บนหนทางไกล (Long Journey)

ลำน้ำน่าน

เส้นทางไกลทอดยาวยามหนาวล่วง
กลางริ้วรวงข้าวหลงจากดงไสว
ตื่นมารับอมฤตรสหยาดหยดไพร
กลางกลิ่นอายแดดใหม่ในรุ่งราง
เป็นแดดอ่อนเหลืองอุ่นเคล้ากรุ่นหอม
พร้อมกลิ่นอายพะยอมยามฟ้าสาง
จากพลบค่ำบานพรายรายริมทาง
สู่ดื่นดึกอ้างว้างกลางคืนคราว
ได้ยินไหมเสียงเพรียกสำเหนียกนก
ยามโผผกคืนคอนตอนสิ้นหนาว
นอนละเมอสิ้นหวังกลางค่ำยาว
จนรุ่งเช้าแดดอ่อนย้อมเรือนรัง
จึงจรสู่เส้นทางระหว่างเนิน
มาเพลิดเพลินรวงข้าวหลงไร้กรงขัง
ที่ชูช่อล้อลมตรมตอซัง
จนระฆังดังแว่วจากแนววัด
แล้วแตกพรูหรู่ตรงสู่ดงโบสถ์
อันสันโดษเก่าคร่ำลำไผ่ดัด
เพียงเสียงสวดแว่วเปรยลมโบยพัด
สงบสงัดงดงามนิยามธรรม
ข้าวก้นบาตรจึงหว่านไหวลงในดิน
ต่างจิกกินเศษบุญอุ่นอิ่มหนำ
อิ่มพระพุทธอิ่มสุขทุกกลืนคำ
อิ่มลึกล้ำลำนำแผ่เมตตา
ทุกชีวิตสามัญของวันนี้
คือเสรีเส้นทางต่างค้นหา
เพื่อไปสู่อิสระแห่งวิญญาญ์
สู่ปรมัตถ์สัจจาพระนิพพาน
ชีวิตน้อยหมุนเวียนรอยเกวียนกง
ต่างจบลงกรงกลัดวัฏสงสาร
แม้นไม่พ่ายสิ่งใดในดงมาร
หากต้องแพ้สังขารอนิจจัง
เมื่อแดดใหม่ทอแสงสู่แหล่งหล้า
เถิดนกกาหากินอย่าสิ้นหวัง
หากทุกอย่างสิ้นไปไม่จีรัง
เพียงรับฟังธรรมะจากพระพุทธ
เห็นไหมนั่นเส้นทางกลางท้องนา
เมื่อบุปผาบานแต้มแย้มสายหยุด
คือวิถีอันงดงามความวิมุตติ
กลางประทุษสังคมนิยมเมือง
ความหมายใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้
ยามสะแบงบานคลี่ในฟ้าเหลือง
ประสานเสียงสกุณาฟ้ารองเรือง
สุขนองเนืองสถิตอยู่มิรู้ร้าง
เส้นทางไกลทอดยาวหนาวล่วงแล้ว
อาทิตย์แก้วทออาบทาบแดนสาง
ออกเดินสู่ทุ่งนาทองหมองหมอกพราง
ตราบสุดทางแสนไกลเวไนยนา

------------------------------------
สายลมหนาวแห่งเหมันต์เริ่มจรจางจากแผ่นดินถิ่นนาแล้ว
กาลฤดูยังคงหมุนเวียนและทำหน้าที่อย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อย
พร้อมๆ กับต้นสะแบงหลวงต้นใหญ่เริ่มทิ้งใบลงลาเลือน
บ่งสัญญาญของสายลมแล้งกำลังจะมาเยือนในไม่ช้านี้
แม้นจะหนาวๆ อยู่บ้างในยามอุษาฟ้าสาง...
กลางวัดป่าดงดอนในท้องนาอุษาตำบลหนึ่งในแผ่นดินสยาม
ข้าพเจ้าดื่มด่ำกับความงดงามแห่งธรรมชาติ เสียงวิหคป่า และแดดใหม่
เพียรให้นึกไปถึงเส้นทางสายหนึ่ง ที่ทอดตัวสู่ท้องทุ่งทองของชาวนา
เป็นเส้นทางสายดอกพะยอมและสะแบงหลวง เส้นทางสายลอมฟืนตอซัง
ที่ข้าพเจ้าชอบนักชอบหนาในวีถีความงดงามสามัญเช่นนี้
หมู่มวลวิหคบินผกมาแต่รังนอน ทุกฉากภาพแปรไปตามวิถีธรรมชาติ
เสียงระฆังกังสดาลดังเหง่งหง่างมาจากวัดเก่าคร่ำ โบสถ์ทำด้วยไม้ไผ่นา
ข้าพเจ้าคิดว่าทุกเวทีชีวิตนี้มีเส้นทางที่ถูกลิขิตไว้แล้วจากพระพุทธ
เกิดขึ้นมา  ดำรงชีวิตอยู่ แล้วก็มีมรณาเป็นที่สิ้นสุด
และคิดลึกเลยไปว่า ในหมู่นักปฏิบัติธรรมแล้วต่างตระหนักกันดีว่า
วัฏสงสารนี้น่ากลัวเพียงใด เขาเหล่านั้นจึงเพียรเดินไปสู่ความวิมุตติ
ตามทางที่พระบวรพุทธศาสดาได้แสดงไว้แล้ว...
ไม่ปรารถนาการเกิดในภูมิใดภูมิหนึ่งอีกต่อไป
เป็นการเดินทางไกลในเส้นทางสายท้าทาย ทว่าจุดหมายนั้นงามนัก
เริ่มย่างเข้าสู่ฤดูใหม่แล้ว วันเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง
หวังให้ทุกดวงใจตระหนักในความไม่กลับคืนแห่งเวลา
และเพียรพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่า มีสติ ปัญญา และระลึกรู้ถึงสัจจะชีวิต
มีชีวิตที่งดงามอยู่ทางกลางวงล้อมแห่งพุทธะธรรมทั้งปวง