เตมีย์คำกลอน : การยั่วด้วยขนม

ราม ลิขิต

แล้ววางการงานงอเป็นข้อหลอก 
เกณฑ์คนออกสืบสานเร่งการขน
กวาดขนมนมหนอหม้อทะนน  
สิ้นตำบลหมู่บ้านทุกร้านรวง
จำนวนมากมหึมาหาวิเสท  
เข้าแต่งเลศแปลงสมขนมสรวง
แต่ละวันจักตอกเป็นดอกดวง  
ทยอยช่วงช่อชั้นจนตันครัว
ท้องตลาดอาเพศเทวษเด็ก  
จะร้านเล็กร้านใหญ่ล้วนส่ายหัว
โทษประกาศทางการชาวบ้านกลัว  
ตลาดมืดตลาดมัวเริ่มมั่วมา
ขนมชิ้นกินต้องย่องย่องแอบ  
รสเหมือนแกลบด่าก่นยังด้นหา
ราคาแพงแดงน้อยปรอยน้ำตา  
ชาวพาราเร่งขนมเข้าถมวัง
ครั้นได้ฤกษ์เบิกเรื่องขนเครื่องหวาน  
หลายทะนานต่อตับดับหน้าหลัง
หอมระรื่นชื่นกรายน้ำลายกรัง  
ขนัดดังเม็ดทรายชายนที
ตีเป็นกงตรงกลางให้ว่างไว้  
ขนมไล่รอบหลั่นเป็นพันสี
เมื่อพร้อมสรรพรับส่งผจงดี  
ก็กราบทูลภูมีถึงฎีกา
ให้กะเกณฑ์กุมาราทั้งห้าร้อย  
ล้วนเด็กน้อยสองปีมีชันษา
วางอยู่ในกรอบวงให้คงวา  
รอสัญญาปล่อยมือที่ยื้อยัน
ประจุองค์เตมีย์เข้าที่กลุ่ม  
กระจายกลุ้มออกข้างระวางขัณฑ์
จนประชุมเรียบร้อยให้คล้อยพลัน  
สงบกันให้กริบขยิบตาม
เหล่าพวกเด็กเล็กหนูกรูระดะ  
เมื่อโตผละหลบลีต่างผลีผลาม
คลานกระดี่ลงสระดูตะกลาม  
สวาปามแสวงปานสว่านแปร
ทะลวงทั่วตัวดีทวีวุ่น   
เสียงหมุบหมับชุลมุนพรุนเป็นแผล
เข้าทางไหนชอกช้ำดั่งตำแย  
ตะเบ็งแตรทว่าองค์ยังคงซม
คงนอนแซ่วฟังแซ่มาแหย่ยั่ว  
ถึงอยากกลั้วกินกลืนคลื่นขนม
ตามประสาเด็กใสวัยภิรมย์  
ก็ให้ตรมเจียมตัวด้วยกลัวตรึง
อันตรายตายตกนรกตอด  
ตระหวัดสอดโซ่เส้นเขม้นขึง
โอชารสลิ้นรัดตวัดรึง   
จะรุ่มร้อนยอนถึงกี่กึ่งกัลป์
หมอเฒ่าเจ้าปัญญายู่หน้าย่น  
หนอชอบกลกายีเตมีย์ขันธ์
ให้ทดลองต่อไปไม่เว้นวัน  
จนครบปีเธอนั้นงันเหมือนเดิม/.