กลอนกระถาง
คำเอื้อนเอ่ย แท้จริง ดั่งอาวุธ
มาเยื้อยุด ฉุดข้าฯ ดั่งผีสิง
มาสำแดง ความรัก จริงไม่จริง
มาทอดทิ้ง ให้ดิ้น สิ้นศรัทรา
เป็นคำพูด สอดเสียด กระแทกใจ
อำมหิต ไร้สิ้น ที่ภาษา
แม้ความจริง กระจ่าง แจ่มที่วาจา
ให้ตัวข้า ฯยืนย้ำ เพราะช้ำใจ
คนเป็นคู่ ดูแล้ว มิแคล้วคลาด
ธรรมชาติ ให้คู่ มิสงสัย
คนใช่คู่ มิช้า ก็ลาไกล
ธรรมะใจ ให้ปลง ประสงค์กัน
รักนี้เอย มาม้วย มรณา
ธ.จะพา ตัวข้าฯ ให้โศกศัลย์
เขามิแล เมินหมาง ถอยห่างกัน
สุดจาบัลย์ อาลัยโศก ฤทัยซวน
รักเรรวน ป่วนใจ ให้สยอง
รักครั้งสอง ครองไว้ รอสุขสม
ด้วยประจักษ์ รักจริง ใช่คำรม
คอยปฐม ดูแล ที่ซึ่งกัน
เจ็บแล้วจำ ช้ำชอก ให
2277
1
0
หน้าส่วนตัว
