รวี นิชา
ฉันเฝ้ามองความรักของใครต่อใคร
ด้วยหัวใจที่สับสน
เหนื่อยไหม.. กับการรักใครสักคน
ที่มากล้น.. คนต้องการ
มันเหมือนกับการแข่งขัน
ผู้ชนะย่อมได้รับรางวัลอันแสนหวาน
หัวใจเริงรื่น สุข ชื่นบาน
อยู่บนความร้าวรานของผู้ปราชัย
ยิ่งเมื่อย้อนกลับไปมอง
รับรู้ถึงความหม่นหมอง.. ยินเสียงร้องไห้
ถามตัวเอง.. ลึกลึกในหัวใจ
เราปรารถนาสิ่งใด.. กันชีวิต..
ไม่มีคำตอบใด.. ในคำถาม
ไม่อาจให้นิยามความถูกผิด
เมื่อมันคือครรลองของชีวิต
คงต้องปล่อยตามลิขิตกันต่อไป
แต่...
หากฉันเป็นก้อนหินก็คงดี
อาจชินชากว่านี้.. ก็เป็นได้
ไม่รู้สึก ไม่รับรู้ ต่อสิ่งใด
ไม่ต้องมี หั ว ใ จ เหมือนอย่าง
1826
2
0
หน้าส่วนตัว
