คนเขียนกลอนมักร้อนรุ่มหากนิ่งเฉย ต้องหยิบคำมาเปรียบเปรยอารมณ์ศิลป์ ต้องร่ายคำพร่ำกลอนให้ยลยิน ต้องนั่งจินต์ไม่สิ้นท่าว่าบ้ากลอน คนเขียนกลอนไม่หวั่นว่าผิดแปลก ใช่เราแค่แตกต่างที่ไหวอ่อน แต่สร้างสรรค์ความอ่อนไหวเป็นบทกลอน แล้วนั่งย้อนพินิจดูความเป็นไป คนเขียนกลอนจักเขียนไปทุกเช้าค่ำ เขียนลำนำอันบรรเจิดเลิศไสว ข้ารักกลอนเปรียบดั่งลมหายใจ คงหยุดไว้ไม่เขียนกลอนตอนมรณา
1390
3
0
หน้าส่วนตัว
