มรรคาแห่งชีวิต

แก้วประเสริฐ

                                            มรรคาแห่งชีวิต
                                                          งามกระจ่างมวลบุปผาหลายหลากสี
หยาดน้ำค้างพร่างพรมไว้ในราตรี           แสงระวีงามระยับจับเรืองรอง
        ประกายแก้วแวววับฉาบพื้นหล้า    เหล่าภุมรานกกาพาแซ่ซ้อง                    
 ม่านหมอกเมฆเรี่ยพื้นตื่นตามอง            ฉันแลจ้องท่องมรรคาร่าเริงใจ
       ชีวิตหนึ่งคนเราก็เท่านี้                    ผ่านสุขที่เคล้าระทมจมนิสัย
สิ่งเริงร่าพาชื่นระรื่นไป                           ทุกข์แทรกไว้จึงให้สู่ใจตรม
       ดุจสายลมพัดใบไม้ให้หวั่นไหว         ส่วนแกว่งไกวต้านรับกลับเหมาะสม
บ้างหนึ่งลอยละล่องต้องตามลม              เปรียบอารมณ์ทุกข์สุขคลุกเข้ารุม
       แวบหนึ่งซ้อนผ่านห้วงจากดวงจิต     พลันหวนคิดถึงชีวิตแรกคิดกลุ้ม
แย้มวัยหนุ่มดุจดอกไม้ในสุมทุม               กลิ่นละมุนหอมไอกรุ่นที่คุ้นเคย
       ซาบซ่านซึ้งตรึงผ่านพลันระเหย         ลมรำเพยฟุ้งพล่านมิซ่านเฉย
ส่งดวงจิตกายใจมิให้เสบย                      ไม่คิดเลยถึงกฎกรรมจะทำเอา
       สร้างลิขิตเสเพลเห่หารัก                   เข้าฟูมฟักรักเร่หันเหเข้า
ดูประหนึ่งขนมหวานพล่านลิ้นเรา            หลายรสเคล้าเอาสนุกทุกข์ไม่คิด
       หลงมัวเมาเฝ้าถนอมสู่อ้อมรัก          ผิดถูกกักฝากไว้ในพรหมลิขิต
ใช้เงินทองเสน่ห์กายหันใช้ชีวิต                ร่าเริงจิตคิดสร้างหนทางสวรรค์
       หักหันเหมุมมองเข้าต้องชีวิต            ผันแปรปลิดปรับสู่ฤดูผัน
สายใยขึงพึงขาดฟาดจาบัลย์                  สะท้อนหันเหร้างกระจ่างราคิน
       ดุจดั่งนกเริงร่ากลางนภากาศ           สายฟ้าฟาดด้วยศรร่อนเสียสิ้น
ล่วงจากฟ้าพาให้ใจรวยริน                      คืนสู่ถิ่นคอยเวลามาย่อยยับ 
       เสียทั้งตัวหม่นหมองสนองไว้            สิ่งที่ได้คืออับอายมิหายลับ
เข้าฟุ้งซ่านพันผูกผิดถูกกลับ                    ซุกซ่อนนับคอยวันที่ผันแปร   
       สายพิรุณโปรยปรายสู่ใบหน้า            สิ่งที่มาผ่องใสของในกระแส
เย็นชื่นฉ่ำฟอกไว้ใจดวงแด                       สองตาแลหนทางพลางสู่เดิน
       เดินขึ้นเขาโขดหินเรียงรายรอบ          เว้าเป็นขอบรอบข้างดุจดั่งเหิน
หมอกกระจายเป็นหย่อมย้อมใจเพลิน       ทั้งเผชิญกลิ่นไม้ป่ามาโชยปราย
       ทั้งรอบข้างสุมทุมคลุมด้วยไม้            ล่วงโรยไว้ใบไม้แห้งแฝงสลาย
นกบินว่อนร่อนข้างอยู่เรียงราย                 ลิงโวยวายชายตามาเหลือกโปน
       เสียงจ๊อกจ๊อกของน้ำที่ล้ำฝั่ง              เคล้าระฆังงั่งเหง่งบรรเลงด้น
สร้างหัวใจใสสะอาดในบัดดล                   ไม่เอนโอนหนทางพลางดำเนิน
       แว่วสวดมนต์ลอยล่องผองใจชื่น          สู่พลิกฟื้นคืนกลับนับห่างเหิน
ด้วยทุกสิ่งสร้างไว้เพราะใจเพลิน                 ทิ้งส่วนเกินหลบลี้หนีห่างไกล   
       สู่ยอดเขาสุวรรณคีรีศรีบรรพต             รอบอุโบสถประดับไฟเรียงรายไสว
พุทธางกูรท่าต่างวางเรียงราย                     เพริศพริ้งพรายให้น้อมก้มโน้มวันทา
       พุทธังสาระณังคัจฉามิ                        พุทธาจิตจงมาพาหรรษา
เป็นที่พึ่งพึงขจัดกิเลสทุกเวลา                     พุทธรักษาใจข้าพ้นซึ่งเวรกรรม
       ธัมมังสาระณังคัจฉามิ                        ธรรมลิขิตปัญญามาเสกซ้ำ
รู้รักษาตัวรอดตลอดนำ                              ธรรมจงค้ำอารมณ์บ่มใจปอง
       สังฆังสาระณังคัจฉามิ                        อริยะสงฆ์คิดค้ำจุนศาสนามาสนอง
เป็นที่พึ่งนำธรรมตามครรลอง                     สิ่งเรืองรองประดับข้าสร้างบารมี 
       เมตตาแผ่สู่ไปเวไนยสัตว์                     อีกทั้งปรมัตถ์ผูกใจให้เกษมศรี
ผลบุญกุศลสร้างไว้ที่ได้มี                           จงส่งไปที่บิดรมารดาหานิพพาน
       ขันธ์วิจิตรประดิษฐ์ไว้จงให้แจ้ง            รู้ตลอดแทงแจ้งใจให้เกษมศานต์
อีกไตรลักษณ์ทรงไว้ใจตลอดกาล               เพื่อวิมานนิพพานอันเบื้องปลาย
       สติอันมั่นคงตรงพริ้งเพริศ                    ทุกข์ที่เกิดสงบนิ่งอิงสลาย
ส่งสุขเมื่อทุกข์นั้นพลันกลับกลาย                ตาแลไปให้กระจ่างสว่างอารมณ์
       เดินทักขิณาเวียนวนจนสามรอบ          ใจนบนอบไตรสรณะพาสุขสม
ขอพุทธางกูรหนุนเกื้อเพื่อพ้นตรม                ส่งจิตบ่มข่มตัณหาที่พาเพลิน
       รอบขุนเขาเรียงรายด้วยไพรพฤกษ์       สิ่งอึกทึกปราศสิ้นถิ่นเขาเขิน
สลับสูงต่ำหมอกขาวราวยวงเงิน                  ตามแนวเนินเพาะปลูกพันธุ์ลูกไม้
       ทั้งลิ้นจี่ลำไยเรียงรายรอบ                     ตามแนวขอบกรอบชั้นนั้นกล้วยไม้
อีกบุปผานานาพันธุ์นั้นมากมาย                   แสนสุขสบายคล้ายสวรรค์ในแดนดิน 
       หลับตาพริ้มอิ่มใจในสิ่งนี้                       แสนสุขีที่พ้นทางระหว่างติฉิน
กอปนาบุญหนุนสร้างร้างราคิน                     มรรคชีวินคงสิ้นสุดพุทธางกูรเอย.
                                          *  แก้วประเสริฐ.  *