::พ้อฝน::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

๏  ลอยเลยบเรี่ยรื้น.................ลงหรือ
    รินร่วงบเป็นฤา................เพื่อนข้อย
    พรมไพรพร่างพฤกษ์คือ..บาทแห่ง  ฝนแฮ
    เหยห่างชนเอ่ยถ้อย.....ว่าแล้งทุรนถม
๏  ฤา ลมพาเพื่อนเร้น.............ลับหาย
     เหตุแห่ง บ โปรยปราย.....แก่หล้า
     ฤา ใครเร่งเลือนสลาย...เป็นอื่น  
     ชนขื่นโดยแดดกล้า.....หน่วงไหม้มวลสมอง
๏   ครรลองคือเล่นแล้ง.......เหลวไหล  
     ยืดช่วงพรรษาไกล......กว่ากี้
     วสันต์แต่โดยนัย......แท้บ่ม  ควันเฮย
     รอหล่นฝนยิ่งลี้.....เช่นนี้ควรไฉน
                  ***  O ***
๏ เชิญไหลรินเรี่ยล้น...........รวมขัง
   แสนห่าพรูมายัง..............แผ่นด้าว
   อวยฝนเพื่อปลูกฝัง.......อันอยู่  กินเฮย
   ฝนห่างชนย่อมร้าว....รุ่มร้อนทุรนหลวง
๏ เย็นทรวงคลายขื่นข้น.......เขียวขาว
    ออดโอ่งอ้อนฝนอาว.......เอ่ยเอื้อน
    ว่าฝนอย่าเพียงหนาว.....วานปริ่ม  นาฮา
    เฮาห่อนเกรงเปียกเปื้อน..ชุ่มเนื้อซอนหนัง
๏  ฝนยังดังยิ่งย้ำ.....................ยวงฝัน
    บ เหนื่อยต่อการอัน.......หมั่นสร้าง
    โดยใจชื่นชมกัน.........บ หน่าย  นานอ
    รอรุ่ง บ เลิกร้าง........เพื่อเอื้อมเอมฝน
ฯ