เที่ยงวันอันสุดแสนสว่าง เริ่มเดินทางสู่ความมืดหม่น จากเที่ยงคืนที่แสนทุกข์ทน จะค่อยพ้นไปสู่รุ่งเช้า เหลียวไปรอบกายตอนนี้ มีเพียงความว่างเปล่า ใจยึดเอาความปวดร้าว ราวกับตะเกียงชี้ทาง ผ่านไปจนถึงเที่ยงคืน หวังฟื้นมาตอนรุ่งสาง กลับสะดุ้งตื่นมาครวญคราง ฝันร้ายยังค้างติดตา จะต้องผ่านไปอีกกี่นาที ราตรีนี้ช่างเชื่องช้า ยามเช้าอยู่แห่งไหนนา จึงมาไม่ถึงสักที ฤาต้องรอจนสิ้นลมหายใจ งั้นก็คงใกล้แล้วล่ะตอนนี้ หัวใจเคลื่อนช้าลงทุกที ในเลือดมีแต่น้ำตา จากเที่ยงคืนที่แสนจะทุกข์ทน คงดิ้นรนหายใจไปจนกว่า ประกายแรกแตะแต้มขอบฟ้า คงหลับตาลงได้อีกครั้ง
เจ้าขาว 18 ต.ค. 2546 12:52 น. - ID 40308 
1248
2
0
18 ตุลาคม 2546 14:21 น. - comment id 174839
อย่าวิตกเลย ยังไงเสียก็ยังมีตัวเราเองนั่นแหละ ที่จะคอยดูแลตัวเราเอง และเราเองต้องเป็นกำลังใจให้เราเองนะครับ จึงจะมีแรงสู้กับสิ่งต่างๆ ได้ ขอให้โชคดีครับ
19 ตุลาคม 2546 20:17 น. - comment id 175050
อ่านชื่อกลอนตอนแรก นึกว่าโปรโมท งานแฟตเรดิโอที่สวนสยามซะอีก แวะมาอ่านคร่า
3 กุมภาพันธ์ 2547 01:58 น. - comment id 211182
:)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
