เตมีย์คำกลอน : พระเจ้ากาสี

ราม ลิขิต

พระพิสุทธิ์พุทธตรัสดำรัสว่า  
ล่วงเวลาอดีตกาลนานฉนำ
มีราชาสง่างามอร่ามรัมย์   
ทศพิธสุกรรมล้ำบุรี
ทรงนามกาสิกะอธิราช   
ภูวนาถครองมหาพาราณสี
พร้อมหมื่นหกพระสนมรมณีย์  
เอกจันทาเทวีศรีอนงค์
อันกรุงไกรไพบูลย์จำรูญโรจน์  
พิพัฒน์โภชน์บริบูรณ์พูนประสงค์
เหล่าเสนาข้าอำมาตย์บาทบงสุ์  
ต่างเที่ยงตรงต่อการงานแผ่นดิน
ไพร่ฟ้าหน้าใสสุขเกษม   
ปรีดิ์เปรมปัจจัยฤทัยถวิล
เลี้ยงตนโดยชอบระบอบระบิล  
หย่อมย่านยลยินล้วนร่มเย็น
ทว่าภูวเนตรเกศกษัตริย์   
แม้เรืองรัตน์นคราประชาเห็น
แต่ขัดสนจนบุตรสุดลำเค็ญ  
แม้ธิดาหมดประเด็นประดาตัว
ดังจะสิ้นเชื้อวงศ์อันทรงศักดิ์  
ผู้สืบรักษ์บุรีที่อยู่หัว
จำเนียรกาลผ่านไปใครใครกลัว  
ว่าอาเภทพันพัวผู้พระยา
เสียงลือแผ่ซ่านยิ่งนานแซ่  
บันดลแห่ก่ายกลุ้มชุมนุมหา
เสนีนี่นั่นจำนรรจา   
รับเรื่องประดาราษฎร
จำทูลองค์บพิตรจิตประเสริฐ  
แจ้งบังเกิดความข้อที่รอถอน
ว่าบัดนี้ปวงชนท้นนคร   
ต่างร้องเรียนภูธรไปทุกทาง
ว่าบ้านเมืองของพระองค์คงพิบัติ  
ด้วยสิ้นขัตติยะวงศ์เผ่าพงศ์หมาง
ขอให้ทรงวินิจฉัยไขรยาง  
ปัดเป่าเร่าขางระคางคาย
องค์กาสีมีกระแสแผ่รับสั่ง  
เราจักหวังให้ราษฎร์สมมาดหมาย
ไปประกาศปรารถนาข้าภิปราย  
ว่าผ่อนคลายชาวนครอย่าร้อนใจ/.