♥♥¯`°•พระคุณแม่•°´¯♥♥

ศรรกรา

***นับตั้งแต่  เจ้าอยู่  ในกายแม่ 
ก็เริ่มห่วง  แทบแย่  แม่ทูนหัว   
ของเปรี้ยวหวาน  ก็พลัน  ระวังตัว
ด้วยเพราะกลัว  เจ้าตัวน้อย  จะเป็นไร
อันของชอบ  ของกิน เคยชินปาก   
ต้องยุ่งยาก  ลำบาก  คัดสรรให้
สิ่งใดดี  ที่ไม่ชอบ  ต้องฝืนใจ    
เพื่อลูกน้อย  เติบใหญ่  ในกายา
แม้จะกิน  ยังมิวาย  จะสำรอก
อาเจียนออก เพราะแพ้ท้อง นะลูกจ๋า
จะลุกนั่ง  ต้องระวัง  พลั้งกายา
เพื่อแก้วตา  ของแม่  มิใช่ใคร
 เฝ้าถนอม  ตั้งแต่เป็น  เลือดก้อนน้อย
จนค่อยค่อย  เติบโต  ร่างกายใหญ่
เพียรวอนครบ  สามสิบสอง  ก็พอใจ
จะหญิงชาย  ก็ได้  ไม่นำพา
ครบเก้าเดือน  เจ็บเตือน  เหมือนกายแตก
ร่างกายแยก  เจ็บยิ่ง  เสียจริงหนา
เมื่อเจ้าคลอด  รอดกาย  จากมารดา
ไอ้ที่เจ็บ  สุดอุรา  ก็หายไป
ไม่นึกถึง  ตัวเอง  นึกแต่ลูก
ด้วยดวงจิต พันผูก  กว่าสิ่งไหน
เลือดในอก  ทุกหยด  ของร่างกาย
นั้นคือสาย  ใยที่แม่  ให้ดื่มกิน
เมื่อเจ้าหัด  คลานเดิน  จนเริ่มก้าว
ด้วยรักเจ้า  ยิ่งกว่า  ไข่ในหิน  
เพียงแค่เจ้า  ก้าวล้ม  กระทบดิน  
งานทั้งสิ้น  แม่ทิ้งพลัน  ปลอบขวัญตา
ยามเมื่อใด  เจ้าล้มป่วย ด้วยฤทธิ์ไข้
แม่ก็คือ  หมอใหญ่  คอยรักษา
ป้อนข้าวน้ำ  ป้อนนม  และป้อนยา 
คอยดูแล  ยิ่งกว่า  แพทย์ชั้นดี
สิ่งใดเล่า  ที่เจ้า  นั้นอยากได้
แม่ยินดี  ที่จะให้  ไม่หน่ายหนี    
หากกำลัง  ของแม่  นั้นพอมี   
จะโน่นนี่  อะไร  ไม่นำพา 
เมื่อถึงวัย  ใกล้เกณฑ์  เรียนหนังสือ
แม่นั้นหรือ  คือผู้ให้  การศึกษา
โรงเรียนไหน  ใครว่าดี  แม่นำพา
ยังอุตส่าห์  กู้เขา  ให้เจ้าเรียน 
หากเมื่อลูก  ทำอะไร  กระทบจิต  
ที่ว่าผิด  ถูกโทษทัณฑ์  ถึงขั้นเฆี่ยน
ลูกเจ็บหนัก  แม่ยิ่งเจ็บ  แทบอาเจียน
เหมือนมีดเจียน  กรีดย้ำ  ซ้ำร่างกาย
หากลูกทำ  อะไร  ให้ชื่นจิต
แม้เพียงนิด  ก็ยิ้มร่า  หน้าสดใส 
ขอลูกนั้น  เป็นคนดี  ที่จิตใจ 
จะดีด้อย  น้อยเพียงใด  แม่ชื่นชม
นี่เป็นเพียง  เสี้ยวหนึ่ง  ถึงคุณแม่
ลูกแน่วแน่ เชิดชูไว้ ใจนอบโน้ม 
แม้บรรยาย  เป็นอักษร กลอนเชยชม
ก็เหมาะสม  คำว่าแม่ แน่แก่ใจ
ถึงวันนี้  จะเป็น  วันของแม่
ที่แน่แท้  ก็ไม่ต่าง  จากวันไหน  
เพราะว่าแม่  ก็คือแม่  อยู่เรื่อยไป 
ไม่มีใคร อาจจะเปรียบ  เทียบมารดา
ดอกมะลิ  ที่ถือ  ในมืออยู่ 
ไม่เลิศหรู  สักเท่าใด  นะแม่จ๋า   
แต่ที่ให้  ก็คือใจ  น้อมบูชา  
พร้อมเอ่ยว่า  หนูรักแม่  แค่นั้นเอย
 (¯`°.¸♥♥¯`°ศรรกราหน้าทะเล้น°´¯♥♥¸.°´¯)