20 พฤษภาคม 2547 11:18 น.
กวีบ้านไร่
แอบมองดูหญิงคนเศร้าโวยวายร้อง
ดังลั่นก้องมิอับอายสายตาหมอ
ไม่สนใจในความสวยของลออ
น้ำตาคลอด้วยความเจ็บที่ตรึงใจ
ค่อยค่อยเบ่งค่อยดันให้เด็กออก
เสียงหมอบอกให้สู้อย่าอ่อนไหว
ลูกน้อยโพล่ออกมาพ้นออกไป
เธอจึงได้หายเจ็บที่โหมมา
เสียงเธอพร่ำมองดูเจ้าเด็กน้อย
แม่เฝ้าคอยรอลูกจอมเกศา
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้องหนูมา
มันคุ้มค่าเมือเจอลูกที่ผูกใจ
จากวันนั้นผมมาคิดหวนกลับ
เกิดผลลัพธ์ในใจดูดวงไข
แม่ของผมคงเหมือนหญิงข้างใน
ทนทุกข์ไว้ให้ลูกสุขอย่างทุกวัน
ในวันนี้ปีนี้วันเกิดลูก
ความพันธ์ผูกถึงแม่เป็นมิ่งขวัญ
อยากกลับไปจูบเท้ากล่าวลำพัน
ว่าลูกนั้นรักแม่ไม่เสื่อมคลาย
19 พฤษภาคม 2547 08:55 น.
กวีบ้านไร่
อย่าร้องไห้ได้ไหมจงเข็มแข็ง
เมื่อกำแพงแห่งรักมาพรากฝัน
ลิขิตฟ้าดลมาให้ลากัน
เก็บคืนวันเอาไว้อย่าอาวร
ฉันก็รู้ว่าเธอตัดใจยาก
จำต้องจากรักนี้บทเรียนสอน
ทั้งที่จริงฉันนี้ห่วงงามงอน
แต่ต้องจรจากไกลเพราะรักเธอ
ถ่านไฟเก่าของเธอที่เคยมอด
เขาแวะหยอดคำหวานมาเสมอ
จนทำให้เธอเขาเริ่มนัดเจอ
เธอก็เพลอรักเขา ฉันเข้าใจ
อย่าร้องไห้ได้ไหมฉันขอร้อง
ตาจงมองดูฉันจะได้ไหม
ฟังน่ะจ๊ะ ฉันขอก้าวออกไป
เพื่อทำให้ทุกอย่างจบด้วยดี
จากวันนี้สองเราเป็นแค่เพื่อน
รักลางเลือนเปลี่ยนไปจากก่อนนี้
ฉันไม่โกรธโทษเธอเลยน่ะคนดี
แหวนวงนี้ขอคืนตัดสัมพันธ์
จบเรื่องรักสามเซ้าเพียงเท่านี้
จะได้มีทางออกที่สร้างสรร
ฉันพบทุกข์เธอมีสุขก็คุ้มกัน
ความสัมพันธ์ขอจบลงแค่คำลา
หากวันใดเธอเหงาและสับสน
อย่าลืมคนคอยห่วงใยเคยห่วงหา
ฉันยินดีที่จะขอเช็ดน้ำตา
ลาเวลาจากทางใจเพื่อคนดี
18 พฤษภาคม 2547 09:12 น.
กวีบ้านไร่
เพราะรู้ตัวดีในฐานะที่เธอให้
จึงทำใจเป็นแค่ที่ปรึกษา
ยามเธอทุกข์สับสนเสียน้ำตา
ฉันจะมาปลอบโยนทุกครั้งไป
เพียงฉันเห็นรอยยิ้มเธอมีสุข
เธอสนุกเมื่อยามเขาอยู่เคียงใกล้
ภาพที่เห็นแม้มันจะบาดใจ
ไม่ทำให้ย่อท้อต่อรักเธอ
17 พฤษภาคม 2547 13:56 น.
กวีบ้านไร่
ยามตอนเช้าอยากตื่นมาเจอหน้า
ยามหลับตาอยากมีเธออยู่ในฝัน
ยามอยู่ห่างอยากมีเธอคอยห่วงกัน
ยามสุขสันต์อยากมีเธอไม่ห่างไกล
เพราะมีเธอฉันจึงมีความหวัง
เพราะพลังรักเธอที่มีให้
เพราะความดีของเธอที่ครองใจ
เพราะรักได้เกิดจากใจจึงอยู่นาน
ชีวิตฉันเป็นหนี้รักเธอให้
ชีวิตใจของฉันจะประสาน
ชีวิตนี้จะครองรักไปชั่วกาล
สืบตำนานถึงรักแท้ที่ให้เธอ
17 พฤษภาคม 2547 12:23 น.
กวีบ้านไร่
นิราศในเรืองเมืองอีสาน
จำพรากน้องไปยาวนาน ใจร้าวรานเมื่อห่างนุชสุดดวงใจ
เดินชมทุ่งศรีเมืองเมืองอุบล ให้ได้ยลเทียนใหญ่ใจหวั่นไหว
พาห่วงน้องที่อยู่ห่างจากพี่ไกล ดังเทียนใหญ่ที่ไร้คู่อยู่ลำพัง
มานั่งชมพระใหญ่เมืองอำนาจ มิ่งขวัญราชพระมงคลด้วยมนต์ขลัง
วันทาไหว้ขอพรท่านเติมพลัง ให้สมหวังกับรักแท้ให้ยาวนาน
เที่ยวงานชมบุญใหญ่บั้งไฟแสน กลางสวนแถนม่วนชื่นสนุกสนาน
ดูหมอลำเกี้ยวพาอยู่หน้าฮ้าน สุขสำราญกลางเมืองใหญ่ยโสธร
งานผ้าไหมมาชวนเพื่อนผูกเสี่ยว ล่องชมเที่ยวในเมืองกลางแก่นขอน
ม่วนเสียงแคนแดนดอกคูณสาวรำฟ้อน คิดถึงตอนมีงามงอนอยู่เที่ยวชม
ไฟกลางน้ำไหลล่องในน้ำของ สองพี่น้องไทยลาวสนิทสนม
ไหลเรือไฟไหว้พระธาตุพนม ไปเยี่ยมชมสาวภูไทเรนู
มุกดาหารเที่ยวผาเทิบวัดด่านแต้ แล้วมาแวหอแก้วห่วงยอดชู้
ปานนี้เจ้าคงเหงาแล้วโฉมตรู ถึงพี่อยู่อีสานยังห่วงใย
แห่ปราสาทผึ้งทองฉลองโชค ลมบัดโบกฝากฝั่งทิวน้ำใส
หนองหารล่มเกิดเรื่องราวที่เศร้าใจ พังคีได้สาบล่มจมนคร
ห่างจากถิ่นดินแดนของนางไอ่ เยี่ยงย่างไปใจพี่เกิดสังหร
ว่าน้องนางอยู่ไกลในนคร ต้องอาวรณ์คิดถึงพี่ที่อยู่ไกล
เสียงโปงลางบรรเลงเพลงสนุก ชวนให้ลุกขึ้นฟ้อนพาสดใส
สาวน้ำดำกาฬสินถิ่นภูไท ชวนพี่ไปชมเชยเขื่อนลำปาวฯ
นิยามศัพท์
สวนแถน = สวนพญาแถน ที่เป็นสสวนสาธารณะในเมืองยโสธร
ม่วน = ว่าสนุก
แว = แวะ
น้ำของ = น้ำโขง เป็นภาษาถิ่นโบราณเข้าใจว่ามาจากภาษาลาวที่เรียกแม่น้ำโขง
พังคี นางไอ่ = เป็นชื่อตัวลครวรรณกรรมของอีสานเรื่องผาแดงนางไอ่คำ เชื่อว่าเกิดหนองหารเมืองสกลนครรวมถึงอุดรบางส่วนด้วย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
หน้าส่วนตัว
861
