ความสิ้นสุดในมิสิ้นสุด

แก้วประเสริฐ

           ความสิ้นสุดในมิสุดสิ้น
     ราคะเอ๋ยเคยภิรมย์สมสู่คิด
เพียงน้อยนิดใหญ่ยิ่งแล้วจริงหรือ
ทุกสิ่งแอบแนบสนิทหลงปรนปรือ
สิ่งนั้นคือเป็นทาสประหลาดเรา
     อีกความรักทั้งชังดูขังกรอบ
แม้รอบคอบกับพังดั่งคนเขลา
ห้วงตัณหาหลงผิดจิตมืนเมา
สิ่งยั่วเย้าราวละครย้อนแสดง
     นอกเข้าในใจออกของดวงจิต
ตามมาติดเพิ่มลงตรงแอบแฝง
กลับมัดตรึงดึงชั่วเข้าพลิกแพลง
แสร้งอ่อนแรงแฝงอยู่สู่ร้อนรน
     ดุจกายนั้นแรกแย้มแซมด้วยฝัน
สร้างภาพนั้นบรรเจิดเลิศสิ่งล้น
ถึงสิ้นสุดหยุดลงคงเวียนวน
ยังเจือปนยากคลายสลายลง
     นี่แหละหนอมิสิ้นตามดินฟ้า
คอยเวลาเปลี่ยนไปคล้ายเป็นผง
คงเหลือไว้ในวิญญาณอันมั่นคง
เฝ้ายืนยงสรรค์อยู่คู่สิ่งกรรม
     ดูสิ้นสุดมีใยไร้สิ้นสุด
เข้ายื้อยุดฉุดสร้างวางกรอบซ้ำ
ตัณหานำกรรมอยู่สู้ครอบนำ
สิ่งลึกล้ำเติมแต่งแฝงอารมณ์
     ราคะตัณหากามาละบ่มแล้ว
ย่อมเพริศแพร้วแนวทางอันสู่สม
ขจัดสู่ห้วงล่วงรู้สิ่งภิรมย์
ย่อมนิยมเข้าอยู่หมู่เทวดา
     ตะวันขึ้นย่อมมีที่ล่วงลับ
รุ่งขึ้นกลับย้อนอยู่สู่กลับหา
ราคะย่อมยอกย้อนสะท้อนมา
วาสนาขึ้นอยู่คู่กับกรรม.
        *  แก้วประเสริฐ..*