พุด
ดวงดอกไม้ยังร่ายฟ้อนอ้อนอุษา
มวลนกกายังเริงร่าฟ้าแสนหวาน
ปลายังว่ายในทะเลอย่างเบิกบาน
ดั่งตำนานแผ่นดินมิสิ้นวน
หากทุกสรรพสิ่งย่อมพลัดพราก
ดวงดอกไม้ต้องจากต้นปลิดร่วงหล่น
มวลนกกาถึงเวลาทิ้งตัวตน
เสมือนคนเมื่อถึงคราวหนาวอำลา
คืนกลับเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดิน
ทิ้งอาวรณ์ถวิลในปรารถนา
มาลำพังไปลำพังนะดวงชีวา
จิตแจ่มจ้าเท่านั้นอัญมณีงาม
แล้วเหตุใดใจเจ้าต้องร้าวทุกข์
แสวงสุขทางสายธรรมฝ่าขวากหนาม
สะสมเสบียงบุญในทุกยาม
เพียรต่อตามเติมตนพ้นพันธนา..นิรันดร์...!
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song401.html
ฟ้าแดง
สนธยาฟ้าแดง
สุรีย์ร้อนแรงโรยอ่อนรอนแสงหม่นมั
2189
4
0
หน้าส่วนตัว
