เรื่องราวนี้เกิดขึ้น ณ ยอดเขาลูกหนึ่ง ซึ่งขึ้นชื่อว่า เป็นสถานที่ที่สวยงามที่สุดและอยู่ใกล้ท้องฟ้าที่สุดในโลก และยังเป็นที่เล่าลือกันว่า มันเป็นยอดเขาต้องคำสาป ชายหนุ่มผู้ใดที่หาญขึ้นไปถึงยอดเขาแห่งนี้ จะไม่ได้กลับลงมาข้างล่างอีก เจ้าชายชูก้าที่ได้ยินคำร่ำลือนั้น ปรารถนาจะได้ชื่นชมสถานที่แห่งนั้นสักครั้ง จึงออกเดินทางขึ้นสู่ยอดเขา โดยไม่หวั่นเกรงต่อคำสาปใดๆ ตอนเช้าของวันครบรอบ8ปีที่ออกเดินทาง ในที่สุดเจ้าชายชูก้าก็มาถึงยอดเขา และได้พบกับภาพอันน่าประหลาดใจ ชายนับร้อยคนที่ยืนแหงนคอ พร้อมชูกำปั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า ครั้งแรกที่เห็น เจ้าชายชูก้าเข้าใจว่าเป็นรูปปั้น เพราะทุกคนไม่มีใครเคลื่อนไหว มีเพียงลมหายใจเบาๆและดวงตาที่กระพริบ เป็นเครื่องบ่งบอกว่าร่างเหล่านี้คือมนุษย์ และยังไม่ตาย แม้จะพยายามเรียกเท่าไหร่ ร่างเหล่านั้นก็นิ่งเฉย ที่พวกเค้ายังมีชีวิตอยู่ได้เป็นเพราะ มีชายพิการผู้หนึ่งคอยป้อนซุปให้กิน(ทีละช้อน)อย่างยากลำบาก มือทั้งสองข้างของแก ถูกเจ้านายตัดขาด เนื่องจากแอบขโมยเสบียงกินระหว่างที่เดินทางมายังยอดเขา น่าแปลกที่แกไม่แก้แค้นเจ้านายคืน ด้วยการตัดมือคู่ที่ชูนิ่งนั้นทิ้งเสีย ทั้งที่มีโอกาส เจ้าชายชูก้าทราบจากชายพิการว่า ทุกคืนเดือนมืด ร่างทั้งหลายเหล่านี้จะกลับมาขยับอีกครั้ง และสลบไสลไปอย่างเหนื่อยล้า รอเวลาดวงจันทร์ ขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามราตรีครั้งต่อไป แล้วร่างทั้งหมดจะกลับคืนมาอยู่ในท่าเดิม วันแล้ววันเล่าจนกว่าจะแก่ตายไปเอง แล้วราตรีก็มาเยือน คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงสวยเด่นอยู่กลางฟ้ามืด แม้จะเคยเห็นพระจันทร์มาตั้งแต่เล็ก แต่เจ้าชายชูก้าไม่เคยประทับใจเท่าครั้งนี้มาก่อน ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า สวยงามเกินกว่าจะหาสิ่งใดมาเปรียบ จนอยากจะเก็บมาครอบครองไว้เป็นสมบัติส่วนตัว และวินาทีนั้นเองที่เจ้าชายชูก้าเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง เจ้าชายชูก้าไม่ได้กลับลงมาจากยอดเขา เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ยังคงยืนแหงนหน้าชูกำปั้นอยู่บนยอดเขานั้น ชายพิการคงนึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่มือทั้งสองขาดไป ไม่เช่นนั้นคงต้องหลงเสน่ห์แห่งดวงจันทร์ และเผลอเอื้อมมือไปคว้าเช่นคนอื่นๆ ใครล่ะจะไข่วคว้าพระจันทร์มาครอบครองไว้ได้ แม้จะอยู่ใกล้พระจันทร์เพียงใด แต่ยามที่มือข้างที่เอื้อมไปนั้นกำลง สัมผัสอันว่างเปล่าภายใน จะเฆี่ยนตีหัวใจเจ้าของมือข้างนั้นจนแตกสลาย ถึงอย่างนั้นก็ตาม ไม่มีใครกล้าพอจะแบมือข้างนั้นออก หรือแม้แต่จะลดมือกลับลงมา ด้วยกลัวความจริงที่จะปรากฏว่า พระจันทร์ยังคงลอยอยู่บนฟ้าเช่นเดิม และความจริงนั้นจะคร่าเอาวิญญาณของตนไปตลอดกาล มีเพียงคืนเดือนมืดเท่านั้น ที่ทุกคนจะหาญลดมือลงมาได้ ด้วยการหลอกตัวเองว่า พระจันทร์นั้นได้ถูกคว้าลงมาอยู่ในกำมือของตนแล้ว และปล่อยใจยอมฝันไปกับความลวงนั้น ตอนนี้ ชายพิการและเจ้าชายชูก้า ยังคงป้อนอาหารให้แก่ชายหนุ่มคนอื่นๆต่อไป ทั้งคู่ต่างรู้ซึ้งถึงความจริงที่ว่า การแบมือออกไปรองรับลำแสงนวลนั้น ก็เหมือนได้รับพรอันแสนวิเศษแล้ว และพรนั้น จะช่วยให้เจ้าชายชูก้าผ่านพ้นราตรีในคืนเดือนมืดไปได้ โดยมิต้องพึ่งพาความฝันจอมปลอมใดๆ ใครล่ะจะไข่วคว้าพระจันทร์มาครอบครองไว้ได้ คือเหตุผลที่เจ้าชายชูก้ายังคงอยู่ที่นั่น เพื่อรอวันที่พระจันทร์ตัดสินใจลงมายังโลกนี้ด้วยตัว(ของเธอ)เอง
เจ้าขาว 22 เม.ย. 2547 00:13 น. - ID 51826 
1041
2
0
22 เมษายน 2547 06:18 น. - comment id 251905
หน้าส่วนตัว
ชอบมากเลยคะ...
..เป็น..ความเรียง..ที่สื่อนัย...
ได้ความหมาย..
เรน..แวะมา..ทักทาย..
อรุณสวัสดิ์..เช้าที่สดชื่น...นะคะ....
..อยากเป็น..พระจันทร์... ที่..ให้..
22 เมษายน 2547 10:52 น. - comment id 252029
เจ้าขาวช่างรักพระจันทร์จริงๆนะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
