::ความเหงาและเสื้อหนาว::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

1.  เสื้อกันหนาวตัวนั้น จากฝีมือถักไหมพรมของคุณ
     ผมยังสวมใส่เพื่อให้หัวใจอบอุ่นมาทุกหนาว
2.  หลายปีก่อน ผมเคยสะพายย่าม ไปเยือนคุณ
     ใช่..มันนานมาก สำหรับมิตรภาพในวัยเยาว์นั้น
     ซึ่งคุณอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าผมตั้งใจที่จะไม่ลืมมัน
3.  ความรักกับพันธะอาจเป็นเหมือนสัมประสิทธิ์ของบางสิ่งบางอย่าง
     ในสมการคณิตศาสตร์ที่ผมเคยลอกคุณหรือคุณก็ลอกผมเพื่อส่งเอาคะแนน
     เวลานี้เป็นสิ่งที่ผมเพิ่งทำความเข้าใจได้
     ผมจึงรู้สึกขอบคุณวันเวลา  ที่ผมไม่ได้รีบร้อนครอบครองความรัก
     ด้วยหัวใจอันคับแคบ  
     หากแต่ปล่อยให้มันเติบโตโดยเสรีด้วยหัวใจที่ผมบอกตัวเองว่า
     ผมควรเคารพต่อความเปลี่ยนแปลงที่อาจจะเข้ามาในวันใดวันหนึ่ง
4.  แล้วความเปลี่ยนแปลงก็ผ่านเข้ามาจริงๆ
     ใช่ล่ะ   ความเปลี่ยนแปลงนั้นเริ่มที่ผม
     วันที่ผมเปลี่ยน
     เป็นวันที่ผมใช้อารมณ์ตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง
     แม้กระทั่งตัดสินหรือพิพากษาตัวผมเอง
     วันนั้น  ผมเดินจากคุณมา
     และไม่เคยหันหลังกลับไป
5.  วันนี้ ผมนับนิ้วว่าเวลาผ่านไปกี่ปี
     อืม..นานนะ..
     ผมกอดอก
     เสื้อกันหนาวที่คุณถักให้
     ทำให้รู้สึกอุ่นหัวใจ มากกว่าความอุ่นใดๆจากใยของผ้า
     หรือเครื่องห่มอื่น
     ไม่ใช่เวลาอื่นผมไม่คิดถึงไมตรีในวันผ่านนะ
      เพียงแต่ในวันหนาวเป็นวันที่ผมได้รำลึกถึงเยื่อใยหนหลัง
      พอให้หัวใจเหงาและหนาว..
      อุ่นขึ้นมาบ้าง