มียายหนึ่ง ซึ่งเลี้ยงหลาน ในบ้านเก่า หลักเรือนเสา เก่าคลอนแคลน มิแน่นหนา หากินอยู่ คู่สถาน บ้านกลางนา ตามประสา สองยายหลาน แต่นานเนา แกเคยมี ลูกสาว คราวแต่ก่อน แต่เดี๋ยวนี้ มิเคยย้อน ต้องนอนเศร้า ส่งเขาไป ได้ดีแล้ว ไร้แววเงา มีหรือเขา จะหันหน้า คืนหาตน มีเพียงหลาน ที่ลูกสาว เขาทิ้งให้ ด้วยเชื้อไข จึงเลี้ยงดู อยู่เป็นผล เงินสักบาท ไม่เคยให้ ไว้เลี้ยงตน มิเคยบ่น ทนอุตส่าห์ หาเลี้ยงดู เมื่อหลานสาว เจ้าเติบใหญ่ เป็นวัยรุ่น รักจึงจุ้น ชายคบหา พาอดสู ยายจึงห้าม ปรามเอาไว้ ให้ค่อยดู หลานจึงสู้ ทำงามหน้า หนีมาตามกัน หนึ่งปีผ่าน เจ้าหลานสาว ก้าวคืนถิ่น ผ้าขาดวิ่น ห่อลูกน้อย พลอยร้องลั่น หนูเอาให้ ฝากยายดู ลูกหนูละกัน งานยุ่งทั้งวัน ไม่มีเวลา จะมาดูแล ยายรับเอา เจ้าเหลนน้อย คอยเห่กล่อม แม้ผ่ายผอม ยอมหาเลี้ยง เพียงดั่งแม่ หวังสักวัน เหลนรักยาย ไม่ผันแปร อยู่ดูแล คอยฝังร่าง เมื่อวางวาย
วิจิตรวาทะลักษณ์ 24 พ.ค. 2548 23:12 น. - ID 76417 
773
2
0
25 พฤษภาคม 2548 00:50 น. - comment id 470588
นึกถึงเพลง \"แม่สาย\" มากเลยครับ สังคมเป็นอย่างนี้แย่เลยจริง ๆเศร้า แทนเสียกระไรนี่ ....
25 พฤษภาคม 2548 16:02 น. - comment id 470826
- - - - - - - - ดูอิฉันหวั่นใจที่ไหนนั่น อยู่บ้านฉันสุขใจกระไรหนอ มีแต่ลูกแลหลานละบ้านกอ แล้วดูหนอ.. ถ่อถึงมาพึ่งกู - - - - - - - - ฮี้ฮี้
25 พฤษภาคม 2548 17:39 น. - comment id 470867
T_T น่าสงสารจังเลย เด๋วนี้คนเราเป็นแบบนี้กันแล้วหรอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
