เตมีย์คำกลอน : การแหย่ด้วยผลไม้

ราม ลิขิต

จึงกราบทูลภูธรขั้นตอนใหม่  
กำหนดไปแจ้งประสงค์ให้ส่งเสริม
เด็กสามปีต่อต้นหลายทนต์เติม  
เขาจะเริ่มขบเคี้ยวด้วยเขี้ยวคัน
ย่อมทึ้งแทะแกะกัดกระหวัดขบ  
ประสาสบสิ่งใดใคร่ขยัน
หยอกขย้ำคำขยายด้วยคายฟัน  
โอษฐ์มิอั้นสิ่งใดที่ใส่มา  
ควรให้หาผลไม้มารายล่อ  
อาจพระหน่อเอองค์ประสงค์หา
เร่งระดมทุกขนัดเต็มอัตรา  
ธ บัญชาตามขอที่หมอแจง
จึงลูกไม้ในมหาพาราณสี   
ประดามีเสาะค้นด้นแสวง
มีหมายตราแต่งมาดราชแสดง  
จึงหนแห่งต่างขนไม้ผลมา
ทั้งให้สั่งจากเขตประเทศนอก  
หลายระลอกเที่ยวลำสำเภาขา
ล้วนพันธุ์แผกแปลกดีมีราคา  
คนเห็นฮาเอ็ดตึงเฮอึงตาม
ลูกอะไรแดงดีแต่มีขน   
ดูชอบกลลูกนี้ก็มีหนาม
นั่นดูเกลี้ยงเจ้ากรรมดำเสียงาม  
ขืนตะกลามกินไปท้องไส้พัง
นายพาณิชย์คิดขำในคำบ่น  
ของเจ้าคนกรรมการจึงดารหลัง
บอกดำดำขนขนแทบจนคลัง  
เปลือกมันขังเนื้อนวลอวลข้างใน
ขืนกินขนปนหนามคงงามหน้า  
เขาจะว่าจนหึ่งไปถึงไหน
รีบรีบขนเถิดหนาอย่าว่าไป  
เสร็จแล้วไคลหาเทเห่สักเมา
ข้างในวังครั้งทวีผลมีมาก   
ก็ทุกข์ยากคนทำระกำเหมา
ต้องสู้รบตบแมลงแข่งกันเกา  
เป็นฝูงฝูงที่เฝ้าเคล้าผาณิต
บ้างหน้าตึงผึ้งต่อยม่อยกระรอก  
จนบานออกดังกระด้งคงอุกฤษฎ์
แมลงวันแมลงคืนทะมื่นมิด  
รมแมลงชีวิตคิดแท้ท้อ
แล้วจัดแต่งแปลงปั้นบันดาลที่  
เป็นเวทีแท่นฐานประมาณสอ
โดยรอบทิศพิศกรางสล้างกรอ  
จากนั้นก็ยกพลถ่ายผลมา
จนเป็นดงดาษดาผลาหาร  
ถ้วนทุกด้านแซมใส่ใบพฤกษา
เอาลูกไม้ห้อยต้นดลสายตา  
บางใส่ภาชนะเกลี่ยรายเรี่ยพื้น
ขึงตาข่ายช่องถี่คลี่คลุมครอบ  
เป็นวงรอบอุทยานพลาญผืน
กันแมลงแยงยอนมาบรยืน  
โดยรัดกุมกลมกลืนก็กะเกณฑ์
เอาเอี่ยมอาสน์ลาดปูให้ดูเหมาะ  
แล้วจัดเบาะนุ่มวางดุจกางเขน
วางเตมีย์กุมารไม่อานเอน  
ห้าร้อยเสนซุกซนปล่อยจลมา 
เห็นวอกน้อยกลอยใจประลัยเปิด  
จังงังเกิดกรูทรามตามประสา
ผลหมากรากไม้หายพริบตา   
เสียงอูอาเคี้ยวอ้ำงำกันอึง
เดี๋ยวก็จอบเดี๋ยวก็แจบแซ่บสวบสวบ  
เดี๋ยวก็กรวบเดี๋ยวก็กรอบหอบเพชรหึง
กัดได้นิดปลิดใหม่มือไล่ดึง  
ตาก็รึงหลิกหลุกพลุกพล่านรน
เขาเอ็ดกันปานฉะนี้เตมีย์เจ้า  
ยังคงเศร้าโศกกล้าโลกาผล
เห็นแก่กินสินบาทคาดสินบน  
คงไม่พ้นกินไฟในนรก
เกิดเป็นคนหากใจไถยจิต  
ไม่รู้ผิดยังคิดว่าวลาหก
หลงว่าใหญ่แค่โขมยก่นโกยงก  
สกปรกยิ่งสาน่าอดสู
กุมารน้อยนิ่งคิดในผิดชอบ  
ไม่พินอบพิเทาเงาราหู
สงบนิ่งไม่ติงกายชะม้ายดู  
สงบในใจอยู่ด้วยรู้ตน
ฝ่ายหมอเฒ่าเสาซุ่มต้องกุมหัว  
วิงเวียนมัวมืดหน้าตาถลน
ถึงดมยาโรคพ่อหนอชอบกล  
คงต้องค้นต่อไปในอีกปี/.				
comments powered by Disqus
  • ลำน้ำน่าน

    18 พฤษภาคม 2546 01:26 น. - comment id 139057

    ติดตามอ่านมาตลอด
    ทุกบทที่รังสรรค์
    มีแง่คิดและงามงดในคำ
    จึงแสดงไว้ให้เห็นงามนะครับ
    อยากอ่านบทเห่เรือ 
    ที่รังสรรค์ด้วยพี่ ราม ครับ
  • ฤกษ์ ชัยพฤกษ์

    19 พฤษภาคม 2546 00:56 น. - comment id 139272

    ตามมาด้วย

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน