2 เมษายน 2550 22:21 น.
กวีบ้านไร่
..............ถึงฟ้าดินสิ้นแหลกแตกสลาย
ยังไม่คลายรักพี่ที่ห่วงหา
ฟ้าถล่มทะเลแห้งลงพริบตา
ใช่จะมาพรากรักไปจากเรา
ถึงแผ่นดินจะแยกแตกสะบั้น
ใจน้องนั้นจะมั่นคงดังขุนเขา
ไม่มีใครใกล้ร่างนางนงเยาว์
และขอเอาสัตย์ซื่อถือวาจา
เป็นคำพูดพิสูจน์ถึงความรัก
ก่อนพี่จักจากนาง เข้าศึกษา
บินห้ามถิ่นแดนไทยไปไกลตา
เป็นเวลาสองปี ที่ให้คอย
กาลเวลาหมุนไป ใจที่รัก
มอบอกหัก ให้พี่ที่เหงาหงอย
ยึดสัตย์ซื่อถือรักหวังรอคอย
ใจดวงน้อย ต้องแตกแยกเป็นทาง
เจ้าช่างลืมสัญญาต่อหน้าฟ้า
อายวาจา ที่พูดออก บอกผีสาง
ว่าจะมั่นคงรักไม่แยกทาง
กายของนาง จะไม่ให้ใครชม
ลมเอ๋ยลม ลมฟ้า ข้ามากราบ
บอกท่านทราบสาบานฉันมาถอน
อย่าให้นางต้องโทษเถิด ลูกไหว้วอน
ห่วงงามงอน ตอนนางจากอยากโชคดี
มีอาญาใดใด ในดินฟ้า
โปรดอย่ามาทำร้าย แม่สมศรี
ข้าขอถอนสัญญา ตามวจี
จงอย่ามีโทษฑัณต่อกันเลย
2 เมษายน 2550 16:35 น.
กวีบ้านไร่
สีแดงเดือด เลือดพุ้ง คลุ้งพื้นดิน
เป็นมลทิน ชีวิน ต้องเศร้าหมอง
เห็นเลือดไทย ฆ่าไทย ให้เลือดนอง
ไยพี่น้อง ต้องเข่นฆ่า ทาแผ่นดิน
สีแดงเดือด เลือดไทย ไหลเอ่ออาบ
แจ้งให้ทราบ ว่าชีวา มลายสิ้น
เห็นศพเพื่อน พี่น้อง เป็นอาจิณ
แล้วแดดิ้น สิ้นลม ขาดจมใจ
น้ำตาไทย จะไหลหลั่ง สักกี่ครั้ง
จะหยุดยั้ง ทุรชนให้กษัย
แผ่นดินใต้ เมืองทองผ่องอำไพ
หยุดเถิดไทย อย่าได้ เข่นฆ่ากัน
ศพคุณครู และทหาร เหล่าตำรวจ
เสียงพระสวด เซ็งแซ่ แลโศกศัลย์
มีคนตาย เรียงราย อยู่รายวัน
พระท่านนั้น คงเบื่อ สวดอภิธรรม
ไทยฆ่าไทย ไทยสิ้น สิ้นวงค์วาท
หมดทายาท แผ่นดินทอง ดูน่าขำ
ไทยฆ่าไทย ฆ่าได้ ช่างใจดำ
หยุดกระทำ ทรราช เพื่อชาติเรา
1 เมษายน 2550 10:43 น.
กวีบ้านไร่
กราบลงตรงตัก ลูกอกหักแล้วแม่
ใจอ่อนแอ แพ้รักมาทักเหงา
ขอให้ลูกกอดแม่ เพียงสองเรา
สาวนั้นเขาทิ้งรัก ตัดลูกไป
ในเวลาหลายปีที่จากแม่
เขาไม่แลลืมหลัง มาพลักไส
ลูกของแม่ต้องแพ้ พลาดไป
เวลาไง ที่ใจคน มาเปลี่ยนแปลง
ลูกขอกอด กอดแม่ ใจแพ้แล้ว
เปรียบดังแก้ว แตกแล้ว จึงกันแสง
เหมือนปืนไม้ หน้าสามตำอย่างแรง
เมื่อเขาแกล้ง โทรมาบอกลาใจ
ลูกแพ้แล้ว แม่จ๋า ลูกแพ้รัก
ลูกอกหัก แม่จ๋า ใจอ่อนไหว
ลูกเจ็บมาก แม่จ๋า ทำอย่างไง
ลูกปวดใจ อยากร้องไห้ ให้นานนาน
แม่ได้ฟัง หลั่งน้ำตาเข้ามาปลอบ
อย่าไปชอบ ลืมเขา ให้กล้าหาญ
ลูกของแม่ ต้องตัดใจ ไม่ช้านาน
ลืมความหวาน ของเจ้า เข้าทำใจ
อย่าคิดโทษโกรธ เขา มันเขลานัก
เมื่อความรัก เขาลามาพลักไส
จงคิดว่าบุญญา ครั้งก่อนไกล
ทำกันไว้ไม่มาก ฝากคิดทวน
บุญความรักครั้งเก่า เจ้าน้อยมาก
จึงได้จาก ฝากมาให้คิดหวน
ปล่อยเขาไป ให้เจ้าคิดทบทวน
ขอลูกหวนใจกลับ จงหลับลง
ผมจึงหลับทั้งน้ำตา ตามแม่บอก
ความช้ำชอก เริ่มคลาย ใจเริ่มหลง
ความสับสน เริ่มมาว่าจบลง
ใจเริ่มปลง ปล่อยเขา ใจอ่อนแรง
แม่จ๋าแม่ ลูกขอร้อง คืนสุดท้าย
ด้วยความหมาย หมายว่า จะเข้มแข็ง
ลืมความโกรธ ที่โหมมาหมายทิ่มแทง
ไม่ระแวงบุญญา มาโทษใคร
ในพรุ่งนี้ ลูกคนนี้จะลุกขึ้น
ยิ้มระรื่น จะไม่ล้ม จมอับเฉา
จะไม่หมอง เพราะแม่คอยพะเนา
จะขอเอาคำแม่ ไม่แพ้เลย...............
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
1063
