ข่มตานอนพร้อมข่มใจไม่ครวญหา
พยายามให้เวลาเร่งพ้นผ่าน
ไม่พึงให้กาลเดินอย่างคืบคลาน
ยิ่งเนิ่นนานความคิดถึงยิ่งทวี
กลางดึกนี้จะบอกฟ้าฝากไปหา
เนื่องเหตุว่าคิดถึงเธอทุกนาที
แต่ทำไมฟ้าต้องมาสนฉันนี้
ทำไงดีมันไม่ยอมหลับนอน
หรือจะให้ดวงดาวพราวบนนั้น
แทนคำฉันว่ารักเป็นคำกลอน
หรือจะฝากจันทราเป็นอักษร
แต่เป็นแค่ฝันฟอนที่เลือนลาง
ความรู้สึกอันซึ้งจิตแสนซึ้งใจ
สิ่งใดใดที่ยากเกินจะพรรณนา
อะไรหนาที่ไร้ซึ่งการจืดจาง
สิ่งนั้นคือความคิดถึงของฉันเอง