แม่ยังคอย

ศรรกรา

"เออ! นังจันทร์  ไอ้ชิดมันจะกลับบ้านเหรอปล่าวว่ะ"     "กลับซิแม่  พี่ชิดก็กลับทุกปีน่ะแหละ  ว่าแต่แม่มีธุระอะไรกับพี่เค้าเหรอจ๊ะ?"  หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกถึง  "ชิด"  พี่ชายของเธอที่กลับบ้านเมื่อวันสงกรานต์ปีก่อน  เขาได้ซื้อของฝากจากกรุงเทพมากมาย  เธอคิดว่าเธอจะเอาเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เมื่อปีก่อนมาใส่ต้อนรับพี่ชาย
             "แล้วมันบอกมั๊ยว่าจะกลับวันไหน  แม่จะได้ทำน้ำยาป่าเตรียมเลี้ยงต้อนรับมันสักหน่อย" หญิงชรายังถามต่อ  "เห็นบอกว่าจะมาถึงเช้าวันที่ 13  จ๊ะแม่"  เธอมือก็ยังบีบนวดมารดาอยู่  "เออ..แม่จะได้เตรียมทำน้ำยาแต่เช้า"  "ไม่ต้องหรอก  ฉันทำเองก็ได้  แม่พักผ่อนเถอะ ยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย หมอบอกว่าให้พักผ่อนมาก ๆ"    "ไม่เป็นไรหรอก  ข้านอนตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว   และขืนข้าปล่อยให้เอ็งทำกลัวไม่ถูกปากมัน"  นางพูด
              ชิดเข้ามาทำงานในกรุงเทพตั้งแต่เขายังเป็นวัยรุ่น ซึ่งก็ไม่ต่างจากเด็กต่างจังหวัดคนอื่น ๆ  จนเดี๋ยวนี้เขามีครอบครัวของเขาเอง  และเขาตั้งใจว่าปีนี้เขาจะพาเมียและลูกซึ่งยังเล็กมาไหว้แม่ของเขาในวันสงกรานต์
              ชิดเตรียมเสี้อสีเหลืองที่น้องและแม่อยากได้มาเป็นของฝาก  เขาหวังว่าน้องและแม่คงดีใจมากที่เขาจะกลับมาพร้อมกับครอบครัวเขาซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน
              "พี่ชิดเช็คสภาพรถเหรอยัง"  ภรรยากล่าวขึ้น  "เรียบร้อยแล้วจ๊ะ  ไม่ต้องห่วง  เดินทางไกลแบบนี้พี่ต้องเช็คสภาพรถอยู่แล้ว  แถมเผื่อยางอะไหล่ไว้กันฉุกเฉิน"    "เออ...แล้วอย่าลืมเตือนไอ้ขวานกับไอ้แสงเรื่องเวลาและสถานที่นัดล่ะ"  ไอ้ขวานกับไอ้แสงที่เขาพูดถึงก็คือน้อง ๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน  ซึ่งมักจะอาศัยกลับบ้านกับเขาทุกครั้ง  
               "เอ๊ะ..ป่านนี้แล้วทำไมไอ้ชิดยังไม่มาว่ะ"  หญิงชราเริ่มร้อนใจเมื่อเห็นว่านี่ก็ใกล้เวลาเที่ยงแล้ว  แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าชิดกับครอบครัวจะมาถึง  "รถคงติดแหละแม่  สงกรานต์ก็เป็นยังงี้ทุกปีแม่ยังไม่ชินอีกเหรอจ๊ะ"   "แต่เวลามันมาสายมันจะโทรมาบอกทุกทีนี่"   บุตรสาวยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ  เสียงไอ้จุ่ยเด็กข้างบ้านเรียกขึ้น"แม่ปลื้ม  แม่ปลื้ม  มีโทรศัพท์"  "เออ...สงสัยไอ้ชิดจะโทรมาแน่แน่  นังจันทร์ไปคุยสิว่ามันจะมากันกี่โมง"  
               จันทร์ไปรับโทรศัพท์หายไปนานจนนางหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  มารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงชิดเรียกนางอยู่ข้าง ๆ    "แม่  แม่"      "อ้าว...มากันตั้งแต่เมื่อไหร่"  "เพิ่งมาจ๊ะแม่  แม่สบายดีมั๊ย"   "ก็ตามประสาคนแก่  แล้วนี่กินข้าวกินปลากันเหรอยัง"   "เรียบร้อยแล้วจ๊ะ  เออ..แม่ฉันจะมาลาแม่นะ"  "เอ๊ะ !  เอ็งจะไปไหนละลูก  เพิ่งลากันแท้ๆ "  แทนคำตอบชิดหันหลังเดินออกไปโดยไม่ฟังคำทัดทานของมารดา
              "แม่...."  นางมารู้สึกอีกทีก็คือเสียงเรียกของจันทร์  นางมองซ้ายมองขวา  "อ้าว....ไอ้ชิดละ"  "คือพอดีพี่ชิดเค้าบอกว่ามาไม่ได้จ๊ะแม่  เค้าก็เลยฝากมาขอโทษ  และฝากเสื้อสีเหลืองกับไอ้ขวานให้เราสองคนจ๊ะแม่"  จันทร์ยื่นเสื้อสีเหลืองให้มารดา  และพยายามซ่อนความรู้สึกอะไรบางอย่างเอาไว้  หญิงชราไม่มีทีท่าพิรุธอะไร  นางลูบคลำเสื้อที่ลูกชายฝากไว้ให้  "งานมันคงเยอะ  ปีนี้เลยไม่ได้กลับ"  นางคิดเอง
               จันทร์ไม่รู้จะบอกมารดาว่าอย่างไรดี  เมื่อความเป็นจริงชิดกับครอบครัวประสบอุบัติเหตุรถชน  โดยรถของเขาถูกอัดก๊อปปี้กับรถประจำทางที่เบรคแตก  ทำให้ชิดและครอบครัวตายคาซากรถ  เธอได้ไปยังที่สถานที่เกิดเหตุซึ่งห่างจากบ้านเพียงไม่กี่กิโลเมตรเพื่อดูทรัพย์สิน  ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเสื้อสีเหลืองสองตัวที่พี่ชายตั้งใจซื้อมาเป็นของฝาก  เสื้อตัวหนึ่งยังอยู่ในสภาพดี  แต่เสื้ออีกตัวที่อยู่ในมือของเธอมีแต่แดงแทนสีเดิมของมัน
                สงกรานต์ปีหน้าหญิงสาวจะอ้างกับมารดาอย่างไรดี  ว่าทำไมไอ้ชิดถึงไม่กลับมา  และเธอจะเก็บความลับนี้นานอีกสักกี่ปี