23 สิงหาคม 2547 15:35 น.
กวีบ้านไร่
ในห่วงแห่งความรู้สึกที่กวีบ้านไร่ จะได้อำลา thaipoem ในครั้งนี้
แต่กวีบ้านไร่ขอลาเพียงชั่วคราว ด้วยใจหวังว่าคงมีโอกาสเข้ามาเขียนเรื่องราว
สื่อใจฝันในครั้งนี้ เพราะภาระหน้าที่ของกวีบ้านไร่คนที่ยังด้อยเรื่องภาษา
กาพย์กลอน ต้องจากไปในอีกไม่ช้าไม่นาน
หากมีโอกาสเข้ามาแต่งกลอนอีกครั้ง กวีบ้านไร่ขอโอกาสจากเพื่อนๆ สักครั้ง -----> รักเพื่อน และคิดถึงเพื่อนๆ ทุกคน และขอลาเพื่อนๆ ด้วยบทกลอนบทนี้
ขอส่งข่าวบอกลาเพื่อนพี่น้อง
อยู่ในห้องthaipoemส่งใจหา
กวีบ้านไร่คนนี้ขอกล่าวลา
หยุดภาษากาพย์กลอนเพียงชั่วคราว
ด้วยภาระหน้าที่อันเปรี่ยมล้น
ให้ดาลดลจากผองเพื่อนทั้งหนุ่มสาว
กวีน้อยขอเก็บผ่านห้วงเรื่องราว
ประดับดาวเป็นเพื่อนใจยามอ่อนแอ
ขอลาเมกเพื่อนรักส่งใจผ่าน
กับวันวานส่งใจให้ยามยอมแพ้
ให้ฮึดสู้ไม่ท้อถอยหรืออ่อนแอ
เข้ามาแวะแลชมกลอนอยู่เรื่อยมา
ลาโรเบิร์ตผู้คอยส่งใจให้
commentในบทกลอนอ่อนภาษา
ให้ดูเด่นมีเรื่องราวขึ้นมา
ดูมากค่าในคุณงามภาษากลอน
ขอขอบคุณพี่ทิกิพี่หญิงใหญ่
คอยส่งใจบอกกล่าวมาสั่งสอน
ให้กวีบ้านไร่รู้กาพย์กลอน
คอยสั่งสอนกวีน้อยให้แกร่งมา
ขอขอบคุณเหล่าผองเพื่อนมิตรสนิท
ให้ข้อคิดตริติงเรื่องภาษา
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามา-
อ่านภาษาจารกลอนทุกเรื่องราว
23 สิงหาคม 2547 15:00 น.
กวีบ้านไร่
ล่วงเวลาฤดูกาลผ่านแปรเปลี่ยน
ให้หมุนเวียรเขียนโจทย์รักที่ศึกษา
กว่าจะผ่านข้อสอบรักสุดชีวา
กว่าจะมาเป็นรักแท้อย่างทุกวัน
วันและคืนที่ผ่านผันคือห้องแล็ป
ส่งใจแทบห่วงหายามสุขสัน
พิสูจน์รักวันคืนเข้าใจกัน
แล็บรักนั้นคือแล็บใจพิสูจน์กัน
วันเวลานานเหลือคณานับ
เกินจะจับเอามาพิสูจน์ฝัน
มีแต่ใจสื่อใจที่ให้กัน
เพียงเท่านั้นที่ทำให้รู้รักจริง
23 สิงหาคม 2547 14:24 น.
กวีบ้านไร่
นกจ๋า ลมเชยมาพัดหวนทวนกระแส
เจ้าไม่ แลต้นไม้เหี่ยวใยไม่เหลี่ยว
หรือมีดงไม้กว้างคอยให้เที่ยว
จึงไม่เหลี่ยวหวนรังที่ยังรอ
นกเจ้ามีเสรีบินผ่านฟ้า
สู่เวหานภาจากเรือนหอ
แต่ตัวเราต้นไม้เหี่ยวปักรากรอ
ลมพัดตอรอวันล้มอยู่ลำพัง
ต้นไม้นี้ยังห่วงนกทุกเช้าค่ำ
รอฟังคำเจ้าพูดยามหวนหลัง
เห็นเจ้ากลับสุขชื่นยามคืนรัง
ต้นไม้ยังชุ่มใจให้ยินดี
ข้าต้นไม้หาติดตามนกอย่างเจ้า
จึงขอเอาความห่วงใยส่งให้นี้
หวังเพียงเจ้าจะล่วงรู้ความหวังดี
จะปราณีต้นไม้เหี่ยวที่เปลี่ยวใจ
17 สิงหาคม 2547 17:22 น.
กวีบ้านไร่
ระยะทางห่างกันเพียงครึ่งก้าว
พอจะสานเรื่องราวต่อเติมฝัน
แต่ม่านหมอกบดบังกันและกัน
ทำให้สองเรานั้นเหมือนอยู่ห่างไกล
ระยะทางห่างกันเพียงลมพัดผ่าน
แต่เนินนานเกินใจต่อไยฝันใฝ่
เหมือนมีบึงหนองกั้นกลางหนทางใจ
กั้นเอาไว้มิให้เราต้องมาเจอกัน
แม้นเมฆาลดลงมาพาดกับพื้น
แม้นวันคืนจะเปลี่ยนไปให้หมดฝัน
แต่ฉันเองจะขอสื่อความสัมพันธ์
ประครองรักนั้นให้ถึงฝังไป
13 สิงหาคม 2547 08:55 น.
กวีบ้านไร่
สายลมเอย ไยหนอเจ้าไม่หวนกลับ
หรือไปลับ ไม่ห่วงหา กับไยฝัน
เจ้าทิ้งน้ำ ดอกหญ้าน้อยคอยคืนวัน
เจ้าทิ้งกันไปไหนไม่หวนมา
สายธารเอย ไยหนอเจ้าไหลหลั่ง
ไม่กลับหลังหวนมาให้ห่วงหา
หรือเจ้ามีทะเลกว้างไกลเกินตา
ที่จะมารองรับเจ้าได้ดี
ลืมดอกหญ้าดอกนี้แล้วหรือเจ้า
ลืมเรื่องเล่าเรื่องเก่าครั้งก่อนนี้
ลืมเรื่องหลังครั้งเราชื่นรื่นฤดี
ลืมเรื่องที่สองเราเคยบอกกัน
ฟ้าเอย ไยเจ้าต้องร้องไห้
หรือใจเจ้านี้มีเรื่องที่โศกศัลย์
ชั่งเหมือนฉันเองที่เพ้อลำพัน
วอนคืนวันให้รู้ความจริงใจ
ลมเอย ข้าฯขอให้คืนใจข้า
ช่วยพัดพาดวงใจคืนได้ไหม
อย่าปล่อยให้ชายเหงา ต้องเศร้าใจ
พัดเร็วไว พัดใจเขาให้หายตรม
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
1968
