เตมีย์คำกลอน : กถามุข

ราม ลิขิต

อรรถบทจดจำฉนำหนึ่ง  
พุทธสมัยโลกถึงธรรมวิถี
ปางองค์ชินวรผ่อนอินทรีย์  
ยับยั้ง ณ ที่เชตวัน
ครั้งประทับในคันธะกุฎี   
หมู่สงฆ์เกษมศรีวาทีสันทน์
สาธุการเนกขัมเป็นสำคัญ  
แซ่ซ้องพร้องกันบรรยงญาณ
สัพพัญญูโสตสดับสันนิบาต  
พุทธลีลาศสู่สภามหาศาล
แย้มพระโอษฐ์ปรัศนีฎีกาการ  
ธรรมบาลกราบตรงวงศกร
ดูกรสงฆ์ทั้งปวง   
ผู้พ้นห้วงเวทนาอานุสรณ์
กระแสเสียงเผดียงธรรมคำสุนทร  
พิพิธพรกถาใดไฉนฤา
จงแจ้งแถลงถ้อยตถาคต   
ซึ่งประพจน์อันประไพนั่นใดหรือ
จักได้ร่วมวิสัชนาบอกค่าครือ  
ปทัสถานตรงถือกระทงความ
ธรรมสภาฟังคำพระดำรัส   
บงกชหัตถ์ค้อมลงปลงคำถาม
ภิกษุหนึ่งทูลสนองจองนิยาม  
ถวายตามพุทธองค์ทรงฎีกา
ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงคุณ   
งามวิบุลก่อประกาศศาสนา
อันน้ำคำกระหม่อมฉันสันทนา  
ภิรมยามรรคพระองค์ทรงจำเริญ
ซึ่งสละละแล้วราชสมบัติ   
ไปสู่ชัฏทุลำเนาภูเขาเขิน
บรรพชาชลอโลกโศกเผชิญ  
เป็นที่สรรเสริญดำเนินเพ็ญ
พุทธองค์ยินคำร่ำเฉลย   
ภิกษุเปรยอภิปรายให้ความเห็น
พระพินิจคิดข้อต่อประเด็น  
อันจะเป็นประโยชน์โปรดประชา
ดูราสงฆ์ทั้งหลาย   
อันความหมายพึงมีที่กถา
แห่งตัวเราผู้พุทธสัมมา   
ใช่เพียงหนึ่งซึ่งลาราชบัลลังก์
ปางก่อนก็เคยเลยสละ   
บรรพชะทิ้งไปในโลกหลัง
บุพพกาลนานกิจพิชญัง   
ตถาคตยับยั้งรัถยา
พระสัมพุทธดุษณีคัมภีร์ภาพ  
เหล่าสงฆ์ทราบยอกรวอนสิกขา
ตั้งประนมบังคมนาถอาราธนา  
ขอแสดงเทศนานิทานธรรม/.