เสียงเรียกแห่งความช้ำ

กวีบ้านไร่

เพียงแค่เสียงหัวใจเรียกหาเบาเบา
คนเก่าเก่าก็เข้าใจ  ในความหมาย
แต่สัญญาณเสียงหดหมดหาย  
เมื่อความเดียวดายเข้าแทรกหา
ความเหงา ทำเราต้องซึม หว้าเหว่
เหมือนขายเร่ หัวใจให้ไคว่คว้า
โปรโมชั่น ลดแลกแจกขึ้นมา
แสวงหา ค่าของหัวใจที่โรยริน
ร่ำเรียกเพรียกหา ใจดวงใหม่ 
แต่หัวใจยังหวังค่า เคยถวิล
แต่รักใหม่ที่เข้ามาแซมดวงดิน
จำถวิล สิ้นไปในเร็วพลัน
ความสับสนเริ่มค้นขึ้นถามหา
ว่าเวลาหรือไรเล่า แทรกฝัน
ตัวแปรที่แท้ คือความไม่เข้าใจกัน
จนถึงวันที่ยากจะประครองมา
เป็นความเจ็บที่เกิดจากความไกล
เป็นความห่วงไยที่เธอไม่โหยหา
เป็นคาบแห่งห้วงกาลเวลา
ที่ปลุกลุกขึ้นมาเป็นค่าตัวแปรใจ
ต่างคนต่างอยู่เพื่อมองหาค่าสิ่งใหม่
คือคำที่ใช้เมื่อเกิดปัญหามาเขวไขว่
รักก็เริ่มหาย หายไป และหายไป
จนสุดท้ายคือคำว่า ไม่เข้าใจกัน
พอจะส่งสัญญาณเสียงใจไปหา
เธอตัดค่าด้วยการไม่รับสายนั้น
และแล้วใจยิ่งเพิ่มตัวแปรผัน
เร่งคืนวันให้มันเร็วขึ้นกว่าเดิม
ห่วงนะคนเก่า ฉันห่วงเธอนะ
แต่ก็นะ มันเป็นเพียงแค่แรงเสริม
จะมีค่าอะไรถ้าเธอไม่ประเดิม
หรือแต่งเสริมเพิ่มรักให้ขึ้นมา
กวีบ้านไร่ 
(ระหว่างรอเปลี่ยนยางรถที่ธนากรออโต้เซอร์วิส)
พนัสนิคม ชลบุรี
23 ตุลาคม 2554 09.57