วันหนึ่งในเมืองนั้น:ไก่ทอดที่ไม่อร่อยที่สุดในโลก

เจ้าขาว

สิบเอ็ดโมงตรง 
ผมแวะไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งแถววังหิน 
ตั้งใจจะหาอะไรกินก่อนออกไปทำธุระต่อ 
พอเลี้ยวรถเข้าไป ภาพที่เจอคือกลางลานจอดนั้นถูกกั้นด้วยสังกะสี 
่เข้าใจเอาเองว่าทางซุปเปอร์ฯคงกำลังปรับปรุง อาจจะเพิ่มร้านค้ากลางแจ้งขึ้น 
ที่จอดรถวันนั้นจึงแลดูวุ่นวายสับสน เนื่องจากรถต้องถอยเข้าๆออกๆอยู่ตลอดเวลา 
ขณะที่ผมกำลังหันรีหันขวางถอยรถอยู่ 
ก็มีชายคนหนึ่งมาช่วยโบกรถให้ 
ผมค้อมศรีษะให้ด้วยความขอบคุณ 
แต่พอผมจะลง จึงสังเกตเห็นว่าเค้ามากับเด็กตัวเล็กๆอีก1คน 
และทั้งคู่ส่งสายตาวิงวอน พร้อมแบมือขอบางอย่างจากผม 
นอกจากเงิน20บาทที่ผมส่งให้ อะไรบางอย่างก็หลุดลอยจากผมไปพร้อมกัน 
----------
ไก่ทอด 2ชิ้น ไก่กระเทียม 6ชิ้น มันบดเล็ก 1ถ้วย โคล่าแก้วใหญ่ ทั้งหมดถูกจัดลงบนถาดอย่างรวดเร็ว 
ผมค่อยๆยกถาดออกจากเคาเตอร์ ขณะกวาดตาเลือกทำเลอยู่นั้น 
สายตาคู่เดิมจับจ้องผมผ่านกระจกร้าน ก่อนจะค่อยๆมองจ้องตรงมื้อเที่ยงของผม 
ผมหลบตาอย่างรวดเร็ว และรีบหาที่นั่ง 
แต่อนิจจา....ฟ้ากำหนดให้ผมนั่งลงตรงโต๊ะริมกระจกบานนั้นพอดี 
ผมพยายามทำตัวปกติ และตั้งใจจะรีบกินรีบไป 
ซักพักทั้งคู่ก็จากไป แต่ครั้งนี้พวกเขากลับทิ้งบางอย่างไว้กับผม 
อาหารพร่องลงไปอย่างรวดเร็วตามขนาดความหิวของผม 
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนหิวๆ ผมมักสั่งเกินพอดีเสมอ 
ไก่ทอดชิ้นสุดท้าย ผมใช้เวลาละเลียดอยู่นานเกินปกติ 
ช่วงเวลานั้นเองที่สมองผมเริ่มเปิดฉากสงคราม 
ฝ่ายหนึ่งบอกผมว่า ผมควรทำอะไรสักอย่าง 
ฝ่ายหนึ่งบอกผมว่า ผมไม่ควรจะทำอะไร 
ทั้งสองฝ่ายยกเหตุผลร้อยแปดมาโรมรันกัน 
ชั่วเวลาไม่ถึง10นาที แต่เหมือนสงคราม 100 วัน 
สงครามที่เหมือนจะสูญเสียเพียงไก่ทอด 1 ชิ้น 
แต่นี่ไม่ใช่สงครามครั้งแรก และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย 
ตราบเท่าที่เมืองแห่งนี้ยังทำตัวเป็นเมืองหลุมดำที่คอยดูดดึงสารพัดสิ่งเข้ามา เพื่อเมือง ไม่ใช่คนในเมือง 
สิ่งที่ผมควรจะทำ อาจจะเป็นแค่เพียงความคิดตลอดกาล 
ในเมืองที่ความดีมีเงื่อนไข 
การทำอะไร ที่ผมคิดว่าดี หลายครั้งมีราคาสูงเกินกว่าผมยอมรับได้ ส่วนหนึ่งเพราะผมเองก็ไม่มั่นใจในผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น 
ประสบการณ์ชีวิตเมืองสั่งสอนผมจนหวาดกลัว 
เงิน และเวลาที่เสียไปไม่เคยเท่าเทียมความรู้สึกที่สูญเสีย 
การอยู่นิ่งๆกลายเป็นหลุมหลบภัย ที่หลายๆคนในเมืองใช้หยุดพักรวมถึงตัวผมเอง 
เมืองเหมือนพายุทอร์นาโด 
มันดูดกลือนทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป 
แต่ท้ายสุด มันเองก็กลับว่างเปล่า 
. . . . . . . 
คุณพ่อลูกสามเดินไปสั่งอาหาร 
เด็กๆส่งเสียงเลือกเมนูกันวุ่นวาย 
ถ้าย้อนภาพกลับไปตอนที่ทั้งสี่กำลังเดินเข้ามา 
คุณพ่อดึงประตูออกเด็กๆวิ่งเข้าไป 
ชั่วขณะนั้น พ่อทำตัวเป็นหลุมหลบภัยให้กับลูกๆ 
เบื้องหลังของพ่อคือเด็กมอมแมมคนหนึ่งที่โดนบังไว้มิดชิด 
อาหารถูกยกมาที่โต๊ะ 
พ่อลูกสามก็วุ่นวายกับการดูแลจัดจานช้อนให้เด็กๆ คอยดูแลเช็ดปาก บีบซอสมะเขือเทศ ตักมันบดให้ 
ผู้พ่อนั่งฝั่งเดียวกับผม ฝั่งตรงข้ามของพ่อเป็นฉากเดียวกับที่ผมมอง 
ผมพึ่งรู้สึกว่า ลูกๆเองก็คงกลายเป็นหลุมหลบภัยสำหรับพ่อเช่นกัน 
พนักงานบรรจงจัด ไก่ทอดสูตรเผ็ด 2 ชิ้น มันบด และมันฝรั่งทอดเต็มกล่อง ลงในถุงกระดาษ 
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึกว่าไก่ทอดไม่อร่อย 
มันเป็นรสชาติเดียวกับแฮมเบอร์เกอร์ในคืนนั้น........