20 สิงหาคม 2553 11:04 น.
กวีบ้านไร่
ก่อนกอดเคยอุ่น กลายเป็นความอึดอัด
ก่อนเคยรัดเหวี่ยง กลายเป็นความขัดขืน
ก่อนเคยสุขหยอกเล่น กลายเป็นคนอื่น
ก่อนเคยยืนเคียงข้าง กลายเป็นคนไม่คุ้นเคย
ก่อนเคยปลอบขวัญ กลายเป็นคนขวัญหาย
ก่อนเคยชายตามอง กลายเป็นคนชาเฉย
ก่อนเคยรักเคยชอบ กลายเป็นความละเลย
ก่อนเคยเอ่ยว่ารัก กลายเป็นความหนักใจ
ก่อนเคยโทรบอกรัก กลายเป็นโทรบอกเลิก
ก่อนเคยเบิกเคยบาน กลายเป็นคนไม่สดใส
ก่อนเคยถามเรื่องราว กลายเป็นคนรื้อเรื่องขับไล่
ก่อนเคยมีใจ กลายเป็นคนที่ละเลย
อ้อมกอด เคยปลอบขวัญยามท้อ
ตอนนี้รอ คนเคยรัก ห่างความเฉย
เหมือนไม่รัก หรือหมดชอบตอบมาเลย
ความคุ้นเคย ต้องห่าง จากทางใจ
กอดของพี่ นี่ไร้ค่า ไปแล้วหรือ
หรือนี่คือ คำตอบ มาผลักไส
วัจนภาษา คือสิ่งที่เป็นไป
เอ่ยความใน มาเถิด จะเตรียมตัว
ใช่จะนิ่ง จะเฉย เมินความรัก
จะแตกหัก จากกัน ฉันปวดหัว
มาให้คิดไปเอง ฉันหวาดกลัว
รักสลัว มืดมัวต้องบอกกัน
19 สิงหาคม 2553 13:20 น.
กวีบ้านไร่
ก็แค่ต้องการเพียง เธอมาเคียงข้าง ยามเหงา
ก็แค่ต้องการเพียง เราสอง เข้าใจ ยามท้อถอย
ก็แค่ต้องการเพียง มีเธอเคียงข้าง ยามเหงาหงอย
ก็แค่เพียงอย่างน้อย ยามเศร้าสร้อย มีเธอปลอบขวัญกัน
ปัญหามีมารอบข้าง ให้ครุ่นคิด
แต่ชีวิตต้องเดิน ตามทางฝัน
แต่ชีวิตที่ขาด หากเธอเติมเต็มนั้น
ทุกสิ่งฝัน คงสวยได้ถ้ามีเธอ
ฉันแค่อีกคน ที่ต้องการความรัก
ใช่จะปักษ์อก เพียงผ่าน ให้พร่ำเพ้อ
แต่ฉันเจ็บ เจ็บลึกเมื่อขาดเธอ
เพียงละเมอ เห็นเธอ ก็สุขใจ
ก็แค่คนคนหนึ่ง เพียงเท่านี้
คงไม่มีอะไร ต่อรองกับเธอได้
หากรักของเรา ต้องระส่ำจากกันไป
เพียงแค่ใจ ฉันไม่อยากลืมเธอ
เธออาจไม่ต้องการฉัน ในวันนี้
ฉันนี้ซิต้องการเธอ อยู่เสมอ
รักเรา ที่ฉันได้มาพบเจอ
เพียงเพื่อเธอเห็นฉัน ผ่านเข้ามา
ฉันอาจจะน้อยค่า ในมิติที่เธอคิด
แต่ทั้งชีวิต เธอมากค่าสำหรับ ความห่วงหา
ที่ฉันมี ให้เธอ มากล้นราคา
เทียบเปรียบตรา หาสิ่งใด ทัดเทียมเธอ
อ้อมกอดฉัน เธอนั้นไม่อยากกอด
แต่อ้อมกอดเธอนั้น ฉันพร่ำเพ้อ
อยากโอบรัด กอดเพียงเธอ เพียงเธอ
แม้นละเธอ เพลอดกอดเธอ ก็อุ่นใจ
17 สิงหาคม 2553 12:00 น.
กวีบ้านไร่
ดูเหมือนคำว่า ห่วงไย จะเหือดหาย
ดูเหมือนคล้าย จะห่างเหิน จากห่วงหา
ดูเหมือนว่า เราจะอยู่นอกสายตา
ดูเหมือนว่า เวลา ทำให้เธอเปลี่ยนไป
ดูเธอทำ ทำเป็น นิ่งเฉย
ดูคนเคย ห่วงหา เริ่มเฉไฉ
ดูนิ่งเฉย นิ่งเสีย แลห่างใจ
ดูเหมือนไม่ ห่วงใจ เหมือนเคยทำ
13 สิงหาคม 2553 11:39 น.
กวีบ้านไร่
หรือเป็นเพราะ คำว่า รอ มันเขียนง่าย
เราจึงได้มีแต่รอ ไร้จุดหมาย
จะรักใคร มีแต่รอ ให้เดียวดาย
ผลสุดท้าย ต้องรอ อยู่ลำพัง
คำว่ารัก เขียนยากมากนักหรือ
รักนี่คือ อะไร ใจจึงหวัง
หากจะรัก ไยพบ รอ ให้ระวัง
รัก ทีหลัง หรือ รอ ก่อน สังหรใจ
คำว่า"รอ" มี ร. เรือ และ อ.อ่าง
เขียนเคียงข้าง ว่า รอ อย่าเฉไฉ
ร. นี่หรือ คือนิยาม ว่าเคียงใจ
อ.อยู่ใน คือ อับเฉาให้เหงาทรวง
7 สิงหาคม 2553 11:34 น.
กวีบ้านไร่
อุ่นท้องแม่ อุ่นกาย ช่างอุ่นนัก
อุ้มฟูมฟัก รักเลี้ยงดูให้สุขสม
ทั้งหมากไม้ ปลา เนื้อ แลน้ำนม
แม่ภิรมย์ บำรุงครรภ์ ให้ลูกยา
พอแปดเดือน เก้าเดือน ท้องอุ้ยอ้าย
จะเคลื่อนย้ายไปไหน ปวดแข้งขา
แม่ก็ทน อดกลั้นเพื่อลูกยา
จะออกมา เป็นขวัญแม่ ให้อุ้มชู
พอจวนครรภ์แก่แก่ แม่ปวดท้อง
เสียงร่ำร้อง ปานใจขาด ดังก้องหู
ค่อยค่อยเบ่ง ค่อยค่อยเร่ง ให้คิดดู
กว่าจะรู้ว่าลูกคลอด แม่เกือบตาย
รอยแผลปริ ที่แตก แม่หายแล้ว
เมื่อเห็นแก้วของแม่ สุขสมหมาย
เสียงลูกร้องเหมือนยาทา บรรเทากาย
ที่ละลายความเจ็บปวด คลอดลูกยา
พอเดือนแรก หัดเลี้ยงดู ลูกรัก
จะแอบพัก ก็ไม่ได้ ลูกเรียกหา
เสียงร้องไห้ ดังขึ้นต้องรีบมา
ทันเวลา ปลอบโยนลูก ที่ผูกใจ
ในปีแรก เจ้าหัดเดิน เตอะแตะ
แม่คอยแนะ คอยนำ เป็นแสงไข
คอยส่องแนะ เป็นแสงธรรมที่นำใจ
ให้ลูกได้ เป็นแบบอย่างแม่เลี้ยงมา
พอหกล้ม ลมเป่าแม่ แลอุ่นนัก
เป่าความรัก ถูกขาลูก ให้หรรษา
ความเจ็บปวดของลูก หายในพริบตา
รักที่มา โอบอุ้ม คุณอนันต์
โตขึ้นหน่อย คอยดูแล และห่วงลูก
ความพันธ์ผูกยัง ทอรัก สู่ไยฝัน
อนาคตของลูก แม่หวังเห็นเจ้านั้น
ได้โตวัน โตคืน เป็นคนดี
แต่พอลูกจบออก จากอกแม่
คนเคยแล เคยดู เริ่มออกหนี
ไปเพื่องาน เพื่อนเงิน เลี้ยงชีวี
ปล่อยแม่นี้ โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว
คอยลูกรัก กลับมาปีละหน
แม่อดทนเห็นร้อยยิ้ม เคยแลเหลี่ยว
แค่เสียงลูก ลอดผ่านลมที่กลมเกลี่ยว
เป็นหนึ่งเดียว ที่ทำให้ชื้น ฝื้นชีวี
โทรหาบ้าง ฝากเสียงวันละน้อย
แม่ยังคอย เสียงลูก อยู่ทุกที่
แค่ได้ยินว่าเจ้าอยู่สุขดี
เพียงเท่านี้ แม่เรา ก็สุขใจ......
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
หน้าส่วนตัว
882
