ทีละน้อยทีละนิดเธอคิดมาก กลัวลำบากกลัวยากไร้ที่ได้อยู่ จากรักเหน็บจากเจ็บช้ำน้ำตาพรู จึงระหดจึงหดหู่อยู่ร่ำไป คงจะดีหากมีใครให้ห่วงหา แค่เงยหน้าพาพบสบตาใส มีสักคนคอยยื่นมือถือน้ำใจ ส่งมอบให้ไม่เกี่ยงงอน...ป้อนใจจริง แต่เธอเก็บเจ็บไว้ข้างในอก เก็บช้ำฟกแฝงกายผีร้ายสิง จึงหวาดหวั่นพรั่นใจได้แต่ติง ละและทิ้งทึ้งน้ำใจไม่ไยดี โปรดอย่ากลัวตัวฉันจะมั่นอยู่ คอยเอ็นดูชูรักขอสักขี จงโยนร้ายหน่ายระทมขมชีวี อย่ารอรีร่อนช้ำใจให้ไกลลา มือฉันยื่นเพื่อยืนยันไม่หันหก เพียรเวียนวกพกรักมาทักหา ขอเธอเลือนเลื่อนความหลังที่ฝังตา เพื่อออกมาหาความจริงสิ่งสมปอง เพราะฉันรอไม่ท้อหรือย่อหยุด ถึงที่สุดจุดนี้มีเพียงสอง จะบอกกล่าวเล่าเรื่องให้เรืองรอง จะกู้ร้องก้องฟ้า...ว่ารักเธอ
เจ้าพานทอง 8 มี.ค. 2549 14:36 น. - ID 87435 
1394
3
0
8 มีนาคม 2549 22:09 น. - comment id 463850
เจ้าสาวกลัวฝนป่าวน๊ะ
9 มีนาคม 2549 12:48 น. - comment id 564775
คำว่ารัก ... ยากนักที่ผู้ชายจะเอ่ยออกมา จริงไม๊คะ สำหรับคนที่รักจริงแต่พูดไม่เก่งกับคำ ๆ นี้
9 มีนาคม 2549 12:51 น. - comment id 564780
แวะมากู่ร้องด้วยคนนะ...แล้วน้องเขาเสื้อผ้าหายเหรอ..ถึงได้คลุมผ้านะ...
9 มีนาคม 2549 11:10 น. - comment id 565239
ได้ยินข้ามมาถึงฝั่งนี้เลย...ดังก้องฟ้าจริง ๆ ค่ะ....
9 มีนาคม 2549 21:51 น. - comment id 565343
อ่านแล้วเศร้านะคะ นึกถึงเด็กในสังกัด ที่กำลังบอกเลิกรักกันกับแฟนเขา ด้วยทิฐิมานะ ทำให้รักกันมาห้าปี พังทะลาย เศร้าแทน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
