง
     แต่เป็นความยินดีในมิตรภาพอย่างบริสุทธิ์
     
      ถ้าวันนั้นผมกอดคุณ
      ผมอาจไม่เหลือความรู้สึกดีๆ พอที่จะนับถือตัวเองในวันนี้
      ทำไมเล่า?
      ก็เพราะว่า
       วันนี้คุณและผมต่างก็ไม่ได้ถือครองกระดาษทะเบียนความผูกพัน
       คุณคือมิตรที่ผมนับถือและยินดีในมิตรภาพบริสุทธิ์
     
       ถ้าถามผมว่า
       ผมยังรักคุณไหม
       ผมตอบได้
       
       แต่ผมไม่ต้องการตอบ
 
       คนที่ผมควรบอกว่ารัก..อย่างมาก
       ควรเป็นผู้หญิงที่ลูกของผมเรียกเธอว่าแม่
2.    แล้ววันนี้หรือ?
        ก็เป็นวันที่ดี  ที่ผมได้พูดคุยกับคุณอีกครั้ง
        เวลาที่เราจะอยู่บนโลกคงหดสั้นลงเรื่อย ๆ
         ขอมิตรภาพอันบริสุทธิ์ของเราจงคงอยู่ต่อไปเถิด
         เท่าที่มันจะเป็นได้
          ใช่ไหมว่า อย่างน้อย
           มันก็ทำให้เหลียวคืนหลัง
           คิดถึงวันเก่า ๆ อย่างไม่โศกขมจนเกินไป